Chapter 6

1196 Words
เช้าวันต่อมา.. ผมเดินเข้ามาในห้องที่พี่เพียวกับพิชชาหลับอยู่ เดินเข้ามาถึงเตียงก็เจอร่างบางนอนหลับปุ๋ย เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยนะทำไมพี่เพียวถึงละเมอแบบนั้น หรือว่าพี่เขาจะมีอดีตอะไรที่ฝังใจมาก่อนหรือเปล่า ผมก็ไม่กล้าถามซะด้วยสิ "คุณอาแบร์รี่พิชชาหิว" เด็กน้อยบิดตัวลืมตาตื่นก็บ่นหิวข้าวซะแล้ว ผมเดินไปจูงมือเด็กน้อยเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะอุ้มออกไปนั่งตรงโซฟาปล่อยให้ร่างบางหลับต่อโดยไม่ปลุก "นั่งดูการ์ตูนตรงนี้นะคะ อาจะไปโทรสั่งอาหารให้หนูแปปหนึ่ง รอตรงนี้นะคะ" เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปสนใจทีวีต่อ ผมกดโทรศัพท์ลงไปตรงห้องอาหารของโรงแรม (แผนกF&Bครับ) "ช่วยทำอาหารเด็กมาให้ผมชุดหนึ่งนะ ที่ห้องชั้นบนสุด" (ท่านประธานเหรอครับ แล้วท่านจะรับอาหารเช้าไหมครับ) " 2ชุด มาพร้อมของเด็กเลยนะ" พูดจบผมก็กดวางทันที ผมเดินกลับไปที่โซฟานั่งเล่นเป็นเพื่อนสาวน้อย พูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว นี่ผมสนิทกับพิชชาไวมากเลยนะเนี้ย ก๊อกๆๆๆๆๆ " เข้ามา" ผมตะโกนออกไปก่อนที่จะมีพนักงานสองคนถือถาดอาหารเช้ามาให้ ผมสั่งให้เอาไปวางไว้ตรงโต๊ะอาหารก่อนจะจูงมือพาเด็กน้อยไปนั่งทานก่อน "คุณแม่ไม่ทานข้าวเหรอคะคุณอา" น้องพิชชาตักข้าวเข้าปากตามองผมอย่างต้องการคำตอบ "คุณแม่พักผ่อนค่ะ หนูทานก่อนเลยเดี๋ยวคุณแม่ตื่นก็มาทานเอง" เด็กน้อยอมยิ้มน้อยๆ  เคี้ยวข้าวแก้มตุ๋ยน่ารักสุดๆ "พิชชาหนูอยู่ไหนลูก พิชชา พะ" ผมรีบลุกขึ้นเดินตรงไปหาพี่เพียวตรงหน้าห้องทันที " ใจเย็นๆครับพี่เพียว พิชชาตื่นแล้วกำลังทานข้าว" ผมเดินเข้าไปพยุงพี่เพียวที่ตอนนี้ทำท่าไม่มีแรงแม้แต่จะเดิน " แบร์รี่ พิชชาไม่ได้หายไปไหนใช่ไหม" พี่เพียวดูกังวลแปลกๆ " พี่ใจเย็นๆก่อนนะครับ ฟังผมนะคนดี ใจเย็นๆก่อนนะครับ" ผมดึงพี่เพียวเข้ามากอดปลอบประโลมลูบหลังเบาๆ ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆจากคนตัวเล็กในอ้อมกอด "แบร์รี่พะ พี่กลัว ฮือๆๆๆ" ผมสวมกอดพี่เพียวแน่น ทำยังไงดีเนี้ยทำไมพี่เขาถึงดูอ่อนแอแบบนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ผมผละออกจากพี่เพียวยกนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม " ไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปทานข้าวกับลูกนะครับ" พี่เพียวพยักหน้าเดินไปอย่างว่าง่ายสัก10นาทีเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินออกมาข้างนอก "คุณแม่ขา พิชชาหิวข้าวคุณอาก็เลยเอาอาหารมาให้ทานค่ะ" พี่เพียวเดินเข้าไปสวมกอดลูกสาวหอมแก้มฟอดหนึ่ง "ทานเถอะค่ะ  แม่ก็จะทานเหมือนกัน" ผมมองภาพตรงหน้าแล้วอดอิจฉาเด็กไม่ได้อ่ะ น้อยใจเว้ยย "แบร์รี่เป็นอะไรเหรอ" ผมสะบัดหน้าอย่างงอนๆ "หอมแต่แก้มลูกอ่ะ ทำไมไม่หอมพ่อบ้าง" พี่เพียวทำตาโตใบหน้าแดงก่ำ " คนบ้า พ่อเพ้ออะไรเล่า แล้วใครจะหอมกัน ไม่คุยด้วยแล้ว" พูดจบก็หลบตาผมแล้วนั่งลงทานข้าวไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรอีก "หึ" 9.00น. Bearry Talk ผมจับมือพาสองสาวเดินออกมาจากห้อง แล้วก็มาขึ้นรถตรงไปท่าเรือ ผมจะพาสองคนนี้ไปดูวิวสวยๆ โดยเฉพาะพี่เพียวจะได้สบายใจขึ้น " ให้ผมขับไปให้นะครับท่านประธาน" ผมส่ายหน้าเบาๆ "ไม่ต้อง ไปแถวๆนี้แหละ" ผมยื่นมือไปอุ้มน้องพิชชาขึ้นมาบนเรือแล้วก็ยื่นมือไปให้พี่เพียวจับแล้วดึงขึ้นมาบนเรือ "คุณคีปจองเครื่องบินให้ผมด้วยบ่ายๆ ผมจะกลับกรุงเทพวันนี้" "ครับท่าน" ผู้ช่วยผมเดินถอยหลังออกไปจากท่า ผมเดินเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ "พี่เพียวมาตรงนี้ครับ พิชชาค่ะหนูมาหาอาก่อนมาใส่เสื้อชูชีพก่อนค่ะเพื่อความปลอดภัย" เด็กน้อยวิ่งดุ่มๆเดินเข้ามาหาผม ผมสวมเสื้อชูชีพให้เด็กน้อยเสร็จก็จัดการสวมให้ผู้เป็นแม่ต่อ " พี่เพียวมาใส่ชูชีพครับ" พี่เพียวเดินเข้ามาอ้าแขนให้ผมพร้อม หึ ผมค่อยๆสวมให้ช้าๆ จะว่าลีลาก็ได้แหละ อยากอยู่แบบนี้นานนี่เนาะ " ลีลาจริง อีกนานไหมหือ" พี่เพียวอมยิ้มแต่ก็ทำเป็นเสียงแข็ง หึ "พี่เพียวไปอยู่กับผมที่บ้านไหมครับ" พี่เพียวอ้าปากค้างทำหน้าเหวอๆ " บะ  บ้า ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ปะ ไปอยู่ด้วยกันได้ไงเล่า ☺️" ผมหัวเราะขำๆ "ที่บ้านผมมีแม่บ้านตั้งหลายคน ไม่ได้อยู่กันสองคนสักหน่อย พี่เพียวก็อยู่คนละห้องกับผมไงครับ ผมเป็นห่วงพี่" ผมจ้องหน้าพี่เพียวด้วยใบหน้าที่จริงจังสุดๆ " มันไม่เหมาะนะสิ น้องพิชชาอีกล่ะ" ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ " พี่ก็แต่งงานกับผมสิครับ จะได้เหมาะสม" " ไม่คุยด้วยแล้ว พิชชาลูกมานั่งตรงนี้มา " ไม่สนใจผมแล้วก็แฉไฉไปเรื่องอื่น เอาวะ ผมให้เวลาพี่เขาอีกหน่อยแล้วกันเนาะ ผมมั่นใจนะว่าพี่เขาชอบผมเหมือนกัน ยังไงผมไม่มีทางปล่อยสองคนนี้ไปจากชีวิตผมแน่นอน "ว้าวววว ปลาเยอะจังเลยค่ะคุณแม่" เสียงสาวน้อยดังแจ่วชี้โน่นชี้นี่หลังจากผมจอดเรือตรงใจกลางเกาะเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆเกาะผม น้ำใสมากตรงนี้เหมาะสำหรับแขกที่จะมาดำน้ำ "มีปะการังด้วยนะคะลูกดูโน่นสิ" เด็กน้อยทำตาโตลุกวาว "คุณอาค่ะมาดูปลากับพิชชาสิค่ะ ปลาเยอะมากเลยค่ะ" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆสาวน้อย "อยากลงไปดูใกล้ๆไหมคะ" เด็กน้อยเงยหน้ามามองผมอย่างสงสัย "ลงไปได้เหรอคะพิชชาว่ายน้ำไม่เป็นพิชชากลัวจมน้ำค่ะ" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ " อาจะพาหนูลงไปเอง ไว้ใจอาไหมคะ" เด็กน้อยกระโดดมากอดคอผมทันที " งั้นลงไปกันเลยค่ะ พิชชาอยากดูปลา" ผมอุ้มเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมแขน "ขออนุญาตคุณแม่หรือยังคะ" เด็กน้อยหันหลังกลับไปมองพี่เพียวตาใสแจ่ว " คุณแม่ขา พิชชาขออนุญาตลงไปดูปลากับคุณอาค่ะ" พี่เพียวส่งยิ้มกลับมา " ไปสิคะ ระวังกันด้วยนะทั้งสองคน" ผมยิ้มแป้นมองหน้าพี่เพียว " ไว้ใจผมนะครับ ผมจะดูแลลูกสาวของเราให้ดีที่สุดเลย"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD