ผู้หญิงที่เขาพึ่งขู่ ยืนดูสถานการณ์อย่างไม่หวาดหวั่น ขนาดเขาขู่ออกไปแบบนั้น แทนที่เธอจะก้าวถอยหลังแล้วเดินขึ้นมา กลับยืนเหมือนจะตัวสั่น แต่แววตาไม่ได้บอกถึงความหวั่นไหวอะไรมากมาย
"จะให้ฉันยิงก่อนใช่ไหม แกถึงจะกลับไปทำงาน หรือถ้ามีเวลาว่างมาก ก็ควรอยู่กินข้าวกับน้องฉันบ้าง ลดานิลไม่สมควรถูกทิ้งขว้าง เพราะอย่างน้อยๆครั้งหนึ่ง นายก็เคยต้องการเธอเหมือนกัน.."
"แล้วจะมองข้ามในสิ่งที่ผมต้องการอย่างนั้นหรอ"
ณัฐวัฒน์ยังคงร้องเถียง และเขาก็รู้ดี ว่าเป็นเพราะผู้หญิงที่เขากำลังยืนเคียง
"ลดายอมหย่าเมื่อไหร่.. ก็คือเมื่อนั้น ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ แต่ถ้าน้องฉันไม่หย่า ใครก็บังคับลดาไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้ วันนั้นใครกันล่ะที่บังคับผมมา แล้วในเมื่อผมไม่ผิด ทำไมไม่พาผมกลับ.."
"แกพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงห๊ะ.."
เขาแหกปากพลางชักสีหน้า เขาชักจะรำคาญเกินกว่าจะรอฟังสิ่งใดได้ ก็ในเมื่อลดานิลไม่อยากหย่า
