ตอนที่ 28 สามสิบลิขิตฟ้า เจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน (1)
ตอนเด็กพี่ใหญ่เคยบอกกับนางว่าหากถูกมดกัดปาก ต้องรอจนข้ามวันจึงจะหาย นางก็ระมัดระวังมดมาโดยตลอด มิคาดว่าพอโตขึ้นมา จะมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าการถูกมดกัดปากเสียอีก
ทั้งกัด ทั้งขบเม้ม ทั้ง…สามารถบอกได้เพียงว่าปากของนางเจ่อข้ามวัน เจ่อจนไม่รู้จะเจ่ออย่างไรแล้ว
กระนั้นแล้วก็ยังไม่ได้หมายความว่านางจะปลอดภัย เพราะหลังจากหาทางป้องกันไม่ได้แล้ว วันต่อมาคอของนางยังเป็นรอยแดง กระทั่งจิงเอ๋อร์ทักนางจึงรู้ตัว
“คุณหนู ถูกตัวอะไรกัดคอมาเจ้าคะ”
เซียวม่านหลิวประมวลคำพูดของสาวใช้ครู่หนึ่ง พอรู้ตัวใบหน้าก็แดงซ่าน หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
“อาจเป็นตัวทากในป่ากระมัง” นางตีสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ทว่าในใจสบถด่าบรรพบุรุษทากไปแล้วสิบแปดชั่วโคตร
บังอาจมาแอบแทะเล็มนางตอนหลับ ไร้ยางอายสิ้นดี
ตอนดื่มเลือดข้าไม่เคยทิ้งรอยแผลไว้ แต่ร่องรอยแดงพ
