บทที่1.ความฝัน..
1516 Words
“จะมีเรื่องอะไรล่ะป้า...เรื่องเดียวที่ทำให้คุณนายหุบปากได้ ก็เรื่องคุณช่อ นั่นนะลูกสาวสุดสวาท”
ติ๋มเบ้ปาก จีบปากพูดฉอดๆ เมื่อเรื่องเดียวที่พรรณีไม่เคยบ่นว่า คือเรื่องต่างๆ ที่ช่อชบาก่อไว้ให้ตามแก้ นางเลี้ยงลูกแบบสปอยจนช่อชบาเคยตัว หยิบจับอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทำยังกับว่าตนเองนั้นคาบช้อนเงิน ช้อนทองมาตั้งแต่แรกเกิด
“อย่าไปสนใจคุณนายเลย คุณเมจะไปมั้ยคะ ติ๋มว่า...หุ่นแบบคุณเมนี่ผ่านชัวร์ โครงหน้าแบบนี้กำลังอินเทรนด์”
ถึงจะเป็นแค่คนรับใช้ แต่เรื่องขวนขวายหาความรู้ใส่ตัว ติ๋มไม่เคยเป็นรองใคร...หล่อนชอบอ่าน หนังสือสารพัดอย่างที่ติ๋มหยิบมาอ่าน เป็นการเพิ่มความรู้แบบอัตโนมัติ เมื่อมันซึมซับความรู้นั่นใส่ไว้ในหัวสมอง
เมวิกาอมยิ้ม “ก็ว่าจะลองไปดู ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...ถือเป็นประสบการณ์ด้วย...คนไปกันเยอะ เมไม่ได้หวังหรอกติ๋ม”
ห้องเสื้อชั้นนำ แถมยังอยู่ถึงปารีส มีหรือสาวๆ จะไม่รีบไปตบเท้ามาร่วมคัดเลือก เมวิกาไม่ได้หวัง เธอแค่อยากใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และหากมันสามารถสร้างรายได้ให้กับตัวเองได้ ก็ดีไม่น้อย
“สาธุ!! ขอให้คุณเมผ่านเถอะเพี้ยง!! ติ๋มอยากเห็นหน้าคุณนาย เวลาที่รู้ว่าคุณเมได้ไปเมืองนอกเหมือนคุณช่อ”
สาวใช้ตัวแสบยกมือขึ้นพนมเหนือศีรษะ หล่อนบนบานศาลกล่าวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพื่อให้ท่านทั้งหลายดลบันดาลให้เมวิกาประสบความสำเร็จ เพื่อจะได้เห็นความผิดหวังของพรรณี เมื่อเมวิกาเป็นทายาทของคุณเมธีแท้ๆ แต่กลับไม่ได้แตะต้องสมบัติที่ท่านสั่งสมมาสักนิด เป็นเพราะพรรณีงุบงิบเอาไปเป็นเจ้าของจนหมด...
“กูช่วยบนด้วยคน เจ้าพ่อไหนที่ว่าแน่ ช่วยคุณเมด้วยนะเจ้าคะ อิฉันจะเอาเป็ดไก่ มาแก้บนให้”
นางร่วมด้วยช่วยกัน สองสาวผู้ภักดีประนมมือขอพรสิ่งที่มองไม่เห็น เพื่อเป็นแรงใจให้กับเจ้านายสาวสุดอาภัพคนนี้
“ขอบคุณค่ะป้านาง ติ๋ม เมจะพยายาม”
หญิงสาวยิ้มกว้าง เธอยกมือขึ้นประนมหว่างอก รับน้ำใจสองสาวใต้บังคับบัญชาที่เป็นแรงใจให้ตนเอง
“คุณเมเอาสตางค์มาให้ป้ากับนังติ๋ม…แล้วคุณเมจะเอาที่ไหนใช้คะ”
สาวใช้สูงวัยติง นางมองธนบัตรยับๆ ที่กำไว้แน่นในมือ สลับกับมองสบนัยน์ตานายสาว
“เมมีค่ะ” เมวิกาทำงานพาร์ทไทม์ เธอมีเงินเก็บนิดหน่อยพอจะเจียดมาให้นางกับติ๋ม เพราะพวกเขาก็จำเป็นต้องใช้ เธอไม่เข้าใจพรรณีเหมือนกัน รายได้จากเงินปันผลของบรรดาบริษัทหลายบริษัทที่บิดาเป็นหุ้นส่วนก็น่าจะพอใช้จ่ายในบ้าน รวมทั้งส่งให้ช่อชบาใช้ แต่ทำไมพรรณีถึงไม่จ่ายเงินเดือนลูกจ้าง
“โธ่...แม่คุณ” นางน้ำตาซึม เก็บสตางค์ไว้ในกระเป๋าเสื้อแอบเช็ดน้ำตาเมื่อซาบซึ้งกับน้ำใจของเมวิกา
“คุณเม...หิวมั้ยคะ?” ติ๋มเอ่ยถาม นางมองเจ้านายสาวด้วยความซาบซึ้ง
“อืม...นิดหน่อย ว่าจะหาอะไรรองท้อง แล้วจะเสี่ยงออกไปหางานทำน่ะ”
หญิงสาวยิ้มอ่อน ติ๋มจึงกุลีกุจอ ลุกไปจัดหาให้ “นั่งเฉยๆ ค่ะ ติ๋มจัดให้เอง...สู้ๆ นะคะ ติ๋มกับป้าเอาใจช่วย”
คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ติ๋มภาวนาให้ศักดิ์สิทธิ์เห็นใจในวิบากกรรมของเมวิกา จนช่วยดลบันดาลสิ่งดีๆ ให้เกิดขึ้นในชีวิตของเธอบ้าง
ข้าวสวยร้อนๆ ราดด้วยแกงมะเขือกับไก่ ติ๋มยกมาวางไว้ให้เมวิกาบนโต๊ะ พร้อมกับน้ำสะอาดหนึ่งแก้ว
“วันนี้ป้านางว่าจะทำบัวลอย คุณเมรีบกลับมาทานด้วยนะคะ”
ถึงจะมีงบจำกัด แต่คนประหยัดอย่างนางก็รู้จักใช้ นางซื้อของกินที่ต้องใช้ไว้ ถูๆ ไถๆ อยู่ได้จนถึงสิ้นเดือน เมื่อนายจ้างให้สตางค์เท่าที่ใช้ ไม่เคยเผื่อเหลือ มีแต่ขาด...
“พอดีคนข้างบ้านเอามะพร้าวมาให้น่ะค่ะคุณเม เลยมีกะทิทำขนม...เหลือจากแกงนั่นแหละค่ะ”
นางเปรยยิ้มๆ แล้วจึงลงมือทำงานที่ค้างไว้ต่อ...ปล่อยให้เมวิการับประทานอาหารมื้อเช้าไปเงียบๆ
หลังจากเดินทางไปทิ้งเอกสารสมัครงานไว้ตามบริษัทที่เสิร์ชหาได้ใน อินเทอร์เน็ต เมวิกาจึงมาเดินคร่าเวลาเตร่ไป เตร่มาในห้างสรรพสินค้า เพราะการจราจรบ่นถนนกำลังคลาคล่ำด้วยรถยนต์ เมื่อผู้คนตบเท้ากันออกมาหาอาหารมื้อกลางวันใส่ปากใส่ท้อง ตามประสามนุษย์เงินเดือน เมื่อยังอยู่ในช่วงต้นเดือนสามารถกินหรูอยู่แพงได้...แบบยังไม่เดือดร้อนเงินในกระเป๋าสตางค์
ร่างสมส่วนในชุดเรียบร้อย หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอปก กับกระโปรงยาวคลุมเข่าสีเทาอ่อน แต่นั่นไม่สามารถกลบรัศมีเฉิดฉายของเมวิกาได้เลยสักนิด เธอมีเสน่ห์ชวนมองทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะลุกยืน นั่ง เดิน เมวิกามักจะตกเป็นเป้าสายตาคนรอบข้างเสมอ แต่บุคลิกภายนอกของเธอดูน่าเกรงขาม จึงไม่ใคร่มีหนุ่มๆ คนไหนกล้าเดินเข้าไปทักทาย ได้แต่แอบเมียงๆ มองๆ อยู่ห่างๆ
ในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดชื่อกระฉ่อนเจ้าหนึ่งที่เป็นเอกเรื่องการปิ้งย่าง สาวประเภทสอง สองนางกำลังปิ้งย่างกันอย่างสนุกสนาน จู่ๆ สาวนางหนึ่งก็สะกิดเพื่อนร่วมโต๊ะยิกๆ
“อีกายๆ ...หล่อนหาช้างเผือกอยู่ใช่มั้ยยะ?”
สกาย หรืออีกนัยหนึ่งคือ เอกทัต ไพสุรัตน์ สาวประเภทสองที่เป็นแมวมองมือดี เขาปั้นดารา นางแบบให้ดังก้องมาหลายต่อหลายคน
“อืม...เด็กในสังกัดฉันมันเริ่มกระด้างกระเดื่องอะ พอมีชื่อเขาหน่อยทำเป็นยักท่า ต้องรีบหาคนใหม่สำรองไว้ หากหมดสัญญาอีพวกนั้นคงไม่คิดจะต่อ” หนุ่มหล่อหัวใจสาวจีบปากตอบ มือแข็งแรงที่กำลังสาละวนคีบของสดหย่อนลงไปในเตาเผลอลงน้ำหนักแรงๆ เพราะอารมณ์พุ่งสูงขึ้นมาเมื่อนึกถึงเด็กสาวในสังกัดที่มีทีท่ากระด้างกระเดื่อง
“อย่าไปสนใจเรื่องอีคนเนรคุณพวกนั้นเลย นู้นๆ ฉันอยากให้แกดูนู้น”
เปรี้ยวตบแขนเพื่อนเพี๊ยะๆ ชี้นิ้วออกไปนอกร้าน สกายจึงเงยหน้ามอง สาวประเภทสองตาคมหรี่ตามอง โฟกัสจับอยู่ที่ ...เมวิกา... เมื่อมีเจ้าหล่อนคนเดียวเท่านั้นที่สะดุดตาที่สุด!!
“แม่เจ้า!!”
ตะเกียบในมือหลุดผั๊วะ!! มือใหญ่ปานใบตาลยกขึ้นทาบอกด้วยท่าทางตุ้งติ้ง พร้อมกับเสียงอุทานแผ่วๆ
ใบหน้าคมสะดุดตา พวงผมที่ถูกมัดไว้หลวมๆ หลังต้นคอดำขลับ รูปร่างสมส่วนแม้แค่มองผ่านๆ สกายไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่ปลีน่องของเมวิกา เรียวขาของหล่อนสะกดสายตาคนมองได้อย่างชะงัด รูปลักษณ์เฉิดฉาย ไม่ต่างอะไรกับนางสวรรค์ นี่มันนางกินรีแปลงกายแอบมาเที่ยวเล่นบนพื้นโลกชัดๆ
“รออยู่นี่นะยะ ฉันไปทาบนางก่อน”
สกายดันตัวลุกขึ้นยืน เขาหันมากระซิบกระซาบกับเพื่อน ก่อนจะฉวยกระเป๋าสะพายใบโปรดขึ้นมาคล้องไว้ที่ท้องแขน เดินฉับๆ หน้าตั้งตรงไปหาเมวิกาแบบไม่รั้งรอ
ลำคอแห้งเป็นผง เพราะอากาศค่อนข้างไปทางร้อนอบอ้าว หญิงสาวเหลียวมองหาร้านค้าปลีกที่มีน้ำดื่มจำหน่าย เธอคงไม่เสี่ยงเดินเข้าไปนั่งเชิดหน้าดื่มน้ำในร้านหรูๆ ที่มีไว้ให้บริการ เนื่องจากสนนราคาน้ำหนึ่งแก้ว เธอเก็บไว้เป็นค่าเดินทางสำหรับตระเวนหางานได้หลายวัน
“เออ...คุณน้องคะ พอมีเวลาคุณกับคุณพี่สักครู่มั้ยเอ่ย”
สกายมาทันก่อนที่เมวิกาจะหายไปท่ามกลางกลุ่มคน...
หญิงสาวเหลือบมองคนที่เดินมาทัก เธอขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิ้มอ่อน ยกมือชี้เข้าหาตัวเอง “เมเหรอคะ...เราไม่น่าจะรู้จักกันนะคะ”
ในสังคมสมัยนี้ ต้องรู้จักระวังตัว ต่อให้คนตรงหน้าแต่งตัวดูแพงแค่ไหน แต่หากเนื้อในเขาเป็นคนร้าย...มันก็เท่ากับไว้วางใจคนผิด
“ไม่รู้จักกันหรอกค่ะ นี่ฮ่ะ จะได้หายสงสัย”
นามบัตรสีทองอร่าม ถูกควักออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างตัว สกายใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคีบไว้ ตอนที่ส่งให้หญิงสาวที่ยืนอึ้งๆ ตรงหน้า
“น่าจะพอคุ้นหน้าคุณพี่นะฮะ คุณพี่ไม่ใช่นายหน้าหาสาวไปเป็นเด็กเสี่ยหรอกฮ่า”
ปลายคางแหลมสะบัดเชิด หรี่ตาลงเล็กๆ ก่อนจะยิ้มได้เมื่อเมวิกาเอื้อมมือมารับนามบัตรของตนเองไป
เอกทัต ไพสุรัตน์
สกายโมเดลลิ่ง
089xxxxxxx
“ค่ะ เมพอจะคุ้นหน้าคุณ...ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรกับเมคะ?”
- Writer
