เขมขิมอยากให้พวกเขาเลิกกินกันสักทีจะได้รีบกลับ ไม่รู้ว่าจะพาเธอมาด้วยทำไม ง่วงก็ง่วง เหนื่อยก็เหนื่อย ทำงานหนักทั้งวัน อยากจะนอนเต็มที่ แล้วยังจ็อบที่รับไว้งานทำปก ตรวจพิสูจน์อักษรนัดเดตไลน์เอาไว้ตอนนี้งานยังไม่ขยับเฮ้อ...มีเจ้านายขี้เมา ซวยจริงๆ
เขมขิมสัปหงกจนหน้าเกือบทิ่มกับขอบกระจกของโต๊ะ “เฮ้ย ขิม เดี๋ยวก็หน้าแหกหรอก” เสียงทุ้มห้าวของพนาดังลั่นเต็มโสตประสาททำให้เขมขิมตกใจตื่น
“ที่นี่ที่ไหน” เสียงหวานพึมพำแล้วนึกขึ้นได้ อ่อร้านเหล้านี่หว่า “ยังไม่กลับอีกหรือคพ่อเลี้ยง ดึกแล้วนะคะ” เขมขิมขยี้ตาถาม
พนากำลังจะกลับอยู่แล้วเพราะเห็นอาการสัปหงกของหญิงสาวคืนนี้กินเหล้าไม่สะใจเลย รู้สึกไม่สบายใจกินเหล้าไม่มันเหมือนทุกคน ทีแรกเขาจับศีรษะเธอมาหนุนบ่าเขาแต่กลัวสายตาของไอ้เหมกับไอ้โรจน์จะมองแปลกๆ เธอก็ยังพลาดท่าไปจะหน้าทิ่มใส่โต๊ะ
“มึงกลับเหอะพนา กูจะอยู่กับไอ้โรจน์ต่อ” เหมราชว่า รังสิโรจน์ก็พย
