Kuzey
Gülfem’in söylediğinden sonra kolumdan aşağıya damlayan kanları fark etmiştim. Can kırıklarının üzerine doğru akıyordu. Her şey bir anda olmuştu. Gülfem ve kendimi yere doğru atmadan önce kolumda zaten bir sıcaklık hissetmiştim ama önemsememiştim.
“Sıyırdı.”
Ayağa kalkıp onu da kaldırdım. Ben gidecekken kolumdan tuttu. “Kuzey kolundan kan damlıyor. Sıyırsa da baktırmak gerek.”
Şu an kolumu önemseyecek halde değildim. Biri bize büyük bir suikast düzenlemişti. Mirza ve Demir, eşlerini ve çocuklarını hızlıca ortamdan uzaklaştırırken Gülfem’in kolundan tuttum. “Kızların yanına geç.” dediğimde belli belirsiz kafasını salladı.
Ama aklının kolumda olduğu belliydi. Arabaya geldiğimizde çocuklar hâlâ ağlamaya devam ediyordu. Demir de eşini sakinleştirmeye çalışıyordu. Gülfem’i bırak
