คนเถื่อนปล้นรัก

2

ร่างใหญ่ที่ใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราแต่ก็ยังมองเห็นเค้าความหล่อจัด กระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนแล้วชี้หน้าเพื่อนรัก

แม้ฉากหน้าพ่อเลี้ยงพนาจะดูเป็นเพลย์บอยแต่เรื่องการทำงานเขาเป็นคนหนึ่งที่จริงจังมาก“ไอ้เหม มึงจะยืมรถกูดีๆ หรือให้กูฝากรอยตีนกลับบ้านด้วย รู้งี้เมื่อคืนไม่ขับรถไปเก็บมึงจากข้างทางก็ดี สมน้ำหน้า ไปหักอกเขา ถูกเขาเทไว้ข้างทางที่ไม่มีรถผ่าน ขาวๆ หน้าใสๆ แบบมึงด้วย ยืนริมทางเปลี่ยวแบบนั้น ถ้ากูไม่ไปเก็บมึงมา สงสัยเมื่อคืนมึงได้ผัวไปหลายคนแล้วว่ะไอ้เหม” พนาหัวเราะลั่น เขาชอบแกล้งมัน อยากหน้าเด็กกว่าทำไม

“พูดกับมึงแล้วก็เหนื่อย หน้ากูก็เหี้ยมแล้วนะ ลูกน้องกูยังบอกเลย”

“หน้ามึงใสดีไง เทียบกับหน้ากูสิ”

“ถ้าเทียบกับหน้ามึง ยังไงกูก็ใสแน่ละ ไอ้มนุษย์ประหลาดตัวรก ขนดกยังกับอุรังอุตัง บ้านไม่มีที่โกนหนวด ช่างตัดผมทั้งเชียงใหม่ไม่มีใครถูกใจมึงเลยรึ ถึงได้ปล่อยตัวจนเป็นแบบนี้ กูเสียดายความหล่อของมึงว่ะ”

พนายักไหล่ “มีโว้ย แต่กูไม่อยากตัด มีอะไรไหม ไม่โกนหนวด ไม่ตัดผม กูก็ไม่ตายแล้วยังหาหญิงมานอนได้ทุกคืน มึงทำอย่างกูได้ไหม”

พูดกับมันแล้วเขาก็ชักจะเครียด “ช่างมึง ตัวมึง ไม่ใช่ตัวกู กูกลับบ้านไปหาเมียดีกว่า ป่านนี้เขาคงคิดว่ากูไปค้างกับชมออนแล้ว” ยิ่งคิดเหมราชก็ยิ่งไม่สบายใจ อยากกลับไปหาเมียไวๆ

พ่อเลี้ยงพนาหัวเราะลั่นเมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของเพื่อนรัก “ไอ้เหม ทีแบบนี้เรียกเขาว่าเมียเต็มปาก มึงยอมรับแล้วสิว่ามึงมีเมียแล้ว แล้วเมื่อไหร่จะประกาศให้คนรู้”

“เรื่องของกู”

“หือ” พนาครางยาว “ไอ้นี่ เมื่อคืนกูช่วยมึงนะ ไม่สำนึกเลย”

เหมราชหันกลับมามองคนที่นั่งเปลือยท่อนบนโชว์แผงอกล่ำสัน หน้าท้องเป็นลอนราวกับนักกีฬา แล้วส่ายหน้าระอา

“เออ ทวงบุญคุณ กูยอมรับก็ได้ กูมีเมียแล้ว ก็กูสงสารแม่กู เขากลัวว่าแก่แล้วจะไม่ได้อุ้มหลาน กูเป็นลูกกตัญญู กูผิดเหรอ” เหมราชว่า

“มึงไม่ผิดหรอก แต่มึงเป็นอะไรวะ กลัวคนรู้ว่ามีเมีย”

“กูไม่ได้กลัวคนรู้ แต่กูให้โอกาสเขาโว้ย เกิดเขาทนกูไม่ได้ แล้วกลับไปตอนนี้ก็ยังไม่เสียหาย”

“งั้นกูว่า มึงบอกเขาแบบนี้นะ เขาจะได้รีบกลับไป เห็นหน้าเขาแล้วกูสงสารว่ะ”

“มึงนี่ยังไง คิดจะยุให้ครอบครัวเขาแตกแยก” เหมราชจ้องเพื่อนรักเขม็ง นี่ถ้ามันไม่ใช่เพื่อน มีหวังต้องเคลียร์ยาว

“ไม่ใช่อะไร กูแค่เป็นห่วง มึงก็ระวังเขาเปลี่ยนใจนะไอ้เหม ได้ข่าวว่ามีปลัดเป็นคู่แข่งด้วยไม่ใช่เหรอ ก็ธรรมดา เมียมึงน่ารักเสียด้วย”

เหมราชกัดฟันกรอด เมื่อนึกถึงไอ้ปลัดที่มาแอบชอบเมีย “มึงนี่หูไวจริงๆ อยู่ถึงที่นี่เสือกรู้ดี”

“ก็กูใส่ใจมึงไง”

“มึงไม่ต้องใส่ใจกูหรอก มึงใส่กางเกงก่อนดีไหม เสือกยืนขึ้นมาได้ กูอุจาดตา คงไม่อยากกินข้าวหลามไปอีกนาน”

“ใส่ทำไมวะ อยู่ในนี้ใครจะมาเห็น บ้านพักหลังนี้ กูไม่ให้พนักงานขายห้องให้ลูกค้า กูเก็บเอาไว้พักเอง”

เพราะเวลาที่เมาจัดเขาไม่ชอบตะกายกลับบ้านหลังใหญ่ เพราะไม่อยากให้มารดาเห็นสภาพนั้น พนาจึงเลือกเก็บบ้านพักหลังเล็กไว้หนึ่งหลัง เอาไว้เป็นที่พักก่อนจะสร่างเมา เรื่องเมากับเขามันเป็นของคู่กัน หากวันไหนไม่เมาก็ต้องเป็นคืนที่ ‘มัน’

คำว่ามันในที่นี้คือ ใช้ร่างกายอย่างเมามัน หากคืนไหนมีเพื่อนกินเหล้า พนาจะเลือกให้เป็นคืนเมา หากไม่มีเพื่อนคู่หูกินเหล้า เขาก็เลือกสาวสวยสักคนมาเป็นคู่ช่วยทำให้มัน

แต่พนาเห็นท่าทางระอาของเพื่อนรักที่มองเขาและดูท่าว่าจะรีบกลับไปอ้อนเมีย คนไร้เมียจึงแกล้งเข้าไปสวมกอดด้านหลังแล้วดึงลงไปบนที่นอน

“เหม...อยู่กับพนาก่อนเถอะนะ”

“เฮ้ย อะไรวะ ไอ้พนา มึงอย่าเล่นแบบนี้กูขนลุก” เหมราชโวยวายแต่ก็ล้มกลิ้งโค่โร่ไปกับพนาที่หัวเราะร่วน

ร่างสมส่วนที่สวมหมวกปีกกว้างมีดอกไม้ติดรอบๆ ดูน่ารักสดใสหยุดอยู่บ้านพักหมายเลข 609 เขมขิมหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาแล้วเสียบลงไป แต่พบว่าประตูถูกเปิดแง้มๆ เอาไว้ หรือแม่บ้านคงเข้ามาทำความสะอาดแล้วลืมปิด

เขมขิมขมวดคิ้ว แต่ความเหนื่อยอ่อนอยากพักผ่อนจึงไม่อยากคิดมาก เธอไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ร่างเล็กจึงผลักประตูเข้าไปจนสุดเพราะแผ่นหลังกำลังโหยหาที่นอนนุ่มๆ เวลานี้ดวงตาคู่สวยอยากจะปิดลง แล้วพักผ่อนสักงีบ

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาคู่หวานสวยก็ต้องเบิกกว้าง ความง่วงที่มีอยู่ครู่ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก เขมขิมกัดริมฝีปากแน่น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

กระบอกข้าวหลามยักษ์

ข้าวหลามหนองมนไม่ได้มีขายแค่ชลบุรี ที่เชียงใหม่ก็มี แถมยังกระบอกใหญ่กว่าหนองมนด้วย

“กรี๊ดดด!!”

ดวงตาอันร้อนแรงของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำ หนั่นแน่นไปทุกสัดส่วน ด้วยความสูงถึงร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรหรืออาจจะมากกว่านั้นตามไสตล์ลูกครึ่งไทย อเมริกัน สะท้อนให้เห็นร่างของหญิงสาวสวยน่ารักที่ยืนจ้องเขาตาค้าง สีหน้าเหมือนเจอสัตว์ประหลาดจแล้วกรีดร้องจนสุดเสียง

“เข้ามาได้ไง!” พนาตื่นตกใจคิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นสูง สบกรามแน่นจนเป็นสันนูน ใครปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ทะเล่อทะล่าเข้ามาแล้วยืนจ้องเขากับไอ้เหมที่นอนอยู่บนเตียงตาเขม็ง

“พะ พวกคุณเข้ามาที่พักฉันได้ไง!” ดวงตากลมโตตะลึงพรึงเพริด อ้าปากค้างตัวแข็งเหมือนหุ่น ทำไมมีคู่เกย์มาอยู่ในห้องของเธอ ต้องเป็นเกย์คิงส์กับเกย์ควีนแน่ๆ อีกคนสูงใหญ่หน้ารกเหมือนคิงคอง อีกคนหน้าขาวใสเหมือนหนุ่มเกาหลีนอนอยู่บนเตียง

เหมราชที่นอนอยู่บนเตียงตกใจจากเสียงกรีดร้อง ชายหนุ่มรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายอย่างมิดชิด “อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ผมไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิด” เหมราชก้มซ่อนหน้า รู้สึกอับอายอยากจะคลุมโปงหนี นี่มันวันซวยอะไรกัน

“จะคิดอะไรก็ช่าง แต่ออกไปได้แล้ว”

เหมราชเห็นเพื่อนรักแสดงท่าทางไม่พอใจใส่สาวน้อยคนนั้น แต่มันคงลืมก้มดูตัวเอง

“เฮ้ย พนา มึงพันผ้าก่อนเถอะ อุจาดตา” เหมราชที่มีผ้าห่มม้วนตัวราวกับแหนม คว้าผ้าขนหนูสีขาวสะอาดโยนให้พนา มันรับเอาไปพันอย่างลวกๆ ดูไม่อายเท่าไหร่

“จะจ้องอีกนานไหม ใครให้คุณเข้ามาที่นี่ ยังไม่ตอบอีก” เสียงเข้มตวาด ดวงตาคมดุของเขาฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน

เขมขิมยังงุนงงอยู่จึงพูดอะไรไม่ออก พอหลุดจากภวังค์ สิ่งที่หญิงสาวทำคือ วิ่งออกจากห้องนั้น ไม่อยากเห็นภาพอุจาดตาของผู้ชายสองคนนั้นอีก เมื่อวิ่งพ้นบ้านพักหลังกะทัดรัดออกมาได้ ก็เห็นว่าพนักงานสาวหน้าหวานที่เคาน์เตอร์กำลังวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาหาเธอ

“เป็นอะไรไปคะคุณ ใจเย็นๆ ค่ะ” พนักงานสาวพยายามพูดปลอบลูกค้า เธอทำงานผิดพลาดครั้งใหญ่เพราะบอกเบอร์ที่พักผิดจึงรีบวิ่งตามมา แต่ไม่รู้ว่าลูกค้าคนสวยไปเห็นอะไรเข้า

สายตาของพนักงานสาวตะลึงพรึงเพริดเต็มไปด้วยความตกใจ และเขินจนหน้าแดงเมื่อเขมขิมเล่าสิ่งที่ไปเจอมา

“มีผู้ชายสองคนแก้ผ้าอยู่ในที่พักของฉันค่ะ ไม่เชื่อ ฉันจะพาคุณไปดู”

พนักงานสาวหน้าแดง เมื่อคืนพ่อเลี้ยงพนากับพ่อเลี้ยงเหมราชเมาหนักทั้งคู่ ไม่กลับเข้าบ้านแต่มานอนที่นี่ เพราะฉะนั้น ผู้ชายสองคนนั้นคนหนึ่งเป็นเจ้าของที่นี่ ส่วนอีกคนเป็นเจ้าของไร่ชาชื่อดัง ครั้นจะบอกความจริงกับลูกค้าทุกอย่างจะดูยิ่งแย่ ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้พ่อเลี้ยงพนาจะลงโทษเธอยังไงบ้าง