Kuzey
Evden çıkarken Gülfem’in hareketi beni şaşırtmıştı. Balayında söylediğim onca şeyden sonra bana yaklaşmaya devam ediyordu. Başka biri olsa kesin kaçardı ya da gitmek için çaba gösterirdi. O gitmiyordu. Benden korkmadığını gözlerinden görebiliyordum. Gülfem eskiden bu yana oldukça inatçı biriydi. Hâlâ bu özelliğini taşıyordu.
En büyük örneği de bana davranış şekliydi. Israrla onun yapmadığını söyleyip duruyordu. Bunu söylerken de kendinden çok emindi. Bu benim dikkatimi çekse de beynim izin vermiyordu. Onu inanmak çok zordu. Elimde değildi, olmuyordu. Geçmişte çok acılar çekmiştim.
Onu eve getirerek aslında en büyük acıyı da kendime çektiriyordum. Bunun farkındaydım. İstemsiz kendimi geçmişi düşünürken buluyordum. Ondan nefret etsem de güzel anılar her an beynimin içinde oynıyor
