ตอนที่ 11 คนในจดหมาย
ใบหน้าดูหงุดหงิดจนลูกน้องไม่กล้าเข้าใกล้ตึงเหมือนฉีดโบท็อกมาเสียอีกหลังจากสิ่งที่เคยได้รับตลอดมาสองปีตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว
“ไม่มี?” พ่อเลี้ยงมองหน้าผู้ช่วยของตัวเองนิ่ง ๆ ยกมือเท้าเอวลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม
“ครับ ผมเข้าไปในเมืองตรงไปที่ไปรษณีย์ก็ไม่มีของพ่อเลี้ยงครับ” ชาลีเก็บมือไว้ด้านหน้าก้มหน้าไม่กล้าสบตาพ่อเลี้ยง เมื่อก่อนบอกว่าไร้สาระ น่าเบื่อ ไม่น่าสนใจ ตอนนี้กลับมาถามหา
“ทำไมไม่มี?” คนเคยได้รับจดหมายมาตลอดสองปีคิ้วขมวดมุ่น
อยากตอบว่า ‘แล้วไอ้ชาลีจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับพ่อเลี้ยง’ แต่ก็กลัวตกงานเลยได้แต่ก้มหน้านิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น สองปีมาแล้วที่พ่อเลี้ยงมักจะได้จดหมายจากบุคคลปริศนาทุกเดือนมักจะมีจดหมายส่งมาหาพ่อเลี้ยงสิ่งที่อยู่ด้านในประมาณหนึ่งปีแรกไอ้ชาลีเป็นคนเปิดเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้านายจึงรู้ว่าด้านในคืออะไร
สิ่งที่อยู่ในจดหมายคือการกล่าวทักทายพ
