“ถ้ายังแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าตัวเองเลวและร่านมากเพียงใด ก็ได้! อีกไม่กี่นาทีจากนี้ คุณจะได้รับรู้ถึงความชั่วของคุณ กระทั่งทำให้ผมต้องใจสลายแทบไม่เป็นผู้เป็นคน”
“ไม่...ไม่ใช่ฉัน...หยุดด่า หยุดปรักปรำฉันได้แล้ว...”
แสนขวัญร้องห้ามเสียงแผ่วเบา เริ่มปวดหัวหนักกว่าเดิม จนเหงื่อแตกพราวเต็มใบหน้าขาวซีด พยายามกระตุกมือเย็นเฉียบของตัวเองให้พ้นจากมือใหญ่ที่จับกุมไว้ เพื่อควานหายาแก้ปวด ซึ่งพกอยู่ในกระเป๋าสะพาย
“ปล่อย...ปล่อยมือฉัน...” แสนขวัญร้องขอแทบไม่พ้นลำคอ “ฉันปวด...ปวดหัว...”
เสียงสูดปาก กอปรกับใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากสั่นเทารวมทั้งมือเล็กอันเย็นเฉียบผิด
ปกติ ทำให้อเล็กซ์ยอมปล่อยมือของแสนขวัญ และชะลอความเร็วรถลง ก่อนจะจอดชิดข้างทาง เพื่อมองดูหญิงสาวกำลังควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
แสนขวัญปวดหัวหนักจนตาพร่ามัวมือสั่นไปหมด พอหยิบขวดยาออกมาเปิดฝาได้แล้ว เทเม็ดยาแก้ปวดใส่ฝ่ามือ แต่ด้วยมือที่
