รวบขึ้นไปเป็นมวย และพอมองตัวเองในกระจกก็พบว่าผื่นขึ้นตามตัวจนคันไปหมด ทำใจอยู่ไม่นานฉันก็เปิดประตูออกมาเผชิญหน้ากับร่างสูงซึ่งกำลังดูแผงยาแก้แพ้อยู่
“ทำไมอาบน้ำเร็ว” ทิศเหนือถามด้วยน้ำเสียงเนือยๆ และใช้สายตามองไปตามเรือนร่างของฉัน สายตาของเขาที่มองมาไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจเลยสักนิด มันกลับทำให้ฉันอายมากกว่าด้วยซ้ำ สายตาของเขาไม่เหมือนผู้ชายหลายๆ คนที่มองฉันแทบจะกลืนกิน แต่สายตาของเขาที่มองมามันเป็นเชิงตำหนิซะมากกว่า
“คือ...”
“วิ่งผ่านน้ำหรือไง?”
“เหนือ” ฉันดิ้นเร้าเมื่อมองเขากำลังหัวเราะออกมาก่อนจะกวักมือเรียกฉันไปนั่งข้างกาย เขาส่งยาแก้แพ้มาให้ฉันกินก่อนอันดับแรก และมองไปตามลำตัวซึ่งฉันกำลังใช้มือเกาจนเกิดรอยแดง
หมับ
“เกาจนแดงหมดแล้ว พอ” ทิศเหนือจับมือฉันออกและเอ็ดด้วยน้ำเสียงดุ
“แต่เราคัน”
“แค่ลูบก็พอ เดี๋ยวเนื้อถลอก ดูสิเล็บก็ยาว” ฉันก้มลงมองมือตัวเองที่ทิศเหนือแบออกให้ดู แ
