"ท่านกำลังพูดให้ข้าใจเต้นแรงหรือเจ้าคะ เป็นเพราะสิ่งใดโดนใจท่านถึงได้เปลี่ยนไป"
"เจ้าควรรู้สึกเช่นนั้นหากสังเกตดูสักนิดจะรู้ว่าตั้งแต่เจ้าฟื้นคืนสติมาแล้วจำอะไรไม่ได้มาก ข้านั้นก็เริ่มสนใจเจ้ามากขึ้นแล้ว ท่าทางคำพูดและแววตาของเจ้านั้นเปลี่ยนไปเหมือนไม่ใช่หนิงเอ๋อที่ข้าเคยรู้จักคนเก่า"
ก็ไม่ใช่คนเดิม...
"ข้าคนเก่าเป็นเช่นไรเจ้าคะ"
"นางโหดร้ายและไม่สนใจผู้ใดข้าไม่รู้จะอธิบายเช่นไรแต่ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าในตอนนี้แตกต่าง"
"ท่านพูดเหมือนกำลังตกหลุมรักข้าในตอนนี้"
"หึๆ นอนเถอะถ้าเจ้ายังทำตัวขยับยุกยิกแล้วถามไม่เลิกเช่นนี้อีก ข้าคงอดใจไม่ไหวรังแกเจ้าอีกรอบ"
ได้ยินเช่นนั้นหนิงเอ๋อก็ปิดปากตัวเองทันที ไม่ใช่เกรงกลัวคำขู่ของเขาแต่นางสัมผัสได้ว่าบางสิ่งที่ขานางทับอยู่กำลังขยายใหญ่พองตัวขึ้นอีกแล้ว นางไม่ไหวแล้วร่างกายอ่อนเพลียตั้งแต่บ่ายมายังไม่ได้หยุดพักเลย
อ๋องตงหยางเห็นเช่นนั้นก็อดที่จะยกยิ้
