รถเปิดประทุนขับเคลื่อนออกจากเมืองหลวงตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะปฐวีไม่อยากต้องเผชิญกับรถติดระหว่างทาง และอากาศในตอนเช้าไม่ร้อนมากนัก เหมาะแก่การขับรถชมวิวธรรมชาติข้างทางไปเรื่อย ๆ
และตัวเขาก็น่าจะคิดถูก เพราะตอนนี้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างคนขับกำลังแหงนหน้าขึ้นหลับตาพริ้ม แล้วสูดเอาอากาศบริสุทธิ์สองข้างทางเข้าปอด
“ชอบไหมครับ” เขาถามออกไปสั้น ๆ แล้วรอฟังคำตอบจากเธอ
“ชอบค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นธรรมชาติแบบนี้”
“เริ่มจำอะไรได้บ้างแล้วเหรอครับ”
คำถามที่สองของปฐวีทำเอานาเดียชะงักไป ก่อนที่จะหันมามองหน้าเขาแล้วส่ายศีรษะให้เล็กน้อย “ยังหรอกค่ะ ที่ว่านานแล้วเพราะตอนที่อยู่กับเฮียวีก็ไม่ค่อยได้ไปไหนนี่คะ”
สายตาคมปรายมามองเธอแล้วก็หันกลับไปสนใจถนนต่อ ไม่แน่สิ่งที่เขาคิดเอาไว้อาจจะเป็นความจริง เธอน่าจะจำอะไรได้บ้างแล้ว แต่ที่ยังต้องแกล้งความจำเสื่อมต่อคงเพราะต้องการปกปิดตัวตนที่แท้จริง
แต่นั่นมัน
