“ไม่ต้องยุ่ง นายมีอะไร”
(“อยู่ไหน จะไปรับมาดินเนอร์”)
“ฉันไม่ได้ตกลงสักหน่อย ขี้ตู่” เบ้ปากกรอกเสียงลงไป แต่ได้ยินเสียงของสงครามหัวเราะออกมาแทน
ตุ้บ
“อ๊ะ!”
จู่ๆ ทิศเหนือก็ทิ้งศีรษะลงหนุนตักฉัน ดวงตาคมหลับลงพร้อมกับท่อนแขนที่พาดปิดหน้าผากจนมาถึงดวงตา ฉันตกใจไม่น้อยที่เขาทำอะไรแบบนี้ จะรู้บ้างไหมว่าเล่นกับหัวใจของฉันจนไปไม่เป็นที่เป็นทางแล้วนะ!
(“เป็นอะไรทำไมทำเสียงแปลกๆ”)
“เปล่า แค่...” ฉันพูดไม่ออกยามที่ทิศเหนือค่อยๆ เอาแขนออกและลืมตามองฉัน ราวกับว่าเขากำลังบอกให้ฉันหยุดคุยสายเดี๋ยวนี้ แต่ฉันก็เลือกที่จะเบือนหน้าหนีเขา
(“อยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ยเทล”)
“แค่นี้นะ ฉันอยู่กับเพื่อน” ตอบออกไปและวางสายทันที ก้มหน้าลงมองสบตากับทิศเหนือเขาก็หลับลงตามเดิม โดยหนุนตักแบบนั้น ความเงียบและลมทำให้ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า หลับตาลงฟังเสียงลมและเสียงนกที่กำลังบินกลับรัง ไม่เคยสบายใจมากเท่านี้มาก่อนเลย ยิ
