ตอนที่ 5
1013 Words
ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในบ้านของคาร์สันด้วยฐานะ ‘สาวใช้บำเรอกาม’ ค่ำๆ เขาคงลงมือขยี้สวาทหล่อนอย่างไม่ต้องสงสัย
“เดี๋ยวป้าจะพาไปดูห้องพัก”
พูดจบป้าโฉมก็รีบพาหล่อนมายังห้องพักเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลังครัว
ขณะกำลังจัดข้าวของซึ่งป้าโฉมตระเตรียมเอาไว้สำหรับสำหรับสาวใช้ จู่ๆ ภายในหูของน้ำหวานก็ได้ยินเสียงม้ากำลังวิ่งทะยานมาทางหน้าบ้าน
ครั้นเมื่อชะโงกใบหน้ามองออกไปทางหน้าต่างหลังห้อง ก็เห็นคาร์สันกำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ผมเอาม้ามาส่งครับนาย”
เสียงลุงชมดังอยู่ภายนอก เมื่อพ่อเลี้ยงคาร์สันหยัดร่างขึ้นเต็มความสูง ก็ยิ่งทำให้แลดูสง่าผ่าเผยเหลือเกิน
‘หุ่นแมนสุดๆ อ่ะ’
น้ำหวานนึกชื่นชมในใจ รองเท้าบูทสีน้ำตาลเข้มยาวเกือบถึงเข่ายิ่งเสริมส่งให้ร่างนั้นดูองอาจสมชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว
‘เซ็กซี่สุดๆ’
น้ำหวานแทบไม่ละสายตาจากเขา คาร์สันหล่อเหลามาก แผงอกกว้างและปั้นไหล่ตึงเต็มอยู่ภายใต้เสื้อยีนส์สีน้ำเงินคราม หมวกหนังปีกกว้างที่เขาคว้าขึ้นมาสวมใส่ทำให้ยิ่งดูคล้ายคาวบอยในหนังฝรั่งยังไงยังงั้น
น้ำหวานตะลึงมองชายหนุ่มเจ้าของบ้านอยู่นานเป็นครู่ คาร์สันกำลังก้าวยาวๆ ไปยังม้าตัวใหญ่ที่ลุงชมจูงเอามาผูกไว้ให้ยืนแระเล็มหญ้ารอเขาอยู่หน้าบ้าน
“พ่อเลี้ยงกำลังจะไปไหนคะป้าโฉม”
น้ำหวานสงสัย
“เข้าไปตรวจงานในฟาร์ม”
ป้าโฉมตอบ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ ออกไปหน้าบ้าน ตรงไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ม้า
“พ่อเลี้ยงคะ”
ป้าโฉมเรียก
“มีอะไร”
เสียงห้วนเหลียวกลับมาถาม
“วันนี้พ่อเลี้ยงจะกลับมาทานข้าวเย็นมั้ยคะ”
ป้าโฉมถาม เพราะเรื่องกินข้าวเอาแน่เอานอนไม่ได้ แล้วแต่อารมณ์ของคาร์สัน
“วันนี้ผมจะกินกับคนงานที่ฟาร์ม... ”
คาร์สันมีบ้านเล็กๆ อีกหลังที่ปลูกเอาไว้ด้านหลังฟาร์ม เขาตอบโดยไม่ได้เหลียวกลับมามองหน้าคนถามแต่อย่างใด
“ค่ะ... แต่ป้าจะเตรียมอาหารเอาไว้นะคะ”
ป้าโฉมกล่าวยิ้มๆ
“เตรียมทำไม... ก็บอกแล้วไงว่าผมจะกินข้าวกับคนงาน”
คาร์สันขมวดคิ้ว
“แต่ป้ามั่นใจว่ายังไงคืนนี้พ่อเลี้ยงต้องกลับมานอนที่นี่”
ป้าโฉมกลาวพลางชำเลืองมองไปยังเรือนร่างรัดรึงตึงเต็มในชุดสาวใช้งดงามสะดุดตา
ตอนนั้นน้ำหวานกำลังนั่งขูดมะพร้าว ไหล่ที่ลู่เข้าหากันเพราะต้องกดกะลามะพร้าวเข้ากับกระต่ายขูดมะพร้าวทำให้สองเต้าเบียดอัดกันแน่น เอวอ้อนแอ้นแอ่นตามบั้นท้ายที่กระถดเบาๆ เป็นจังหวะ ความเย้ายวนของหล่อนทำเอาพ่อเลี้ยงจ้องมองตาไม่กระพริบ
“อะแฮ่ม.. มองใหญ่เลยนะคะพ่อเลี้ยง”
ป้าโฉมแซว คนที่กำลังมองสาวใช้คนใหม่ด้วยแววตาหื่นถึงกับสะดุ้ง
“เซ็กซี่ใช่ไหมคะพ่อเลี้ยง”
ป้าโฉมถามยิ้มๆ
“ผอมยังกับไม้เสียบผี”
พ่อเลี้ยงเบะปากน้อยๆ
“ว้าย! ดูพูดเข้าสิ ป้าว่าหุ่นแบบหนูน้ำหวานสวยกว่าสาวพริตตี้งานมอเตอร์โชว์อีกนะคะ”
“ก็งั้นๆ”
คนฟอร์มเยอะทำเป็นไหวไหล่ไม่สนใจน้ำหวาน จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเจ้าของบ้านที่ผู้คนพากันเรียกว่า ‘พ่อเลี้ยงคาร์สัน’ ก็โดดขึ้นหลังม้าคู่ใจแล้วควบตะบึงออกไปสู่ประกายแดดสีทองอร่ามของตอนใกล้ค่ำ มุ่งหน้าไปยังฟาร์มที่ทอดแนวยาวสุดหูสุดตาไปถึงตีนเขาที่เชื่อมต่อกับไร่องุ่นบนเนื้อที่หลายพันไร่
“พ่อเลี้ยงไปไหนคะป้าโฉม”
ขูดมะพร้าวเสร็จแล้ว หญิงสาวก้าวลงมาจากโต๊ะเตี้ยๆ แล้วเดินเข้ามาหาป้าโฉม
“พ้อเลี้ยงไปตรวจงานในไร่ในฟาร์ม”
ป้าโฉมตอบ
“แล้วคืนนี้พ่อเลี้ยงจะกลับมานอนที่บ้านหลังนี้ไหมคะ”
หญิงสาวอยากรู้
“พ่อเลี้ยงเพิ่งบอกเองเมื่อกี้ว่าจะกินข้าวกับคนงานฝั่งกะโน้น... แต่ป้ามั่นใจเหลือเกินว่าคืนนี้พ่อเลี้ยงต้องกลับมานอนที่นี่”
ป้าโฉมมั่นใจว่ายังไงคืนนี้คาร์สันก็จะต้องกลับเข้ามานอนที่บ้านหลังนี้อย่างแน่นอน เพราะมีเนื้ออ่อนๆ ของเหยื่อสาวมารอให้พยัคฆ์ร้ายกระหายสวาทอย่างเขาขย้ำขยี้ถึงที่
“หวานไม่อยากให้พ่อเลี้ยงกลับมานอนที่นี่เลยค่ะ”
เสียงรำพึงดังขึ้นเบาๆ ลึกๆ ภายในใจของน้ำหวานกำลังแอบภาวนาขออย่าให้เขากลับมา เพราะถ้าคาร์สันไม่มา ก็เท่ากับว่าคืนนี้หล่อนจะรอดพ้นจากการถูกขยี้สวาทไปอีกคืน
“เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก... อยากมาพ่อเลี้ยงก็มา แต่ถ้าไม่อยากมาต่อให้เอาช้างไปฉุดแกก็ไม่มา... ว่าแต่เอ็งถามทำไมวะ”
“ถ้าพ่อเลี้ยงไม่นาหนูคงรอดไปอีกคืน”
เสียงของน้ำหวานฟังดูเศร้าลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ป้าว่าไม่รอด ยิ่งถ้าพ่อเลี้ยงเมากลับมารับรองว่าคืนนี้เอ็งโดนจัดหนักแน่ๆ”
คำพูดของป้าโฉมทำเอาหญิงสาวหน้าซีด
“เอ็งขูดมะพร้าวเสร็จแล้วรึ”
“ค่ะ... ”
ปกติน้ำหวานไม่เคยต้องลงมือทำงานเอง ตอนที่ฐานะของครอบครัวยังดีอยู่หล่อนก็มีคนรับใช้ช่วยทำงานบ้านให้ทุกอย่าง
กระทั่งความสะดวกสบายเหล่านั้นค่อยๆ ห่างหายไปจากชีวิต หลังจากนายอัศวินผู้เป็นบิดาเริ่มติดสุราและการพนันงอมแงมจนมีหนี้สิ้นล้นตัว ทำให้กิจการของครอบครัวต้องล้มละลาย บ้านช่องถูกยึดจนลูกเมียไม่มีที่ซุกหัวนอน
“อดทนนะนังหนู... แค่เดือนเดียวเท่านั้น”
ป้าโฉมอดที่จะสงสารน้ำหวานขึ้นมาไม่ได้ ยังไงก็ลูกผู้หญิงด้วยกัน
“ค่ะ... แค่เดือนเดียว... หนูจะทน”
น้ำหวานกัดฟันตอบ หล่อนรู้ว่ามันคงเป็นช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่เหมือนกับตกนรกหมกไหม้ทั้งเป็น
กลางดึกของคืนเดียวกันนั้น
ก๊อกๆ ๆ...
- Writer
