“มึง กูว่าย้ายไปโต๊ะผัวมึงเลยไหมคะ นั่งจ้องจนกูไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิ้วเท้าแล้วค่ะ”
“อะไรของมึง” ฉันถามอีแมนนี่ที่กระซิบคุยกับฉันหลังจากที่เสียงเพลงเงียบลง
“กูบอกว่าย้ายไปนั่งโต๊ะเดียวกันกับผัวมึงเลยไหมคะ อีแอลมันนั่งจ้องมึงมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ กูเกร็งค่ะอีมิ” อีแมนนี่บอกแล้วก็เบ้ปากกรอกตาใส่ฉัน
“ผัวบ้าอะไร ไม่ใช่เลยอีแมน แล้วไหนคะบอกจะหาวิธีช่วยให้กูหลุดพ้นเนี่ย ไอ้บ้านั่นมาสิงอยู่ห้องกูจะสามอาทิตย์แล้วสมองมึงยังไม่คิดมาสักวิธีเลย” ฉันเหน็บมันปกติอีแมนนี่มันคิดแผนเร็วจะตายไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่กับเรื่องนี้มันดันนิ่งเฉย
“โอ๊ย! ก็กูกำลังปวดหัวเรื่องอีมินอยู่เนี่ย มึงเก่งกว่ามันมึงก็แก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเถอะ” อีแมนพูดขึ้นมา พูดแล้วก็คิดถึงมินตราไม่รู้ป่านนี้เป็นไงมั่ง
“เออมินมันเป็นไงมั่งวะ”
“ไม่รู้โทรไปไม่รับ รู้ไหมว่ากระเทยรำคาญพวกมึงสองคนมากวัน ๆ ให้แต่กูช่วยหาวิธีไล่ผัว” อีแมนนี่
