ตอนที่ 26 อดีตเป็นเพียงบทเรียนหนึ่งเพื่อไม่ให้ข้าละสายตาจากเจ้า (1)
ครั้นผนังถ้ำเปิดออก สิ่งที่อยู่ด้านในกลับไม่ใช่สุสานดังที่คาดคิด เซียวม่านหลิวตะลึงตาค้าง ไม่อาจขยับเท้าเพื่อก้าวตามหลี่หมิงและเหล่าองครักษ์ไปได้ จู่ๆ นางก็รู้สึกอยากร้องไห้เหลือเกิน คล้ายกับว่าสถานที่อันงดงามแห่งนี้เปี่ยมไปด้วยความทรงจำอันน่าเศร้า
ดวงอาทิตย์ตั้งตระหง่านกลางศีรษะ แสงรำไรทะลุผ่านแมกไม้มาสู่พื้นภูเขาหินและลำธาร ใต้ลำธารใสกลับสะท้อนประกายแปลกประหลาด งามระยับจับตาราวกับว่ามิใช่สถานที่ที่มีอยู่บนโลกมนุษย์ สิ่งที่อยู่ห่างไปไม่ไกลกลับเป็นเครื่องมือเครื่องใช้ที่ผุพังตามกาลเวลา ห่างไปไม่ไกลมีเตาหลอมขนาดไม่ใหญ่นัก แต่เครื่องมือจำพวกพลั่วขุดเจาะหรือตะกร้าสานล้วนกลายเป็นเศษซากไปหมดสิ้น ผ่านไปหลายร้อยปี แหล่งน้ำที่เคยใช้ใสสะอาดจนมองเห็นข้างใต้
“นี่เป็นสิ่งที่กังเต้าเหรินวาดไว้ ไท่จื่อจำเป็นต้องใช้มัน ทว่
