ปาริฉัตรลงมายังห้องแลกชิพสถานที่ที่ตัวเองทำงาน มือเล็กค่อยๆบิดลูกบิดประตูเข้าไป เธอหายไปสี่ชั่วโมง หญิงสาวรู้สึกว่าเธอจะมองหน้าทุกคนในห้องนั้นไม่ติด
แกร่ก..
เมื่อประตูถูกเปิดออก ทุกคนที่นั่งทำงานอยู่ต่างพากันหันขวับมองมายังเธอเป็นตาเดียว
ทัศน์นั้นมองมาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบหลบสายตาเธอหันกลับไปมองจอด้านหน้า ถัดมาเป็นน้ำฝนสาวอกโต เธอมองมาทางปาริฉัตรตาขวางก่อนที่สะบัดหน้าขวับกลับไป ส่วนอีกสองคนชายหญิงถัดมา สองคนนั้นมองมาโดยที่ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นเธอ สองคนนั้นได้หันกลับไปทำงานต่อ ส่วนเครซี่ที่นั่งอยู่ติดทางออก มองมาทางเธอเขม็งก่อนที่ริมฝีปากหนาที่เคลือบสีแดงชาดของลิปติกจะเอ่ยขึ้น
"มาแล้วเหรอยะหายไปตั้งนานสองนาน" เครซี่พูดกับปาริฉัตร
"หนูขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบยกมือขอโทษรุ่นพี่
"ต๊าย! มือไม้อ่อนซะด้วย แบบนี้สิฉันน่ะช๊อบชอบ ไม่ใช่เชิดเป็นหงส์เหมือนใครบาง พอเสี่ยเรียกไ
