คลั่งรักยัยฮอตเนิร์ด

มหาวิทยาลัย HN           “ดังนั้น หากขุดอย่างไม่พร้อม โอกาสที่ข้อมูลโบราณคดีจะต่อยอดองค์ความรู้ทางโบราณคดีและเสริมสร้างการพัฒนาแบบอื่นก็หายไปพร้อมๆ กับการทำลายจากการศึกษานั่นเอง ดังนั้น การขุดจึงควรเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการศึกษาและขุดเมื่อแน่ใจว่าเก็บข้อมูลได้ทุกด้านทั้งบุคลากรและเวลาและในทุกแง่ของสาขาวิชาที่เกี่ยวข้อง เพราะทรัพยากรทางโบราณคดีและประวัติศาสตร์เป็นทรัพยากรที่มีจำกัด (non-renewable resource)....” เสียงของอาจารย์ที่กำลังสอนดังขึ้นเป็นระยะ         “เอาละวันนี้พอเท่านี้และอย่าลืมรายงานที่สั่งไปถ้าไม่อยากติด F กรุณาส่งให้ตรงเวลาด้วย” พูดจบก็เดินออกไปทันทีเธอเป็นอาจารย์สูงอายุที่ไม่สนใจหน้าไหนเพราะเธอคิดว่าตัวเองสำคัญเนื่องจากอาจารย์คณะของฉันนั้นขาดแคลน...         คณะที่ฉันกำลังเรียนอยู่นั้นคือคณะโบราณคดีซึ่งไม่ค่อยมีนักศึกษาเท่าไหร่รวมทั้งอาจารย์ด้วยและอาจารย์สุพรรษาเมื่อกี้ก็เป็นอาจารย์ที่อายุกว่า 70 ปี ที่ตอนนี้เป็นอาจารย์อัตราจ้างหลังเกษียณเพราะอาจารย์สอนไม่พอทางมหาวิทยาลัยเลยต้องจ้างเธอมาสอนเพราะฉะนั้นเธอจึงเป็นอาจารย์ที่ขี้บ่นและน่ารำคาญสำหรับนักศึกษาหลายคน แต่สำหรับฉันจะเรียนกับใครก็ไม่สำคัญหรอกแค่มีคนสอนก็พอจะสอนดีหรือไม่ดีฉันก็อ่านหนังสือเพิ่มอยู่แล้วเพราะฉันชอบอ่านหนังสือมาก         “เห้อออ ออกไปสักทีหายใจแทบไม่ออกจะจ้องอะไรกันขนาดนั้น” เสียงของมนต์เพื่อนคนเดียวของฉันบ่นหลังจากอาจารย์เดินออกไปก็นะอาจารย์แกไม่ชอบคนแต่งตัวโป๊ เช่น กระโปรงสั้นหรือเสื้อนักศึกที่รัดติ้วและทั้งสองอย่างนั้นก็อยู่ในตัวเพื่อนของฉันทั้งนั้น         “กลับกันเถอะ” ฉันบอกก่อนจะเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเพื่อกลับหอ         “ฉันอยากเป็นแบบแกบ้างวะใบชา...ที่ไม่สนใจโลกอะไรแบบนั้น”         “อ่อ..อืม” ฉันตอบกลับแค่นั้นก่อนจะลุกออกมาจากห้องเรียน         “ไอ้เนิร์ด!!!” ขวับ!! ฉันหันไปมองหน้ามันอย่างไม่พอเท่าไหร่ก่อนจะหันกลับมาและเดินต่อแต่ไม่นานมนต์ก็วิ่งตามออกมาเดินข้างฉัน                 สวัสดีฉันชื่อใบชานั่นเป็นชื่อของฉันแต่เพื่อนในห้องชอบเรียกเนิร์ด เพราะฉันใส่แว่นตาและแต่งตัวด้วยเสื้อนักศึกษาตัวใหญ่และกระโปรงพีชยาวเลยเขาลงมานิดหน่อยประมาณน่าแข้งมั้ง เพื่อนเลยเรียกแบบนั้นฉันไม่ค่อยชอบเพราะฉันคิดว่าฉันไม่ได้เนิร์ดแค่คนใส่แว่นและชอบอ่านหนังสือเท่านั้นส่วนที่เหลือก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป ฉันไม่ได้มีอะไรโด่ดเด่นทั้งหน้าตาและผลการเรียนฉันใช้ชีวิตแบบธรรมดามาก ๆ ก็แค่นักศึกษนิ ฉันมาเรียนกลับหอไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ได้บ่อยอะไรนัก ทางบ้านของฉันเปิดพิพิธภัณฑ์เกี่ยวกับทางประวัติศาสตร์เพราะฉะนั้นฉันเลยเรียนเกี่ยวกับโบราณคดีเพราะไม่รู้ว่าจะอะไรดีแค่นั้นแหละ         ชีวิตของฉันก็แค่นี้ธรรมดา... ไม่มีอะไรพิเศษและไม่ต้องการความพิเศษอะไรด้วย...                 “กรี๊ด! นั่นมันเซริวเศษรฐศาสตร์เปล่าวะ?” เสียงผู้หญิงในคณะของฉันร้องกรี๊ดเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ฝั่งคณะตรงข้ามเขาชื่อเซริวผู้ชายที่ฉันคิดว่าไม่น่าเข้าใกล้ที่สุดในชีวิต...         “หล่อง่า~~คิดว่าแล้วและที่มาเรียนคณะนี้ >.<”         ทำไมคณะของฉันต้องอยู่ตรงข้างเศรษฐศาสตร์ด้วยนะ         “น่ารำคาญ...”