ตอนที่ 1
1057 Words
“ฮื่อๆ... ”
มาลีร้องไห้สะอึกสะอื้นกับป้ายุพาซึ่งเป็นเจ้าของห้องเช่าที่หล่อนกับลูกชายในวัยขวบกว่าๆ พักอาศัยมาปีกว่าๆ หลังจากข่าวการสู้รบในตะวันออกกลางเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ข่าวว่ามีกระสุนปืนใหญ่ตกใส่ไซต์งานคนไทยในลิเบียหลายระลอกจนได้รับความเสียหายยับเยิน คนงานไทยได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตหลายคน มาลีเกรงว่าไอ้บุญล้อมสามีของหล่อนจะเป็นหนึ่งในนั้น
“เอ็งอย่าเพิ่งคิดมาก... ไอ้ล้อมผัวเอ็งอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้... คิดในทางดีไว้ก่อนดีกว่า”
ป้ายุพาพยายามปลอบหญิงสาว มาลียกมือขึ้นปาดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงลูกชายในวัยขวบกว่าๆ ส่งเสียงร้องจ้าออกมาจากห้องของหล่อน
“ฉันไปดูลูกก่อนนะป้า... ไอ้แดงร้องหิวนมแล้ว”
มาลีหายเข้าไปในห้องได้เพียงชั่วอึดใจ หล่อนอุ้มลูกออกมานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าห้องเช่า จากนั้นก็เลิกชายเสื้อคอกระเช้าแล้วควักนมอวบใหญ่ออกมายัดใส่ปากลูกชาย โดยหารู้ไม่ว่าตอนนั้นลุงทองสามีของป้ายุพาแอบนั่งมองพลางกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อกด้วยความลืมตัว
“ไอ้แดงมันโชคดีนะ... ที่มีแม่อย่างเอ็ง”
สายตากะลิ้มกะเหลี่ยของลุงทองยังไม่ละจากเต้านมอวบใหญ่และขาวปลั่งของมาลี
หญิงสาวหารู้ไม่ว่าไอ้เ*******ูคนนี้แอบมองหล่อนมานาน นับตั้งแต่วันที่ไอ้บุญล้อมสามีของหล่อนยังไม่เดินทางไปทำงานที่ประเทศลิเบียด้วยซ้ำ
“ไอ้แดงมันโชคดียังไงหรือลุง... ”
มาลีเงยหน้าขึ้นมาถามซื่อๆ ด้วยความสงสัย ลุงทองรีบตอบพลางกลืนน้ำลาย
“ก็เอ็ง... ”
ลุงทองเกือบจะตอบออกมาว่า ‘ก็เอ็งนมใหญ่ฉิบหาย ใหญ่จนกูอยากดูดอยากเลีย อยากกินบ้าง เห็นแล้วอยากเป็นเด็กทารกขึ้นมาทันที’ แต่สำนึกในความเป็นผู้ใหญ่ ก็ทำให้ลุงทองต้องกลั่นกรองคำพูดก่อนจะตอบออกมาว่า
“ก็มันโชคดีที่มีแม่ที่รักลูกอย่างเอ็ง... ไอ้บุญล้อมก็โชคดีที่มีเมียสวย... แถมยังซื่อสัตย์อย่างเอ็ง”
ประโยคนี้ลุงทองชมจากใจจริง เพราะว่าปีกว่าๆ ที่สามีของมาลีเดินทางไปทำงานที่ประเทศลิเบีย หล่อนก็ไม่เคยคบชู้สู่ชาย
ทั้งที่ก็มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่พยายามเข้ามาก้อร่อก้อติกให้เห็นอยู่บ่อยๆ ทว่าหัวใจของมาลีก็ยังไม่ยอมเปิดรับใครง่ายๆ หล่อนซื่อสัตย์ มั่นคง รักและรอคอยแต่ไอ้บุญล้อมผู้เป็นสามีคนเดียวเท่านั้น
“ลูกเอ็งกำลังน่ารักน่าชังเชียว”
ลุงทองเดินเข้ามาทรุดร่างท้วมหนาลงนั่งใกล้มาลีกับลูกน้อย ค่อยๆ ยกหลังมือขึ้นแตะพวงแก้มจ้ำม่ำของไอ้แดงลูกชายหล่อน
ขณะสายตาจับอยู่ที่หนั่นเนื้อเต้านมอวบคัด เต้านมอวบใหญ่ของแม่ลูกอ่อนช่างขาวผ่องเป็นยองใยเสียจนมองเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายลางๆ อยู่ภายใต้ผิวเนื้อบอบบางน่าลูบไล้
“อู้ว... ”
ลุงทองเผลอพรูลมหายใจร้อนผ่าวออกมาจากริมฝีปากรกไปด้วงแผงหนวดดกหนา เพราะนึกอิจฉาได้แดงเหลือเกิน สิ่งที่เห็นทำให้เ*******ูแอบกลืนน้ำลายลงคอเสียงดังเอื๊อกครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความลืมตัว
‘ทำยังไงกูจะได้เป็นผัวมึงสักที’
ลุงทองพึมพำในใจ ความชั่วร้ายและแรงตัณหาที่แฝงเร้นอยู่ภายในจิตใจอันซับซ้อนยากจะหยั่งถึงของมนุษย์ ทำให้เฒ่ามากราคะเริ่มครุ่นคิดไปในทางต่ำต่างๆ นานา
ปรารถนามืดดำซึ่งกำลังคุกรุ่นขึ้นมา ทำให้ลุงทองนึกอยากเผด็จสวาทแม่ลูกอ่อนคนนี้สักครั้ง เพราะว่าถ้าขืนรอนานกว่านี้ไอ้บุญล้อมผัวของหล่อนกลับมาจากลิเบียก็ชวดกันพอดี ตอนนั้นคงไม่มีโอกาสเช่นนี้อีกแล้ว
ลุงทองเชื่อว่าผู้หญิงห่างผัวอย่างมาลีคงไม่ยากเย็นนักที่จะจู่โจม... ผู้หญิงที่ตกอยู่ในห้วงความว้าเหว่อ้างว้างมักจะมีความเปลี่ยวเหงาในอารมณ์เป็นจุดอ่อน
รอให้สบโอกาสก่อนเถอะ แกจะจะขยี้สวาทหล่อนให้สมใจอยาก สองเต้าเต่งตึงที่เจ้าแดงลูกชายหล่อนกำลังดูดกินอั่กๆ จนแทบจะสำนักน้ำนมอยู่นั้น... ไม่นานแกจะได้จูบฟัด ได้ดูด ได้ชิมน้ำนมของหล่อนบ้าง
ลุงทองเชื่อว่าผู้หญิงห่างผัวอย่างมาลีน่าจะเหงาและอ้างว้างเป็นธรรมดา หล่อนยังสาว ยังสวย และมีเลือดเนื้อมีความต้องการ เพียงแต่มาลีสามารถเก็บงำปกปิดอารมณ์ว้าเหว่ได้อย่างมิดชิด
ซึ่งลุงทองมั่นใจเหลือเกินว่าแกสามารถจะระเบิดอารมณ์ของแม่ลูกคนนี้ให้พลุ่งโพลงเหมือนลาวาที่พวยพุ่งขึ้นจากปากปล่องภูเขาไฟ คืนนี้ลุงทองจะพิสูจน์ให้เห็นว่ามาลีเป็นผู้หญิงที่เก็บกดอารมณ์ความต้องการทางเพศเอาไว้แค่ไหน?
ตอนบ่ายของวันเดียวกันนั้น
“เร็วเถอะตาทอง... ขืนแกมัวชักช้าเดี๋ยวชั้นตกรถไม่รู้ด้วยนะ”
ป้ายุพาเรียกสามีที่กำลังนั่งใจลอยมองนังมาลีป้อนนมลูก เพราะว่าป้ายุพากำลังจะเดินทางไปเยี่ยมลูกชายที่อยู่ต่างจังหวัด
เสียงเรียกของภรรยาทำเอาลุงทองสะดุ้งโหยง ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยป้ายุพาหิ้วกระเป๋าสัมภาระเอามาใส่ไว้ในรถกระบะ
จากนั้นลุงทองก็รีบบึ่งไปยังท่ารถทัวร์ที่อยู่ในตลาดในทันที ทั้งที่หัวใจของแกยังเต้นแรงเพราะนึกถึงแต่นมและสะโพกหนั่นแน่นของแม่ลูกอ่อน
“แกจะค้างกี่คืน”
ลุงทองถามภรรยา
“สองคืน”
ป้ายุพาตอบเสียงเรียบ
“ค้างสักอาทิตย์นึงก็ได้นี่นา... เพราะว่านานๆ แกจะมีโอกาสได้ไปเยี่ยมลูกสักที”
ลุงทองรีบแนะ ด้วยแกวางแผนเอาไว้แล้วว่าจะลงมือเผด็จสวาทมาลีในช่วงที่ป้ายุพาไม่อยู่
“งั้นก็ได้”
ป้ายุพาไม่ขัด ด้วยรู้ว่านานทีปีหนตนจะได้มีโอกาสไปเยี่ยมลูกชายที่อยู่ไกลถึงจังหวัดเชียงใหม่
- Writer
