How Did You Know (Saint Matthew University Series)

Chapter 1

            “TAPOS  ka  na  ba  dyan?”

            Mula  sa  kanyang  binabasa  ay  nag-angat  ng  tingin  si  Penelope.  Nakangiting  nakatanghod  sa  kanya  si  Achilles.  Inabot  niya  rito  ang  kanyang  enrollment  form.  “Tingnan  mo  nga  kung  okey  na  ito.”

            Unang  araw  ng  enrollment  para  sa  first  year  sa  Saint  Matthew  University.    Dalawang  beses  pa  lang  siyang  nakatuntong  sa  unibersidad.  Una  ay  noong  kumuha  siya  ng  entrance  exam  tatlong  buwan  na  ang  nakaraan.  Pangalawang  beses  ay  ngayong  mag-e-enroll  siya.  May  trabaho  ang  Mama  niya  kaya  si  Achilles  ang  kasama  niya. 

            “Tama  na  ito.  Tara  na  sa  accounting  para  magpa-assess  bago  tayo  magbayad.”  Tumayo  na  si  Achilles.

            Tumayo  na  rin  siya  at  sumabay  sa  paglakad  ng  binata.  “Sa  tingin  mo,  magkano  kaya  ang  aabutin  ng  babayaran  ko?”

            Napatingin  sa  kanya  si  Achilles.  “Siguro, aabot  ng twenty  to  thirty  thousand.”

            Napahugot  siya  ng  hininga.  Eksaktong twenty  thousand  lang  ang  dala  niya.  Kapag  nagkataon  ay  baka  kulang  pa  ang  pera  niya.

            “Kailangan  bang  bayaran  ko  na  lahat  ngayon?”  Nag-aalalang  tanong  niya  habang  umaagapay  sa  mga  malalaking  hakbang  nito.  Sa  taas  niyang  5’5”  ay  nagmumukha  pa  rin  siyang  maliit  kapag  nakatabi  kay  Achilles  dahil  mahigit  anim  na  talampakan  ang  taas  nito.

            Huminto  sa  paglalakad  si  Achilles  at  sinulyapan  siya.  “Ang  patakaran  dito  sa  SMU  ay  minsanan  lang  ang  bayaran  at  iyon  ay  sa  enrollment  mismo.”

            Nalungkot  siya  sa  narinig.  Paano  na  lang  kapag  nagkulang  ang  pera  niya?  Ibig  sabihin  ay  kailangan  na  naman  nilang  bumalik  kinabukasan.  Alam  niyang  walang  problema  kay  Achilles  kahit  pabalik-balik  pa  sila  ng  ilang  beses  sa  SMU.  Kilala  niya  ang  kababata, lahat  ay  gagawin  nito  para  sa  kanya.  Minsan  nga  ay  biniro  siya  ni  Louise, ang  nakababatang  kapatid  nito.  Para  kay  Achilles  ay  wala  daw  siyang  gagawing  mali  o  masama.  Biro  man  iyon  pero  alam  niyang  may  katotohanan  sa  likod  nito.

            “Paano  kung  kulang  ang  pambayad, ibig  sabihin  hindi  na  makakapag-enroll?”  May  ideya  na  siya  sa  isasagot  ng  kababata  niya  pero  gusto  lang  niyang  makasiguro  baka  nagkakamali  lang  siya. 

            Tumango  si  Achilles.  “Ganoon  na  nga  iyon. “  Nasa  harap  na  sila  ng  kotse  nito.  Kinuha  nito  ang  susi  at  binuksan  ang  kotse.  Pinapasok  siya  nito  sa  loob.  Saka  ito  pumuwesto  sa  driver’s  seat.  “Mahigpit  ang  eskuwelahan  sa  patakarang  iyon,” sabi  nito  bago  binuhay  ang  makina  ng  kotse.

            Hindi  na  siya  umimik.  Bahala  na.  Mamaya  na  lang  niya  ang  iisipin  kung  talaga   ngang  may  problema.

Ilang  sandali  pa  ay  nasa  harapan  na  sila  ng  isang  gusali.  Pagbaba  nila  sa  kotse  ay  napansin  niya  agad  ang  dalawang  napakahabang  pila  ng  mga  estudyante.  Tantiya  niya  ay  humigit-kulang  sa  isang  libong  estudyante  ang  naroon.

“Tara  na.  Pumila  na  tayo.”  Nauna  nang  humalo  sa  mga  estudyante  si  Achilles.

“Ang  dami  naman  ng  tao  dito,” nagtatakang  sabi  niya.

Nilingon  siya  ni  Achilles.  “Kakaunti  pa  nga  lang  ang  mga  estudyante  na  nandito  ngayon.”

Umarko  ang  kilay  niya  sa  narinig.  “Ano?  Kakaunti  pa  lang  iyan?”

Nagpatuloy  sa  paglalakad  si  Achilles.  Pumuwesto  ito  sa  dulo  ng  isang  pila.  Sumunod naman   siya  dito.

“Wala  pang  kalahati  ang  bilang  ng  mga  estudyanteng  nandito  sa  quota  ng  mga  mag-e-enroll  na  first  year,” sabi  nito  nang  muli  siyang  lingunin  nito.

“Bakit  ilan  ba  dapat  ang  enrollees  ng  first  year?” curious  niyang  tanong.

“Ang  alam  ko  tatlong  libo  na  first  year  ang  tinatanggap  dito  taun-taon.”

Namilog  ang  mata  niya.  “Wow!  Talaga?” hindi  makapaniwalang  tanong  niya.

Tumango  lang  si  Achilles  bago  ito  muling  humarap  sa  unahan  ng  pila.

 Ibinaling  niya  ang  tingin  sa  mga  nakapilang  estudyante. Gaano  kaya  karami  ang  estudyante  sa  SMU?  Kung  ang  first  year  ay  tatlong  libo  na,  ilan  kaya  ang  nasa  higher  years?  Mayroon  kayang  sampung  libong  estudyante dito?

Naputol  ang  daloy  ng  pagmumuni  niya  nang  muling  magsalita  si  Achilles.  “Naiinip  ka  na  ba?”

Nakangiting  umiling  siya.  Hindi  niya  maramdaman  ang  pagkainip  dahil  bukod  sa  mabilis  ang  daloy  ng  pila  ay  nawiwili  ang  mga  mata  niyang  panoorin  ang  iba’t  ibang  reaksyon  ng  mga  estudyante  habang  pumipila.

“Sigurado  ka?”  May  pag-aalala  sa  tinig  ni  Achilles.

“Oo, walang  problema,” nakangiting  sabi  niya.

Parang  hindi  naniniwala  ang  binata  sa  sinabi  niya.  Naka-plaster  pa  rin  sa  mukha  nito  ang  pag-aalala. “Mabuti  pa  siguro  ay  umupo  ka  muna  doon  sa  lilim.”

Sinundan  niya  ng  tingin  ang  itinuturo  ni  Achilles.  Napansin  niya  ang  ilang  sementadong  bench  na  nakapaikot  sa  ilalim  ng  punong  acasia, ilang  metro ang  layo   mula  sa  kinatatayuan  nila.

“Ako  na  ang  bahala  dito. Paglabas  ko  mamaya  ay  tapos  na  ito.”

“Sasamahan  na  lang  kita.  Nakakahiya  nga  sa  iyo  kasi  ako  ang  mag-e-enroll  pero  ikaw  naman  ang gumawa  ng  halos  lahat.”

“Huwag  mo  nang  isipin  iyon.  Ang  mabuti  pa  ay  sumunod  ka  na  lang  sa  sinasabi  ko  para  hindi  ka  mapagod.  Sige  na, please.”

Napa-buntunghininga  siya.  Kapag  ganitong  gumagamit  na  ng  salitang  please  ang  kababata  niya  ay  kailangan  na  niya  itong  sundin.  Kung  tatanggi  pa  siya  ay  baka  maisipan  na  naman  nitong  buhatin  siya  kung  hindi  man  hilahin.

ANIM  na  taong  gulang  pa  lang  siya  noong  mamatay  sa isang  aksidente ang  kanyang  ama,  si  Paul  Grant,  empleyado  sa  US  Embassy.  May  nakuhang  malaking  halaga  mula  sa  insurance  ng  kanyang  ama  ang  Mama  niya.  Sapat  na  sana  iyon  para  mabuhay  sila  ng  maayos  sa  matagal  na  panahon.  Pero  isang  taon  mula  ng  mamatay  ang  Papa  niya  ay  nagkasakit  naman  ang  bunso  niyang  kapatid  na  si  Ydelle  na  noo’y  tatlong  taong  gulang  pa  lamang.  Kinakailangan  itong  maoperahan  dahil  ipinanganak  itong  may  diprensiya  sa  puso.  Malaking  pera  ang  ginastos  dahil  sa  operasyon  ng  kapatid  niya.  Kaya  ilang  buwan  matapos  mailabas  sa  ospital  ay  naghanap  ng  trabaho  ang  kanyang  Mama.  Tiyempo  namang  naghahanap  ang  pamilya  Villavista  ng  kusinera  at  nang  mag-apply  ang  Mama  niya  ay  natanggap  agad  ito.  Dati  nang  nagtrabaho  bilang  kusinera  ang  Mama  niya  sa  isang  restaurant  sa  Maynila  bago  pa  ito  nakilala  ng  kanyang  Papa.  Nang  ikasal  ang  mga  magulang  niya  ay  pinahinto  na  ng  Papa  niya  sa  pagtatrabaho  ang  Mama  niya.  

            Mabait  ang  mag-asawang  Villavista  kaya  nang  magsimulang  magtrabaho  ang  Mama  niya  ay  pumayag  ang  mga  ito  na  sumama  silang  magkapatid.  Binigyan  sila  ng  tirahan  kasama  ang  iba  pang  katulong  sa  mansyon.  Dito  niya  nakilala  si  Achilles  na  noo’y  siyam  na  taong  gulang  at  ang  nakababatang  kapatid  nito  na  si  Louise  na  mas  bata  ng  isang  taon  sa  kanya.  Naging  kalaro  nila  ni  Ydelle  ang    magkapatid  na  Villavista  na  tulad  ng  mga  magulang  ng  mga  ito  ay  may  mabuting  kalooban  din.  Hindi  sila  matapobre  at  hindi  rin  mayabang  sa  kabila  ng  pagiging  masalapi  ng  mga  ito.

Nasa  Grade 5 pa  lang  siya  noon  at  may  apat  na  taon  nang  naninilbihan  ang  Mama  niya  sa  pamilya  nina  Achilles. Kagagaling  niya  sa  eskuwelahan  nang  maabutan  niya  ang  ina  na  naghahanda  ng  pagkain.  Pagkatapos  nitong  maihanda  ang  pagkain  ay  inutusan  siya  nitong  dalhin  ito  sa  hapag  kainan ng  mansyon.  Agad  naman  siyang  tumalima  dito.  Inabutan  niya  roon  ang  magkapatid  na  Achilles  at  Louise. Pagkatapos  mailapag  ang  pagkain  ay  agad  na  siyang  umalis.  Pero  pagtalikod  pa  lang  niya  ay  hinawakan  na  siya  sa  kamay  ni  Achilles.  Sinabi  nitong  samahan  silang  kumain. Nagpasalamat  siya  pero  tumanggi  sa  alok  nito. Akmang  tatalikod  na  siya  kaya  lang  ay  pinigilan  siya  nito.  Nagpupumilit ito  at  gumamit  pa  ng  salitang please.  Sa  kabila  nito  ay  tumanggi  pa  rin  siya  dahil  nahihiya  siya.  Hindi  niya  inaasahan  ang  sumunod  nitong  ginawa.  Bigla  na  lang  siya  nitong  hinila  pabalik  sa  mesa. Tumatawang  nakamasid  sa  kanila  si  Louise.  Napilitan  siya  tuloy  na  pumayag  sa  gusto  nito.

Ang  sumunod  na  pangyayari  ay  noong  nasa  unang  taon  sa  high  school  na  siya.  Naglalakad  siyang  pauwi  noon  mula  sa  eskuwelahan  nang  may  marinig  siyang  busina  ng  sasakyan.  Tumabi  siya  sa  kalsada  at  nilingon  ang  pinanggalingan  ng  busina.  Nagulat  siya  nang  makilala  ang  kotseng  ginagamit  nina  Achilles.  Inanyayahan  siya  nitong  sumakay  sa  kotse.  Tumanggi  siya  dahil  ilang  hakbang  na  lang  ang  layo  nila  mula  sa  gate  ng  mansyon.  Sa  sinabi  niya’y  biglang  bumaba  ng  sasakyan  si  Achilles.  Nagulat  pa  siya  nang  walang  sabi-sabing  binuhat  siya  nito.  Nagpupumiglas  siya  pero  sadyang  malakas  ang  kababata  niya.  Parang  walang  anumang  ipinasok  siya  nito  sa  kotse  at  pinaupo  sa  tabi  ng  nakatangang  si  Louise.  Simula  sa  araw  na  iyon  ay  hindi  na  siya  tumanggi  pa  sa  mga  paanyaya  nito  para  hindi  na  maulit  ang  pangyayaring  iyon.

Kinuha  niya  ang  wallet  sa  kanyang  shoulder  bag.  Binuksan  niya  ito  at  inilabas  ang  perang  naroon.  “O, hetong  twenty  thousand.  Kung  kulang  ito  ay  dagdagan  mo  muna.  Bayaran  ko   na  lang  sa  iyo  pag-uwi  natin.”  Inabot  niya  ang  pera  sa  binata saka  tumalikod  at  tinungo  ang  sementadong  bangko.

“AYUN  pala  ang  hinahanap  natin, eh.  Tara  lapitan  natin  siya,”  yaya  ni  Ulysses  kay  Heinrich  nang  mapansin  nito  si  Achilles  na  nakapila  sa  harapan  ng  accounting  office.

  Tinapik  niya  sa  balikat  si  Achilles  nang  makalapit  sila  dito.

 Gulat  na  napalingon  sa  kanila  si  Achilles.

“Brod, anong  ginagawa  mo  dito?  Nag-e-enroll  ka  na  ba?” sunud-sunod  na  tanong  ni Heinrich  nang  lumingon  sa  kanila  si  Achilles.

“Hindi  pa  ako  nag-enroll  kasi  wala  pa  naman  tayong  enrollment.  Mayroon  lang  akong  sinamahang  kaibigan  na  mag-e-enroll  ngayon,” iritableng  sagot  ni  Achilles.

“Sino?” mausisang  tanong  ni  Ulysses.

“Si  Penelope, ang  kababata  ko.”

“Penelope?  Babae  iyon, ah,” kunot-noong  sabi  ni  Heinrich.

“Oo, babae  nga  siya.  Ano  naman  ang  problema  doon?” medyo  pagalit  na  tanong  ni  Achilles.

Umiling  lang  si  Heinrich.

“Nasaan  na  siya?  Akala  ko  ba  kasama  mo?” nagtatakang  tanong  ni  Ulysses.

“Pinaupo  ko  muna  siya  doon  sa  shed.”  Inginuso  ni  Achilles  ang  kinaroroonan  ni  Penelope. “Ano  bang  kailangan  ninyo  at  inaabala  ninyo  ako  dito?”

“Tinatawagan  ka  namin  pero  hindi  mo  naman  sinasagot  ang  cellphone  mo.  Pupunta  na sana  kami  sa  bahay ninyo.  Mabuti  na lang  at  napansin  namin  ang  kotse  mo  malapit  dito  kaya  hinanap  ka  namin. Kailangan  ko  kasi  ang  tulong mo,” paliwanag  ni  Heinrich.

“Bakit  anong  problema  mo?” nagtatakang  tanong ni  Achilles.  “Naiwan  ko   ang  cellphone  ko  sa  kuwarto  ko  kaya  kahit  mag-ring  pa  ito  ng  ilang  beses  ay  walang  sasagot  dito.”

“Kumuha  kami  ng  classcards.  Incomplete  siya  sa  major  subject  natin,” sabad  ni  Ulysses.

Napatingin  si  Achilles  kay  Heinrich.

“Hindi  ko  kasi  naipasa  iyong  research  paper  pagkatapos  ng  finals  natin.  Kaya  kung  puwede  ay  tulungan  mo  sana  akong  makagawa  ng  research  paper  para  maayos  ko  iyong  grade  ko,” pakiusap  ni  Heinrich.

“Sige, tutulungan  kita.  Pero  umalis  muna  kayo  dito  at  nakakaabala  na  kayo.”

            Nilinga  ni  Ulysses  ang  mga  estudyanteng  kasama  nitong  nakapila.  Noon  niya  napansin na  pinagtitinginan  na  pala  silang  magkakaibigan.

“Okay, sige.  Hihintayin  ka  na  lang  namin.  Maghahahanap  muna  kami  ng  mauupuan.  Tara  na, Heinrich.”  Pagkasabi  nito’y  tumalikod  na  si  Ulysses.

KANINA  pa  pinagmamasdan  ni  Penelope  si  Achilles.  Hindi  pa  siya  nagtatagal  sa  kanyang  pagkakaupo  sa  sementadong  bench  nang  mapansin  niya  ang  dalawang  lalaking  lumapit  sa  kababata  niya.  Marahil  ay  kaibigan  ang  mga ito  ni  Achilles  dahil  masinsinang  nag-uusap  ang  tatlo  sa  kabila  ng  pagiging  abala  ng  kababata  niya  sa  pagpila.  Medyo  may  kalayuan  sa  kinauupuan  niya  ang  kinaroroonan  nina  Achilles  at  ang  mga  kasama  nito. Pero  napansin  niyang  parehong  guwapo  ang  dalawang  lalaki.

Hindi  niya  maiwasang  pagkomparahin  ang  tatlo.  Halos  magkakasintaas  ang  tatlo.  Ang  isa  sa  dalawang  lalaki  ay  animo’y  nasunog  sa  araw  ang  balat  at  mas  maliit  ang  pangangatawan  kaysa  kay  Achilles.  Ang  isa  naman  ay  mas  maputi  at  mas  matipuno  naman  kay  Achilles.

Nang  lumayo  ang  dalawang  lalaki  kay  Achilles  ay  sinundan  niya  ng  tingin  ang  dalawa.  Hindi  niya  inaasahang  maglalakad  patungo  sa  kinaroroonan  niya  ang  dalawa.  Biglang  nanayo  ang  mga  balahibo  niya  sa  batok.  Ang  akala  niya  ay  lalapitan  siya  ng  dalawa  ngunit  nakahinga  siya  ng  maluwag  nang  mapansin  niyang  umupo  ang  mga  ito  sa  bakanteng  bench  malapit  sa  kanya.  Nang  makaupo  ang  mga  ito  ay  patuloy  pa  rin  ang  dalawa  sa  pag-uusap.  Hindi  niya  gaanong  maunawaan  ang  pinag-uusapan  ng  dalawa  dahil  medyo  maingay  ang  kapaligiran  sa  dami  ng  mga  estudyanteng  nagkakagulo.  Nabaling  ang  atensyon  niya  sa  lalaking  nasunog  ang  balat  sa  araw.  Sa  pagkakatitig  niya  rito  ay  natanto  niyang  hindi  nasunog  ang  balat  nito  kundi  talagang  kulay  nito  iyon.  Wala  kasi   sa  itsura  nito  ang  magbilad  sa  araw  na  tulad  ng  mga  magbubukid.  Sa  klase  ng  pananamit  nito  at  sa pagkilos  ay  mukhang  galing  sa  de-buena  pamilya  tulad  ng  kaibigan  niyang  si  Achilles.

Mas  guwapo  pala  ito  sa  malapitan.  Matangos  ang  ilong, bilugan  ang  mga  mata  na  binabagayan  ng  makakapal  na  kilay.  Prominente  ang  mga  panga  nito  at  may  mumunting  tubo  ng  balbas  sa  paligid  ng  mukha  nito.  May  pagkakahawig  ang  itsura  at  pati  ang  pangangatawan  nito  kay  Taron  Egerton, iyong  bidang  lalaki  sa  pelikulang  Kingsman.  Pinagsawa  niya  ang  mga  mata  sa  pagtitig  sa  kabuuan  ng  lalaking  ito  nang  bigla  na  lang  mapatingin  ito  sa  kanya.  Huling-huli  nito  ang  ginagawa  niyang  pagtitig.  Naramdaman  niya  ang  biglang  pag-init  ng  kanyang  mukha.  Patay-malisyang  ibinaling  niya  ang  paningin  sa  kinaroroonan  ni  Achilles.  Wala  na  ito  sa  pila.  Nasa  loob  na  siguro  ito  ng  administrative  building.

Ilang  sandaling  itinuon  niya  ang  tingin  sa  mga  nakapilang  estudyante.  Nang  muli  niyang  sulyapan  ang  lalaki  ay  nakatingin  pa  rin  ito  sa  kanya.  Samantalang  ang  kasama  nito’y  abala na  sa  cellphone  nito.  Wala  sa  loob  na  napatingin  siya  sa  suot  na  relo  kahit  wala  naman  sa  isip  niya  ang  tumingin  sa  oras.  Kapag  ninenerbiyos  siya   ay  karaniwan  na  niyang  ginagawa  ang  pagtingin  sa  kanyang  relo  kahit  na  ang  totoo’y  hindi  naman  talaga  siya  interesado  sa  oras.  Nakayukong  hinaplos-haplos  niya  ang  suot  na  relo  at  hindi  niya  magawang  magtaas  ng  tingin  sa  takot  na  mahuling  nakatingin  pa  rin  sa  kanya  ang  lalaking  iyon.  Ang  mga  titig  nito’y  parang  nanunuot  sa  kailaliman  ng  kanyang  pagkatao  na  animo’y  binabasa  nito  ang  kaloob-looban  niya.  Alumpihit  na  siya  sa  pagkakaupo.  Hindi  niya  maipaliwanag  ang  kabang  nararamdaman.  Napasulyap  siyang  muli  sa  mga  nakapilang  estudyante.  Hindi  pa  rin  niya  makita  si  Achilles.

            Achilles, bakit  ba  ang  tagal  mo?  Bulong  ng  isip  niya.

            Gusto  sana  niyang  tumayo  at  hanapin  si  Achilles  pero  hindi  niya  kabisado  ang  lugar.  Baka  mamaya’y  maligaw  o  mawala  siya  sa  karamihan  ng  tao.  Mas  malaking  problema  kapag  nagkataon.

            Mula  sa  kanyang  peripheral  vision  ay  napansin  niya  ang  paglapit  ng  lalaking  iyon  sa  kanya.

            “Miss…”  Narinig  niyang  sabi  nito.

            Napilitan  siyang  mag-angat  ng  tingin.  Tumambad  sa  kanya  ang  nakangiting  mukha  nito.

            “Hi!  May  hinihintay  ka  ba?”

            “O-oo.  Iyong  kaibigan  ko,” sagot  niya  saka  sumulyap  sa  mga  nakapilang  mga  estudyante.

            “Puwede  bang  umupo  muna  sa  tabi  mo?”

            Ibinaling  niya  ang  tingin  dito  saka  marahang  tumango.  Kinuha  niya  ang  shoulder  bag  na  nasa  tabi  niya  at  ipinatong  ito  sa  kanyang  kandungan.

            Umupo  ang  lalaki  sa  tabi  niya.

            “Ako  nga  pala  si  Ulysses.”  Iniabot  nito  ang kanang   kamay  sa  kanya.

            “Ako  naman  si  Penelope,” pilit  ang  ngiting  sabi  niya  bago  tinanggap  ang  pakikipagkamay  nito.  Hindi  nito  agad  binitiwan  ang  kamay  niya.

            “Penelope  ang  pangalan  mo?”  Nakarehistro  sa  mukha  nito  ang  pagkagulat.

            “Oo,” naguguluhang  sagot  niya.

            “Ikaw  ba  iyong  sinasabi  ni  Achilles  na  kababata  niya?”

            Tumango  siya.

            Agad  nitong  binitiwan  ang  kamay  niya.  “Kaibigan  ka  nga  lang  ba  niya  o  nobya?” seryosong  tanong  nito.