บทที่ 3
953 Words
"หยุดนะ!!!ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้าจะกล้าทำร้ายลูกของข้าเช่นนี้!!!"
"ท่านแม่!!!"
เสี่ยวหงปรายตามองฮูหยินหลิวเฟยปราดหนึ่ง ใบหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกผิดของนาง ยั่วโมโหจนฮูหยินหลิวเฟยโกธรจนตัวสั่น
"ท่านแม่ออกเรือนไปเพียงครึ่งวัน เจ้าก็เลิกเสแสร้งทำตัวอ่อนแอแล้วรึ!!!"
"ขออภัยฮูหยิน ข้ามิได้เสแสร้งอันใด!!!"
"นี่เจ้า!!!เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?"
"ฮูหยิน"
ฮูหยินหลิวเฟยขมวดคิ้วแน่น เมื่อก่อนเสี่ยวหงเรียกนางว่าท่านแม่มาตลอด เป็นเด็กหัวอ่อนว่าง่าย อยู่ในกำมือนาง แต่เหตุใดตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนี้
"เจ้าไม่ใช่เสี่ยวหง เจ้ามันนังปีศาจ!!!"
"ฮูหยินพูดจาอัปมงคลอันใดเจ้าคะ ข้าก็คือข้าจะเป็นปีศาจมาจากไหนกัน!!!"
"เสี่ยวหงที่ข้าเลี้ยงดูมาไม่มีนิสัยเช่นนี้"
เสี่ยวหงหัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้
"คงเป็นเพราะสามวันที่ข้าอดข้าวอดน้ำ พระโพธิสัตว์ท่านทรงเมตตา ทำให้ข้ารอดมาได้ ทำให้ข้าเข้าใจโลกมากกว่าเก่า เข้าใจว่าใครดีใครชั่วเจ้าค่ะ!!!"
"เสี่ยวหงนี่เจ้ากล้าว่าข้ารึ!!!"
"ฮูหยินเห็นว่าเป็นเช่นไรเล่า"
"ท่านแม่จัดการมันเลยเจ้าค่ะ!!!ทำให้มันลุกขึ้นมาพูดไม่ได้อีก!!!"
ฮูหยินหลิวเฟยมองจ้องเสี่ยวหงอย่าโกธรเคือง ก่อนจะหันไปส่งสายตาให้สาวรับใช้ด้านหลัง
สาวใช้เหล่านั้นตรงเข้ามาหาเสี่ยวหง ยังไม่ทันจะได้แตะต้องตัวนางก็ถูกนางถีบกระเด็นออกไปไกล
เสียใจด้วยนะยะ!!!สมัยเรียนฉันเป็นดาวถีบมหาประลัย
ฮูหยินหลิวเฟยมองสาวใช้ที่ลอยกระเด็นออกไปอย่างตกตะลึง ก่อนที่จะเดินเข้ามาฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าข้างขวาของเสี่ยวหง นางรู้สึกเพียงแค่ใบหน้าด้านขวาชา ของอุ่นๆเหลวๆคาวเลือดไหลออกมาจากริมฝีปาก
ใครกล้าตบหน้าข้ามันผู้นั้นรนหาที่ตายชัดๆ!!!!
ฮูหยินหลิวเฟยยกยิ้มมุมปากอย่างผู้อยู่เหนือกว่า แต่เพียงไม่นานเท่านั้นหมัดหนักๆหมัดหนึ่งก็ลอยมากระแทกใส่จมูกของนางจนนางหงายหลัง
วิ้ง วิ้ง วิ้ง
กลุ่มดาวลอยเคว้งคว้างตรงหน้าของฮูหยินหลิวเฟย
"ท่านแม่!!!!"
"นายหญิงขอรับฮูหยินผู้เฒ่าลืมของเอาไว้ที่เรือนกำลังจะกลับมาเอาขอรับ"
เสี่ยวหงยกยิ้มมุมปาก หันไปมองตามเสียงก็พบว่ามู่มู่กำลังขดตัวนอนหลบอยู่บนกิ่งไม้ที่ลับตาคน มันสื่อสารทางจิตกับนางได้ เดิมทีนางคิดว่าหลังจากย้ายมาอยู่ร่างนี้แล้วพลังนั้นจะไม่สามารถใช้ได้ แต่ทว่ามันยังใช้ได้ เยี่ยมยอดจริงๆ
"มู่มู่ สั่งสอนเสี่ยวชิงกับฮูหยินป้ามหาภัยนี่ที!!!"
"ขอรับ"
มู่มู่รับคำอย่างเบื่อหน่าย นิสัยของนายหญิงเป็นเช่นไรมันย่อมรู้ดี สองแม่ลูกคู่นี้ก็ช่างรนหาที่ยิ่งนัก
เสี่ยวชิงที่กำลังจะเดินเข้ามาหาเสี่ยวหงพลันหยุดชะงักลง ก่อนที่นางจะยกมือขึ้นอย่างเหม่อลอยและตบไปที่ใบหน้าของตัวเอง
ตบซ้ายตบขวา ตบซ้ายตบขวา
ฮูหยินหลิวเฟยที่ตั้งสติได้ยังไม่ทันมองไปที่เสี่ยวชิงนางก็รีบวิ่งเข้ามาหาเสี่ยวหงก่อนทันที
"นังปีศาจข้าจะฆ่าเจ้า!!!"
เสี่ยวหงจับข้อมือทั้งสองข้างของฮูหยินหลิวเฟยเอาไว้ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาทำให้ฮูหยินหลิวเฟยสั่นสะท้านไม่น้อย
"เจ้า เจ้าจะทำอะไร!!!"
"ท่านอยากตบตีข้าไม่ใช่หรือ"
"แล้ว แล้วยังไง!!!"
ฮูหยินหลิวเฟยเอ่ยถามเสี่ยวหงออกไปอย่างตะกุกตะกัก เสี่ยวหงไม่พูดพร่ำทำเพลง จับมือของฮูหยินหลิวเฟยฟาดตีมาที่นางไม่ยั้ง
"นังเด็กบ้านี่เจ้าจะทำอะไร!!!"
"โอ๊ยยย!!!ท่านแม่เจ้าคะ ข้าเจ็บเจ้าค่ะ ท่านแม่ ฮือออ"
ฮูหยินหลิวเฟยมึนงงไม่ได้สติไปชั่วขณะทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองเสี่ยวหงยกมือนางตบตีไปที่ใบหน้าตนเอง
"ท่านแม่ไว้ชีวิตพี่ใหญ่ด้วย ท่านแม่!!!"
ฮูหยินหลิวเฟยหันไปมองเสี่ยวชิงที่ตบหน้าตัวเองไปมาและพูดประโยคเดิมๆวนไปซ้ำมาจนนางงงเป็นไก่ตาแตก
"หยุดเดี๋ยวนี้นะหลิวเฟย!!!"
เพี๊ยะ!!!
"ท่านแม่!!!!"
ฮูหยินผู้เฒ่าใช้ด้ามพัดฟาดไปที่ใบหน้าของลูกสะใภ้ตนจนใบหน้าทั้งซีกขวาของนางเป็นรอยบวมแดง
"จิตใจช่างอำมหิตนัก เสี่ยวหงไปทำสิ่งใดให้เจ้าแค้นเคืองกัน"
"ท่านแม่นางตีเสี่ยวชิงเจ้าค่ะ"
"หุบปาก!!!ตอนข้าเดินเข้ามายังเห็นเสี่ยวชิงตบหน้าตัวเองเพื่อขอร้องแทนเสี่ยวหงจนตอนนี้นางสลบไปแล้ว นางเป็นลูกแท้ๆของเจ้ายังรู้จักสำนึกผิดชอบชั่วดี แต่เจ้าเล่าจิตใจอำมหิตทำร้ายแม้กระทั่งเด็กสาวที่ไร้ทางสู้!!!"
หลิวฮูหยินปรายตามองเสี่ยวหงที่ร่ำไห้ล้มลงไปกองกับพื้น ตามใบหน้าบวมแดง รอยเลือดเกรอะกรังดูน่าสงสาร
"นางเสแสร้งเจ้าค่ะ ไม่เชื่อท่านแม่ลองถามเด็กๆรับใช้ดูเจ้าคะ!!!"
สาวใช้ต่างก้มหน้างุดไม่พูดไม่จา นางเห็นการกระทำของคุณหนูใหญ่เมื่อครู่แล้วรู้สึกสั่นสะท้านจนพูดไม่ออก
"หึ แม้แต่สาวใช้ยังไม่เข้าข้างเจ้า!!!เจ้าเตรียมรอรับโทษตระกูลได้เลย!!!"
"ท่านแม่!!!"
- Writer
