รุ่งเช้าของวันที่ 12 ในโลกใบใหม่ของเด็กหนุ่มนักดนตรีผู้หัวโขกพื้นตายแล้วมาสวมร่างของเด็ก 10 ขวบ เริ่มต้นวันด้วยการร่ายเวทย์ รีเฟรช ให้กับเพื่อนทุกคน
" บอกให้รีบนอน ห้วย " เขาบ่นเพื่อน ๆ
" ตื่นเต้นเลยนอนไม่หลับไง เลยฝึกกันหามรุ่งหามค่ำ " ไทนี่ตอบแทนเพื่อนคนอื่น ๆ
" มุ่งมั่นก็ดี แต่เลยเถิดเป็นหักโหม มันจะไม่ดีแล้วนะ " เขาบอกไทนี่
" อื้ม " เด็กหนุ่มผู้หมายมั่นว่าอยากเป็นนักเวทย์ผู้ใช้เวทย์รักษาตอบเบา ๆ " ข้าแค่อยากเรียนรู้ให้ไว ๆ นะ ข้าอยากรักษาคน แต่มันคงลำบาก จินตนาการไฟ หรือดิน ยังพอนึกได้ แต่รูปร่างของเวทย์รักษามันคืออะไรก็ไม่รู้นะ " เขายิ้มหน้าเศร้า ๆ
แนชเข้าใจความหมายของรอยยิ้มเศร้า ๆ ของเพื่อนสนิทคนนี้ดี ไม่ได้เกี่ยวกับเวทมนต์อะไรหรอก เขาก็แค่นึกถึงอดีต
" พวกเราอย่าลืมมุ่งมั่นหาเลี้ยงชีวิตพวกเราด้วย พัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ พอพวกเรามีเงิน ถ้าตอนนั้นเจ้ายังใช้เวทย์รักษาไม่ได้ เราก็
