ตอนที่ 13 ลงสุสาน (2)
หนัก…
หนักเหลือเกิน…
นางลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังมองผนังไม้สีน้ำตาลเข้ม ร่างกายถูกอะไรบางอย่างกดทับจนหนักอึ้ง ครั้นพยายามลุกขึ้นกลับถูกอะไรบางอย่างนั้นกดให้นอนลงดังเดิม
“พักสายตาสักครู่เถอะ ข้าเหนื่อย” คนข้างกายน้ำเสียงง่วงงุน กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
เซียวม่านหลิวตัวแข็งทื่อ “ข้ามาอยู่บนเตียงได้อย่างไร”
“เจ้าจมน้ำ เกือบตายแล้วรู้หรือไม่”
“ข้า…ไม่เห็นรู้ตัว” นางควรจะรู้ตัวสักนิดสิ “แล้วท่านรู้ได้อย่างไร”
เขาระบายลมหายใจอุ่นร้อน ปัดเป่าใบหูนางจนขนลุกชัน เซียวม่านหลิวยกมือปิดหูของตัวเองในทันที
มือเรียวของเขาจับมือของนางไว้ ใช้ปลายนิ้วลูบนิ้วชี้ที่สวมแหวนของนางเบาๆ
“ต้องขอบคุณแหวนวงนี้” กล่าวจบเขาก็ดึงมือนางออกแล้วโอบกอดทั้งๆ ที่ยังกุมมือของนางอยู่ ทว่านางกลับประหลาดใจอย่างยิ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“แหวนวงนี้มีอะไรพิเศษหรือ”
เขาถอนหายใจ “ข้าขอนอนก่อนสักงีบ”
“
