คิงออกไปเกือบชั่วโมงแล้วและไม่มีทีท่าว่าจะกลับเข้ามาเลย นี่ฉันเป็นอะไรของฉันกันเนี่ยแค่เพราะเขามีแววตาตัดพ้อถึงกับต้องรู้สึกผิดมากขนาดนี้
แกร๊ก
“อ่ะ เอ่อ ใครคะ” ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่มันน่ากลัวแปลกๆ เขานั่งลงตรงข้ามโซฟาแล้วยื่นหน้าเข้ามาสำรวจใกล้ซะจนน่าอึดอัด
“ผมไม่ค่อยชอบบอกชื่อตัวเองหรอกนะถ้าไม่มีของแลกเปลี่ยนน่ะ?”
“งั้นไม่อยากรู้ก็ได้ค่ะ” เขาไม่ได้สำคัญขนาดนั้นนี่นาฉันถึงจะต้องมาอยากรู้ชื่อของเขาซะมากมายจนยอมมีของแลกเปลี่ยน
“แต่ผมอยากบอกนะ ...อืม คุณคิดว่าตอนนี้ไอ้ใบ้มันไปอยู่ที่ไหนเหรอ” ฉันส่ายหน้าแล้วก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดเพราะภาพตอนที่เขาโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงก่อนจะออกไปยังติดตาฉันอยู่เลย
“อยากรู้มั้ยล่ะผมจะบอกให้แต่ต้องนั่งดื่มเป็นเพื่อนผมสักห้าถึงสิบนาทีนะ? ...แล้วอาจจะแถมวิธีง้อมันด้วย สนใจมั้ยล่ะ?” พอเขาเห็นว่าฉันมีสีหน้าลังเลก็เลยยื่นข้อเสนอมาเพิ่มอีกข้อ
