ตอนที่ 5 โลกกลม หรือ พรหมลิขิต
2093 Words
หนึ่งเดือนต่อมา สุวรรณภูมิประเทศไทย
“วันใหม่!! ยัยวันใหม่ทางนี้! แกทางนี้!!”
เสียงห้าวใหญ่ที่พยายามดัดของณดลดังลั่นไปทั่วที่รอรับผู้โดยสารขาเข้าของสนามบิน จนคนรอบข้างแอบหันมามองอย่างเสียดายไม่ได้ เพราะหน้าตาอันหล่อเหล่ามันช่างขัดกับกิริยาเมื่อครู่เหลือเกิน
“เบาๆหน่อยพอลลี่ พี่อายเขา”
เสียงวัลลพ พี่ชายของวันใหม่เอ่ยขึ้น เมื่อณดลเพื่อนสนิทของน้องสาวร้องเรียงเสียงดังเกินไป ทำเอาณดลรีบหันมาค้อนให้เขาทันที
“พี่ใหญ่ก็ พอลลี่ดีใจนี่คะ...วันใหม่ๆ”
ณดลหันไปพูดกับวัลลพแต่ยังไม่ทันจบเขาก็เบี่ยงความสนใจไปที่เพื่อนสาวที่กำลังเดินเข้ามาเสียก่อน ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาวันใหม่พร้อมกับสวมกอดเพื่อนสาวอย่างแสนคิดถึง ก่อนจะจับหน้าสวยขึ้นมาหอมแก้มซ้ายแก้มขวา จนคนเป็นพี่ชายแอบหวงไม่ได้ เพราะถ้าเขาไม่รู้จักณดลดีละก็ป่านนี้คงปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อๆของกระเทยหนุ่มไปแล้ว
“พอแล้วๆๆๆ แกถอยไป ตาฉันบ้าง”
เสียงพลอยลดาบอกขึ้นก่อนที่จะเดินไปแกะมือณดลออกแล้วเข้าสวมกอดเพื่อนสาวอย่างแสนคิดถึง
“ฉันคิดถึงพวกแกจังเลย แต่ว่าปล่อยฉันก่อนได้ไหม คุณหญิงเพียงฟ้า กำลังรอฉันอยู่ข้างหลังพวกแกนะ”
วันใหม่บอกออกมาพร้อมกับหันมองไปยังมารดาของเธอที่ยืนยิ้มน้ำตาคลออยู่ด้านหลังพลอยลดา ก่อนที่พลอยลดาจะปล่อยแขนที่กอดอยู่พร้อมกับหันไปยิ้มอย่างขอโทษให้กับมารดาของเพื่อนสาว จากนั้นวันใหม่ก็เข้าไปสวมกอดมารดา
“ใหม่ขอโทษนะคะคุณแม่ ที่ไปนานเลย ต่อไปนี้ใหม่จะอยู่กับคุณแม่นะคะ ไหนดูซิ ทำไมคุณแม่ยังสวยอย่างนี้ละคะเนี่ย ฮะฮะฮะ แล้วพี่ใหญ่ละคะ มาให้น้องสาวสุดสวยกอดหน่อยสิคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะพี่ใหญ่”
วันใหม่เดินเข้าไปกอดมารดาเสร็จ ก็เดินมากอดพี่ชายต่อ จากนั้นทั้งห้าคนก็พากันออกจากสนามบิน ตรงไปยังบ้านของวันใหม่ เพราะมารดาของหญิงสาวนั้นได้ให้คนเตรียมอาหารต้อนรับเอาไว้เต็มไปหมด
“หึ นี่เราหวังอะไรกับเธออีก”
เสียงทุ้มของภาคิณฑ์ดังขึ้น เมื่อวันนี้เขาได้ยินพลอยลดาพูดว่าวันใหม่กำลังจะบินกลับ เขาจึงแอบตามมา และสิ่งที่เห็นก็ทำเอาหัวใจที่ด้านชากลับเต้นรัวออกมาอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวหน้าลูกครึ่ง ผิวขาว ผมยาวสลวยกำลังเดินออกมาจากทางออกผู้โดยสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข เธอเปลี่ยนไป จากเด็กสาวกลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวที่ดูดีไปทุกสัดส่วน แต่ทุกสิ่งกลับดับวูบลง เมื่อเขาเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่เดินเข้าไปสวมกอดร่างบางพร้อมกับหอมแก้มใสๆของหญิงสาว ทำเอามือใหญ่กำแน่นเข้าหากัน จากนั้นเขาก็เดินออกจากตรงนั้นไปทันที เมื่อภาพที่เห็นมันมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขาเหลือเกิน
“วันใหม่ลูก ทำอะไรอยู่”
เสียงของคุณเพียงฟ้า มารดาของวันใหม่เรียกขึ้นอยู่หน้าห้องหญิงสาวเลยเดินมาเปิดประตูห้องนอนให้
“กำลังเก็บของอยู่ค่ะ เมื่อวานหลับยาวไม่มีเวลาเลย”
วันใหม่บอกขึ้นหลังจากที่เดินมาเปิดประตูให้มารดาเข้ามาในห้องนอนของเธอแล้ว
“คุณแม่มีอะไรรึเปล่าค่ะ ทำไมยังไม่นอนอีกละคะ ดึกแล้วด้วย”
วันใหม่เดินมานั่งลงที่เดิมก่อนจะถามออกมา
“อ้อ แม่แค่ว่าจะมาคุยเล่นกับหนูหน่อยนะลูก ไม่ได้เจอกันนานลูกสาวแม่โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย มีหนุ่มๆมาจีบบ้างรึยัง หืม”
คุณเพียงฟ้าถามออกมา พร้อมกับเดินไปนั่งลงข้างบุตรสาวอย่างเอ็นดู
“ใหม่ไม่มีเวลาไปมองใครหรอกคะคุณแม่ วันๆก็อยู่แต่โรงพยาบาลกับมหาวิทยาลัย ว่าแต่คุณแม่มีอะไรก็พูดมาตรงๆก็ได้นะคะ”
วันใหม่ที่พอจะรู้นิสัยมารดาของตนเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะปกติแล้วมารดาของเธอเป็นคนนอนไว แต่นี่ดึกแล้วยังอยากคุยกับเธอแสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน
“คือว่า คุณลุงยุทธ์นะลูก ท่านได้ข่าวมาว่าหนูจะกลับมา ท่านเลยมาทาบทามแม่เอาไว้ ว่าอยากให้หนูไปทำงานที่โรงพยาบาลของคุณลุง แม่ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงเพราะ ลุงยุทธ์ก็มีพระคุณกับครอบครัวของเราตั้งแต่ตอนที่พ่อของหนูยังอยู่ แม่เลยเอาเรื่องนี้มาคุยกับหนู หนูจะว่ายังไงละ”
คุณเพียงฟ้าบอกออกมา เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเธอไปงานการกุศลแล้วเจอเข้ากับท่านประยุทธ์ เจ้าของโรงพยาบาลที่เป็นเพื่อนกับบิดาของวันใหม่และยังคอยช่วยเหลือตอนที่บิดาเธอต้องรักษาตัวจนกระทั่งจากไป แล้วคุณประยุทธ์ก็ถามถึงหญิงสาว คุณเพียงฟ้าเลยเล่าให้ฟัง พอรู้ว่าวันใหม่จะกลับมาอยู่ที่ไทย คุณประยุทธ์เลยขอร้องให้เธอมาคุยกับวันใหม่ให้เข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลของเขา เพราะพอจะรู้ว่าวันใหม่นั้นเป็นศัลยแพทย์ฝีมือดีแถมดีกรีจบมาจากเมืองนอกอีก ทำเอาคุณเพียงฟ้าแอบปลื้มปริ่มดีใจออกมาไม่ได้ เธอเลยบอกว่าจะมาคุยกับหญิงสาวให้
“คือ ฟ้าคิดว่า... ”
หญิงสาวยังพูดไม่จบคุณเพียงฟ้ารีบพูดขึ้นซะก่อน
“นะลูกนะ พอดีแม่ตบปากรับคำคุณลุงไปแล้วด้วย อย่าให้แม่ต้องมาเสียคำพูดเลยนะ ลูกก็รู้นี่ว่าโรงพยาบาลของลุงยุทธ์นั้นดังนี่สุดในประเทศแล้วนะลูก อย่าปฏิเสธเลยนะ ลองทำดู ถ้าไม่ชอบค่อยออกมาก็ยังได้นี่ นะลูกนะ”
คุณเพียงฟ้ารวบรัดบอกออกมาโดยเอาเหตุผลของเธอเองมาอ้างเพราะรู้ว่าวันใหม่ต้องตอบตกลงแน่นอนถ้าเป็นเหตุผลนี้
“แล้วทำไมคุณแม่ไม่ถามใหม่ก่อนละคะ ใหม่คิดว่าจะหางานเอง คุณแม่น่าจะถามใหม่ก่อน เฮ้อ”
วันใหม่แอบบ่นออกมา เพราะเธอคิดว่าจะเข้าทำงานกับโรงพยาบาลของรัฐ แต่มารดากลับไปตกปากรับคำคนอื่นมาอย่างนี้แล้วเธอจะทำอย่างไรได้ละ
“ถ้างั้นถือว่าลูกตกลงนะ เดี๋ยวเรื่องอื่นแม่จัดการให้ ถ้าจะเริ่มงานตอนไหนก็บอกแม่ละกันนะลูก งั้นนอนเถอะ เดี๋ยวแม่ก็จะนอนเหมือนกัน ฝันดีนะลูกสาวสุดที่รักของแม่ จุ๊บ”
คุณเพียงฟ้าสรุปเองเสร็จสรรพ ก่อนที่จะเดินเข้ามาหอมแก้มบุตรสาวแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม เพราะอันที่จริงแล้วเธอมีเหตุผลแอบแฝงมากับเรื่องที่วันใหม่ต้องเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลนี้ แต่บอกหญิงสาวยังไม่ได้ เดี๋ยววันใหม่ต่อต้าน ค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน
3 วันต่อมา
วันนี้เป็นวันแรกที่วันใหม่ต้องเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลของคุณประยุทธ์ เพราะเธอนอนเล่นอยู่บ้านจนเบื่อแล้ว หญิงสาวจะได้เข้าทำงานในแผนกศัลยกรรม ในตำแหน่งชำนาญการพิเศษ เธอขับรถมาจอดในที่จอดรถประจำตำแหน่งที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้กับเธอโดยเฉพาะ จากนั้นหญิงสาวก็เดินเข้ามาติดต่อด้านใน และพนักงานแจ้งว่าให้เธอขึ้นไปหาท่านประธานได้เลย เพราะกำลังรออยู่ที่ห้องทำงาน หญิงสาวจึงเดินไปขึ้นลิฟต์ เมื่อมาถึงหน้าห้องเลขาสาวก็พาเธอเดินเข้าไป
“อ่าว มาแล้วเหรอ นั่งก่อนๆ ไปตามหัวหน้าแผนกศัลกรรมมา ”
คุณประยุทธ์รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาวันใหม่พร้อมกับหันไปบอกเลขาให้ตามหัวหน้าแผนกขึ้นมาเพราะเขาจะแนะนำให้สองคนรู้จักกัน
“สวัสดีค่ะคุณลุง ไม่เจอกันนานคุณลุงยังดูแข็งแรงมากๆเลยนะคะเนี่ย”
วันใหม่ทักทายออกมา พร้อมกับส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้าที่เปรียบเสมือนญาติของเธอคนหนึ่ง จากนั้นทั้งสองก็พากันนั่งลงคุยกันรอหัวหน้าแผนกที่หญิงสาวจะต้องร่วมงานด้วย จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก เลขาหน้าห้องก็แจ้งมาว่า หัวหน้าแผนกมาแล้ว คุณประยุทธ์เลยบอกให้เข้ามาเลยเพราะกำลังรออยู่
เมื่อประตูห้องเปิดออก วันใหม่ที่หันไปมองพอดีนั้นถึงกับต้องตกใจเพราะคนที่กำลังเดินเข้ามานั้น เป็นคนที่เธอพยายามลืมเขามาโดยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา จนเธอคิดว่าลืมได้แล้ว แต่พอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง ใจเจ้ากรรมกลับเต้นรัวเร็วจนแทบจะกระเด็นออกมานอกหน้าอกของเธออยู่แล้ว เขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดจากสี่ปีก่อน เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาวันใหม่เลยต้องเสตาไปมองที่อื่นเพราะเธอต้องควบคุมตนเองให้ได้มากกว่านี้
“มาๆ เข้ามาก่อน นั่งๆ หนูวันใหม่ลูก นี่นายแพทย์ภาคิณฑ์ เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ของโรงพยาบาลของเราเอง ส่วนนี่หนูวันใหม่จะมาเป็นศัลยแพทย์คนใหม่ของเรา ยังไงก็รู้จักกันไว้ซะสิ”
คุณประยุทธ์เอ่ยแนะนำทั้งสองคนออกมา โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของทั้งสองคนเลย วันใหม่เอาแต่มองไปที่อื่นโดยเลี่ยงที่จะมองหน้านายแพทย์หนุ่ม ส่วนนายแพทย์หนุ่มก็เอาแต่จ้องหน้าจองเธอนิ่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
วันใหม่เป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน ทำเอาภาคิณฑ์ถึงกับจ้องเธอตาเขม็งที่บังอาจทำเป็นไม่รู้จักเขาแบบนี้
“ยินดีที่ได้รู้จัก”
เขาพูดออกมาเพียงสั้นๆ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาตัวที่ว่าง จนคุณประยุทธ์ต้องนั่งลงตามก่อนจะจับความผิดปกตินี่ได้
“เอ่อ คือวันใหม่จะมาเป็นศัลยแพทย์คนใหม่ เดี๋ยวให้คนส่งโปรไฟล์ไปให้ พอดีมันฉุกละหุก เลยไม่ได้แจ้ง อืม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูวันใหม่ตามภาคิณฑ์ไปเลยนะลูก มีอะไรก็ปรึกษาพี่เขาได้”
คุณประยุทธ์บอกออกมา ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกจากห้องนี้ไป โดยวันใหม่ได้แต่เดินตามเขาไปเงียบๆเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับคุณหมอหนุ่ม ซึ่งเธอลืมไปได้ยังไงว่าเขาก็ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ และยังเป็นหมอศัลยกรรมอีก ภาคิณฑ์เดินนำหญิงสาวมาจนถึงห้องทำงานที่ยังว่าง แล้วเอ่ยออกไป
“นี่ห้องทำงานของคุณ ถ้ามีอะไรจะถามก็ถามคนแถวนี้ได้ ผมขอตัวก่อน”
นายแพทย์หนุ่มบอกออกมาแค่นั้น เพราะเขายังโกรธเธอที่ทำเป็นไม่รู้จักเขาก่อนหน้านี้ ก่อนจะเดินจากไปทำเอาวันใหม่ถึงกับไปต่อไม่เป็นที่โดนเขาทิ้งไว้กลางทางแบบนี้ เธอไม่รู้จักใครในนี้สักคนแล้วอย่างนี้เธอจะปรึกษาใครได้ละ
“ทำไมโลกมันกลมแบบนี้นะ วันใหม่เอ้ย แกลืมได้ยังไงว่าเขาทำงานที่นี่ โอ๊ยๆๆ ลาออกทันไหนเนี่ยยยย”
วันใหม่ยืนพูดอยู่หน้าห้องคนเดียว ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่รู้เลยว่านายแพทย์หนุ่มนั้นยังไม่ได้เดินไปไหน เขายืนหลบอยู่ตรงมุมตึกและได้ยินทุกคำพูดของเธอ
“หึ คิดว่าจะหนีพ้นอีกเหรอวันใหม่ คราวนี้ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่! ”
นายแพทย์หนุ่มกัดฟันพูดออกมาอย่างเจ็บปวดที่คิดว่าเธอพยายามหนีเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คราวนี้เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นอีกแน่ เมื่อเห็นเธอเดินเข้าห้องไปแล้วนายแพทย์หนุ่มจึงเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วตรงไปยังห้องของตน ที่อยู่ถัดจากเธอไปแค่ห้องเดียวทันที
- Writer
