เรื่องไม่คาดคิด 1.2

1376 Words

คราวนี้พวกอำมาตย์ซ้ายถึงกับพูดไม่ออก เนื่องจากคำพูดขององค์รัชทายาทเสมือนเป็นคำสั่งเด็ดขาดที่ใครต่างรู้ดีว่า หากพระองค์ตัดสินใจใดไปแล้วจะไม่มีวันหวนกลับ คำขาดคือคำขาด “ท่านอำมาตย์ขวา ข้าจะให้ท่านดูแลเรื่องโรงหมอ ท่านไปจัดการได้เลย ใช้งบเท่าไหร่ว่ามา” องค์รัชทายาทถ่ายทอดคำสั่งให้อำมาตย์ขวา ที่เขารู้มาจากแม่นกน้อยกลอยใจว่า เป็นขุนนางมือสะอาด ไม่คิดคดโกง “พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท” อำมาตย์ขวากุยฮัวน้อมรับคำสั่งแต่โดยดี และเมื่อสิ้นเสียงรับคำ องค์รัชทายาทลุกเดินออกจากท้องพระโรงทันที ก่อนที่อำมาตย์ทั้งสองกับเหล่าขุนนางต่างทยอยเดินออกมาในเวลาต่อมา แน่นอนว่านกหลินต้องบินตามออกมาด้วย “เราจะทำยังไงกันดีท่านอำมาตย์ เงินที่ซื้อที่ดินไปมิใช่น้อยเลยนะ ถ้าไม่ได้ทำตามแผน เท่ากับทิ้งเงินไปหลายร้อยตำลึงเลยนะท่าน” ขุนนางจางจี้พูดเมื่อออกมาด้านนอกห้องพระโรง สีหน้าไม่สู้ดีเหมือนอำมาตย์และพวกพ้องอีกสี่ห้าคน “นั่นสิท่านอำมาตย์ เราลงไปกับที่ดินแถบนั้นเยอะมาก หวังว่าจะได้กำไร แต่นี่ไม่ได้ตามที่คิด แถมเสียเงินไปอีกด้วย ที่ดินแถบนั้นปลูกได้แต่พืชผลที่ไม่ได้ให้ผลกำไรอะไรมาก อย่างนี้มันเท่ากับเสียเปล่า” เหว่ยจินพูดขึ้นบ้าง อำมาตย์ซ้ายมีสีหน้าหนักใจ ครุ่นคิด “ข้าจะลองปรึกษาพระชายาเสี้ยวหลาน เผื่อพระองค์จะมีทางออก” อำมาตย์ซ้ายตอบพรรคพวก “ตอนนี้พวกท่านก็นิ่งเฉยไว้ก่อน อย่าทำตัวลุกลี้ลุกลนให้คนสงสัย รอฟังข่าวจากข้า” “ขอรับท่านอำมาตย์” ขุนนางพรรคพวกเดียวกันตอบรับคำสั่ง ก่อนจะพากันเดินกลับไปทำหน้าที่ของตน ส่วนอำมาตย์ซ้ายได้เดินไปอีกทางหนึ่ง เพื่อส่งข่าวให้พระชายาเสี้ยวหลานรู้ข่าว นกหลินรีบบินตามอำมาตย์ซ้ายไปโดยที่ผู้เฒ่าเจ้าเล่ห์ไม่ทันรู้ตัว หนึ่งชั่วยามต่อมา ขบวนเกี้ยวส่วนพระองค์ของพระชายาเสี้ยวหลานหยุดลงหน้าบ้านหลังหนึ่ง เสี้ยวหลานก้าวลงมาจากเกี้ยว ก่อนเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นอย่างคุ้นเคย โดยมีนางกำนัลคนสนิทหลิวหลีกับมู่ฮัวเดินตามเข้าไปด้วย เมื่อก้าวมาถึงหน้าบ้านด้านในก็พบว่า อำมาตย์ซ้ายและแม่นมที่นางรักและเคารพเสมือนมารดายืนรอรับอยู่ ไม่เพียงแค่คนเท่านั้น นกหลินยังได้พบกับนกอินทรีย์ที่ติดตามพระชายาเสี้ยวหลานมาถึงบ้านแม่นมจางหวัง นกทั้งสองตัวบินมาเกาะบนต้นไม้ใกล้กับจุดที่พระชายาเสี้ยวหลานยืนอยู่ “เจ้านกอินทรีย์ ถ้าพระชายาเข้าไปคุยด้านในกับอำมาตย์ซ้าย เจ้ารออยู่ตรงนี้นะ ข้าบินเข้าไปสืบข่าวเอง ข้าตัวเล็กไม่ตกเป็นเป้าเท่าไหร่” นกหลินบอกนกอินทรีย์ “ได้สิ” นกอินทรีย์เห็นด้วย วกมาการสนทนาของมนุษย์ “ท่านแม่” พระชายาเสี้ยวหลานทักทายแม่นมที่เรียกว่าแม่มาตั้งแต่เด็ก “สบายดีนะท่านแม่” “สบายดีเพคะพระชายา” จางหวังตอบ “เชิญพระชายากับท่านอำมาตย์ด้านใน หม่อมฉันจะไปเตรียมอาหารว่างมาถวายเพคะ” เสี้ยวหลานพยักหน้า ก้าวเดินเข้าไปในบ้าน โดยมีอำมาตย์ซ้ายเดินตามเข้าไป นกหลินบินตามไป บินไปเกาะอยู่บนตู้ไม้ในห้องที่พระชายาเสี้ยวหลานกับอำมาตย์ซ้ายใช้คุยกัน การพูดคุยกันแต่ละครั้งระหว่างเสี้ยวหลานกับอำมาตย์ซ้ายและขุนนางคนอื่นที่สมรู้ร่วมคิดด้วยกันคือ บ้านของแม่นมจางหวัง โดยเสี้ยวหลานใช้เป็นข้ออ้างมาเยี่ยมแม่นมที่เริ่มเข้าสู่วัยชรา ทำให้บุคคลภายนอกไม่คิดสงสัยว่า พระชายาเสี้ยวหลานมาที่นี่ด้วยเหตุผลอื่น “ท่านมีอะไรท่านอำมาตย์” “องค์รัชทายาทยกเลิกการสร้างตำหนักที่เมืองเจียงยาง หากพระองค์ยังคงยืนคำเดิม เราเสียหายหนักแน่ เราลงทุนไปกับเรื่องนี้มากนะพระชายา” อำมาตย์ซ้ายบอกปัญหาที่เกิดขึ้น “กระหม่อมอยากให้พระชายาพูดกับองค์รัชทายาท เพราะหากปล่อยไว้อย่างนี้ ไม่ส่งผลดีต่อเราแน่พ่ะย่ะค่ะ” “ทำไมอยู่ๆ พระองค์ถึงได้ตัดสินใจแบบนี้ ปกติไม่เคยขัดท่านมิใช่หรือ” พระชายาเสี้ยวหลานตั้งขอสงสัย “หรือว่าพระองค์จะระแคะระคายเรื่องนี้” “ไม่น่าเป็นไปได้พ่ะย่ะค่ะ พระองค์ให้เหตุผลว่า ไม่ได้แปรพระราชฐานบ่อยนัก สร้างไปก็สิ้นเปลือง ให้นำงบไปปรับปรุงโรงหมอแทน กระหม่อมอยากให้พระชายาพูดกับองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมองไม่เห็นใครที่จะช่วยเรื่องนี้ได้ นอกจากพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” อำมาตย์ซ้ายมองไม่เห็นใคร “จะว่าไป เราลืมคิดช่องโหว่ข้อนี้ไป ข้อที่ว่าเสด็จพี่ไม่ชอบแปรพระราชฐาน การสร้างพระตำหนักใหม่เสด็จพี่อาจไม่เห็นด้วย เอาเป็นว่า ข้าจะลองพูดกับพระองค์ดู ตอนนี้ท่านก็นิ่งไว้ก่อน อย่าทำตัวส่อพิรุธ รอข้าบอกอีกที” เสี้ยวหลานสั่ง “เรื่องงบสร้างเขื่อนไปถึงไหนแล้ว” ได้ยินประโยคนี้อำมาตย์ซ้ายรีบหยิบบางอย่างออกมาจากเสื้อ ก่อนวางลงบนโต๊ะตรงหน้าพระชายาเสี้ยวหลาน “ตั๋วแลกเงินพ่ะย่ะค่ะ” เสี้ยวหลานหยิบขึ้นมาดู “เงินจำนวนนี้ เป็นส่วนแบ่งของพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” “ท่านตามที่ข้าบอกหรือเปล่า” เสี้ยวหลานถาม พับตั๋วเงินแล้ววางไว้ที่เดิม “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทำตามที่พระชายาบอก แบ่งงบในการสร้างเขื่อนให้ดูสมน้ำสมเนื้อ แล้วดึงส่วนนี้ออกมาพ่ะย่ะค่ะ” “ดีแล้ว คนอื่นจะได้ไม่สงสัย กินมากเกินไปมันก็ไม่ดี ค่อยๆ กินดีกว่า กินน้อยๆ แต่กินได้นานๆ เรื่องจะได้ไม่มาถึงเราด้วย” “พ่ะย่ะค่ะ” อำมาตย์ซ้ายรับคำ “อ้อ...เรื่องพระชายารอง พระชายาจะลงมืออีกเมื่อไหร่พ่ะย่ะค่ะ” “เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ช่วงนี้องค์รัชทายาทไปหาฮุ้ยเตียวบ่อย สั่งให้สำนักหมอหลวงส่งหมอหญิงดูแลเป็นพิเศษ เรื่องอาหารการกินก็พลอยเข้มงวดไปด้วย ข้าคิดว่ารอให้พ้นสักระยะหนึ่งไปก่อนค่อยลงมือ” เสี้ยวหลานตอบ “กระหม่อมเกรงว่า พระครรภ์ของพระชายารองจะใหญ่เกินกว่าที่เราจะกำจัดเด็กพ่ะย่ะค่ะ” อำมาตย์ซ้ายกล่าวเรื่องที่ตนเป็นกังวล “เรื่องนั้นท่านไม่ต้องเป็นกังวล ข้าต้องจัดการก่อนอายุครรภ์ฮุ้ยเตียวจะถึงสามเดือน เพราะถ้าเลยจากนี้จะกำจัดยากแล้วจะไม่แนบเนียนด้วย คนอนอื่นอาจพุ่งเป้าสงสัยได้” หลังจากแผนแรกในการกำจัดทายาทขององค์รัชทายาทในครรภ์พระสนมฮุ้ยเตียวไม่สำเร็จด้วยเรื่องสุดวิสัย นางจึงคิดแผนสองทันที แต่ต้องรอเวลาตามที่บอกอำมาตย์ซ้าย เพราะครั้งนี้แผนการต้องสำเร็จ “ท่านให้ลี่จิงเตรียมยาให้ข้าไว้ก็แล้วกัน ข้าใช้วันไหนจะได้มีพร้อม” “พ่ะย่ะค่ะพระชายา” การสนทนาของทั้งคู่ยุติลงชั่วคราว เมื่อจางหวังนำของว่างมาให้พระชายาเสี้ยวหลานกับอำมาตย์ซ้าย โดยมีหลิวหลีกับมู่ฮัวคอยช่วย “ตายแล้วนกเข้ามาในห้องเพคะ” มู่ฮัวส่งเสียงบอกเมื่อเห็นนกหงส์หยกเกาะอยู่บนตู้ไม้ คนที่อยู่ในห้องจึงหันไปมองนกหลิน “เข้ามาได้ยังไงเนี่ย หม่อนฉันจะไล่ให้นะเพคะ” “เอ๊ะ! นี่มันนกหงส์หยกของหมอที่อยู่ข้างบ้านกระหม่อม กระหม่อมจำได้ สงสัยมันจะบินตามกระหม่อมมา” อำมาตย์ซ้ายไม่ได้คิดอะไร อาจเป็นเพราะเขาคุ้นเคยกับหมอข้างบ้านที่มารักษาให้ตนหลายครั้ง และทุกครั้งเจ้านกตัวนี้ก็จะเกาะอยู่บนบ่าของท่านหมอ แล้วยังเห็นมันมาเกาะบนต้นไม้บ้านเขาอยู่บ่อยครั้ง เป็นที่ชินตา เขาจึงจำมันได้ดี “ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องไล่หรอก มันก็แค่นกบินเข้ามาในบ้านเป็นเรื่องปกติ” เสี้ยวหลานบอก “เพคะ” หลิวหลีน้อมรับคำสั่ง ก่อนที่ทั้งสามจะออกจากห้องเมื่อหมดหน้าที่ ปล่อยให้เสี้ยวหลานกับอำมาตย์ซ้ายสนทนากันต่อไป โดยมีนกหลินคอยสังเกตการณ์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more