“เฮ้อ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...อยากไปดื่มจัง...”
พอเข้ามาในห้องเมแกนก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงพร้อมกับบ่นพึมพำเพราะไม่ได้ไปเที่ยวผับมาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่วันนี้เธอหมดแรงเกินกว่าจะไปที่ไหนได้อีกแล้ว
“ทำไมไม่กลับห้อง”
“ว๊าย! จอห์น!”
และพอกำลังจะเคลิ้มหลับเมแกนก็ต้องตกใจกับน้ำเสียงอันเยือกเย็นที่คิดว่าจะไม่ได้ยินในวันนี้ของจอห์นก่อนจะเด้งตัวขึ้นนั่งความง่วงงุนที่มีหายไปทันที
“มาทำไม ฉัน...ฉันไม่ได้จะหนีสักหน่อย แค่...คิดถึงคุณพ่อ”
“บอกผมก็ได้ เดี๋ยวพามา”
“นี่คุณ! จะไม่ให้ฉันได้มีเวลาส่วนตัวเลยรึไงห๊ะ! วันนี้ยัยเลขานั่นก็เอาแต่เดินตามฉันต้อยๆๆๆๆแทบจะสิงอยู่แล้ว นี่คุณยังจะมาสิงฉันอีกคนรึไงห๊ะ!”
เมแกนที่กักเก็บความโกรธมานานหมดความอดทนระเบิดอารมณ์ใส่จอห์นเสียงดังลั่นห้อง ส่วนจอห์นก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้จนเห็นว่าเมแกนไม่พูดอะไรต่อเขาจึงเดินกลับออกไปไม่ต่างจากเมื่อวานเลยสักนิด ส่วนเมแกนพอเขาไ
