เธอคนเหงา กับเขาทั้ง7

Ep.5 : เพื่อน

ผิงผิง Say::

ชีวิตฉันยังคงเหมือนเดิมจ้าาาา ได้รับอาหารจากเพื่อน ๆ โดยเฉพาะไข่มุกในชานม ที่ถูกเป่ามาใส่ฉันอย่างรักใคร่ จ้าาาาา ตามสบาย เฮ้ออออ ฉันเนี่ยใจกว้างเหมือนมหาสมุทร เมื่อฉันเดินผ่านโรงอาหาร ก็ดันมาเจอคนขวาง ในที่สาธารณะ ไอ้นี่มันยังไง

"ลูกพี่อีนี่แหละ ที่มันเอาปากกาแทงซี่โครงผม" คนที่ฉันมีเรื่องด้วย โผล่มาพร้อมกับผู้ชายตัวใหญ่ล่ำบึก ท่ามกลางทางเดินที่จะเลี้ยวไปหลังโรงอาหาร ที่ตอนนี้มีคนเดินอยู่บ้างบางตา

"ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เนี่ยนะ"

"ตบผู้หญิงเป็นงานอดิเรกของพี่ จัดการมันเลย เอาให้มันรู้ว่าอย่ามาแหย็มกับเรา" เป่าเก่ง หูเนี่ย เป่าเข้าไป

ถ้ามีเรื่องตรงนี้ฉันต้องโดนหาว่าเป็นพวกโหดร้ายแน่ ๆ เลย เมื่อวานแค่ช่วยคนที่ถูกรังแก เขาก็หนีหางจุกตูด ถ้าฉันมีเรื่องตรงนี้ ทุกคนต้องไม่กล้าเข้าใกล้ฉันอีกแน่ ๆ เลย ฉันพยายามจะเดินหลบร่างยักษ์ จะให้ฉันไปสู้คนตัวใหญ่แบบนั้น เปลืองแรงแย่

"เดี๋ยวจะไปไหน ไหนว่าเจ๋ง" ฉันถูกชายร่างยักษ์ผลักจนก้นลงไปจ้ำเบ้ากับพื้น แรงเยอะเป็นบ้าเลย เมื่อกี้ฉันปลิวเลยนะเนี่ย ฉันพยายามจะลุกขึ้นมาจากพื้น แต่ก็โดนมันใช้เท้ายันลงไปอีก

ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยย ฉันมองหาเรื่องทุ่นแรง แต่ทางเดินแบบนี้มันไม่มีอะไรเลย ไอ้ยักษ์นั่งมันย่อตัวลงมาคุยกับฉันที่พื้น มันทำให้ฉันคันมือยิบ ๆ ก้มมาอีกนิด แม่จะจิ้มให้ทะลุตา แต่ที่ไม่ทันมันจะเข้ามา

"รังแกคนที่อ่อนแอกว่า แบบนี้ดังแน่ ๆ อาจารย์เห็นคลิปนี้จะเป็นยังไงน้า นักกีฬามหาลัย แกล้งผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อาจจะถูกถอดออกจากตัวจริงก็ได้น้า" เสียงของหญิงสาวที่กำลังถ่ายคลิปวิดีโอที่ฉันถูกรังแก ทำให้ไอ้ยักษ์นั่นมันเปลี่ยนเป้าหมายทันที

มือใหญ่กระชากเข้าที่หัวของหญิงสาวคนนั้น จนเธอเซตามแรงกระชากไปเลย แย่แล้วสิไม่ทันอะไรสักอย่าง เธอต้องเจ็บตัวเพราะช่วยฉันแน่ ๆ

"นังร่าน รู้อะไรไหม ฉันเป็นนักกีฬาที่ไม่มีวันถูกปลด โจไปเอาโทรศัพท์ของนังนี่ไปลบคลิปหน่อย กูอยากจะเสวนากับผู้หญิงสุดเซ็กซี่นี่สักหน่อย" คำสั่งของคนเป็นรุ่นพี่ ทำให้ไอ้คนที่โดนฉันด้วยแทงปากกา ต้องวิ่งไปเอาโทรศัพท์ของผู้หญิงที่เข้ามาช่วยฉัน

หมาหมู่ชัด ๆ ฉันลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งไปถีบไอ้เจ้ายักษ์แต่มันกลับสะเทือนเลย ปากกาก็ไม่มีแล้วด้วย การโดนรังแกของเราทำให้นักศึกษาคนอื่น ๆ ไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้ แล้วทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้จะหาใครมาช่วยก็คงไม่มี

"แกรู้ไหม ฉันเป็นใคร" ไม่เคยคิดจะใช้คำนี้เลย แต่สู้ไม่ได้จริง ๆ ถ้ามีดาบไม้ป่านนี้ชีวิตฉันสบายไปแล้ว

"แกเป็นใคร?? แค่เด็กบ้านไป๋ฉันไม่กลัวหรอกนะ ข้างนอกครอบครัวแกอาจจะใหญ่คับเกาะ แต่ในรั้วมหาลัยนี่มันคือที่ของฉัน หน้าอย่างแกก็สวยดี ถ้ายอมอมจูบู้ให้ฉัน ฉันจะปล่อยไปแบบไม่เจ็บตัวก็ได้นะ" มือใหญ่บีบเข้าที่แก้มของฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บ

"เพี๊ยะ!!!! อมตีนฉันบ้างไหมล่ะ" ฉันฉีกขาถีบเข้าหน้าของมัน จนมันเซไปด้านหลังน้อย ๆ ไรวะ ถีบสุดแรงแค่เซเองเหรอ ไม่ไหว ไม่ไหวแน่ ๆ ฉันเลยใช้จังหวะที่มันไม่ทันตั้งตัว ลากแขนหญิงสาวที่เข้ามาช่วยฉัน หนีเข้าตึกคณะ ก่อนที่พวกมันจะตามมา ที่ต้องหนี เพราะมันตัวใหญ่เกินไป ไม่สะเทือนเลยสักนิด แบบนี้สู้ไปยังไงก็แพ้

เมื่อรู้สึกว่าหนีพ้นแล้ว ฉันก็ปล่อยข้อมือของหญิงสาวทันที ฉันคุ้นหน้าเธอ แต่จำไม่ได้ว่าเจอกันที่ไหนน้าาา แต่ยังไงก็ต้องขอบใจที่มาช่วยละนะ

"ทำไมไม่สู้มัน" เธอถามฉัน อย่างหัวเสีย

"นั่นถีบสุดแรงแล้ว มันยังแค่เซ สู้ต่อไปคงมีแต่เราที่เจ็บตัว นี่ฉันชื่อผิงผิง เป็นเพื่อนกับฉันไหม" ฉันส่งยิ้มหวาน ให้ว่าที่เพื่อนใหม่ เป็นเถอะนะ เป็นเถอะ เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง ตรงตามที่ฉันอยากได้เลย

"ไม่อะ เบื่อเด็ก เห็นแบบนี้ฉัน 20 แล้วนะยะ อีกอย่างฉันไม่ได้คิดจะเรียนหมอสักหน่อย แค่ปีเดียวฉันจะซิ่วไปเรียนอย่างอื่น" เธอโบกมือเพื่อไล่ฉัน อะไรกัน คิดดูใหม่ไม่ได้เหรอออ

"ผิงผิง!!! อยู่นี่เอง เฮียวิ่งตามมาจากโรงอาหาร มีคนบอกเธอกำลังเรื่องกับพวกอเมริกันฟุตบอล" เสียงของผู้ชายที่เข้ามาทักฉันทำให้หญิงสาวอีกคนหยุดเดิน แล้วเดินถอยกลับมา

"เฮียอี้ ไม่เห็นเข้ามาช่วย"

"เธอต้องเข้าใจคนที่วิ่งจากห้องทดลองไปที่โรงอาหาร แล้ววิ่งกลับมาที่นี่ดู มันจะทันอะไร ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" มือใหญ่ลูบเข้าที่หัวของฉัน

นี่คือเฮียอี้ ลูกของป้าพลอยและอาสี่ อายุ 20 ปี นักเรียนแพทย์ดีเด่น ที่ป๊าของฉันรักนักรักหนา ตลอดเวลาตั้งแต่เด็กจนมัธยมต้น ฉันมีเค้าดูแล เบ๊นั่นเอง แต่พอเฮียอี้เข้ามหาลัย ก็หายไปจากชีวิตฉัน แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงกลับมา ไม่ต้องกลับมาเลย ฉันลืมเฮียไปหมดแล้วย่ะ

"คนนี้ก็ไม่เลวแฮะ เธอมีพี่ชายกี่คนกันแน่เนี่ย" หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะมองเฮียอี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ถ้านับเฮียอี้ด้วยก็ 5 คนอะ ผู้ชายหมดเลย" ฉันตอบหญิงสาวที่เดินไปตบไหล่เฮียอี้ ก่อนจะลากแขนฉันมาเลย ท่ามกลางความงงงวยของเฮียอี้นั่นแหละ

"ฉันคบเธอเลย เราจะเป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่วันนี้ เพราะพี่ชายเธอเยอะดี ขอไปเที่ยวบ้านบ้างได้ปะ อยู่ดีก็อยากเป็นน้องอะ"

"เจตนาชั่วร้ายมาก พี่ชายฉันโสดนะ" ไหน ๆ พวกเฮียก็ทำให้ฉันไม่มีเพื่อนแล้ว พวกเฮียช่วยทำให้ฉันมีเพื่อนหน่อยนะ

"มีโอกาสได้เสียไหม ฮึ้ยยยย ให้มันเป็นเรื่องของเวลา ฉันชอบคนในห้องน้ำ เป็นพี่น้องกัน แล้วดูดคอแบบเธอบ้างได้ปะ ฉันอลิสนะ คนเมื่อกี้เป็นหมอใช่ไหม ชื่ออะไรอ่า" เธอไปหิวผู้ชายมาจากไหนเนี่ย

"อ่อ เฮียอี้อะ เป็นลูกพี่ลูกน้อง"

"คนนี้ก็ได้อยู่ รู้ไหม บ้านฉันเจอแต่ผู้หญิง แล้วแม่ฉันก็....ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันลูกคนเดียว" อลิสหันกลับไปมองเฮียอี้ก่อนจะยิ้มออกมา

พอเอาเข้าจริง ๆ จะมีเพื่อน ดันทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี เพราะตอนนี้ เธอเดินนำทิ้งฉันไปแล้ว มีเพื่อนมันไม่ใช่แบบคุยกันกะหนุงกะหนิงเหรอ แบบว่าเดินจับมือไปกินข้าว เล่นหยอกล้อ คุยกันเรื่องแต่งหน้า ทำผม งือออออ แบบนี้มันต่างอะไรกับไม่มี

.

พักกลางวัน

"ไปนั่งกินข้าวกับฉันสิ ไปไหมอ่า" ฉันชวนอลิสไปกินข้าวด้วยกัน แต่ดูเหมือนจะอยากไปกินกับพวกเพื่อนของเธอมากกว่า

"กินข้าวกับเธอ คงไม่ได้เป็นอันกิน ฉันเห็นเธอซื้อข้าวทีไรมีแต่คนแกล้ง ไม่เอาอะ"

บทเรียนที่สองของรั้วมหาลัย ยอมโดยแกล้ง ทำให้คนไม่อยากอยู่ใกล้ แต่เมื่อกี้เขาเธอก็ยังอุตส่าห์ไปช่วยฉันเลยนะ เฮ้ออออ ทำไมมันเข้าใจยาก ฉันจะต้องทำยังไงต่อนะ

"ผิงผิง ไปกินข้าวกานนนนนน" เสียงเรียกยานคาง ทำให้ฉันต้องหันไปมอง มาทำไมน้าาาาาา ว่างนักรึไง คนกำลังจะสานสัมพันธ์กับเพื่อนอยู่เลย ฉันหันไปหรี่ตาใส่เฮียฟ่ง

"ชวนเพื่อนอยู่เลย"

"เมื่อเช้าโดนรังแกเหรอ ต่อไปต้องโทรเรียกเฮียสิ ถ้าสายไม่วิ่งมาบอก เฮียโทรไปบอกอาอี้ไม่ทันจะทำยังไง" ใครสอนให้มาดุน้อง ต่อหน้าคนอื่น

"ว่าแล้วเฮียอี้ไม่ตามมาเองแน่ ไปกินข้าวเถอะค่ะ อลิสเค้าจะไปกินข้าวกันเพื่อนเค้า" ฉันต้องเดินคอตก เพราะทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายเลย เฮ้ออออ การมีเพื่อนทำไมมันยากจังวะ เฮียฟ่งปล่อยมือฉัน แล้วเดินกลับไปหากลุ่มพวกอลิส

"งั้นมาทั้งหมดเลยก็ได้นะครับ ผมเชิญ มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนน้องสาวผมหน่อย โต๊ะของเราว่างพอที่ทุกคนจะไป" ประโยคชวนหลงใหลของชายหนุ่ม ที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า รอยยิ้มหวานกระชากใจยากที่ใครจะปฏิเสธ

เฮียฟ่งไปชวนให้ฉันงั้นเหรอ ยอมเสนอตัวเลยเนี่ยนะ ไม่สมเป็นเฮียฟ่งเลย แต่ก็ขอบคุณ...นะคะ มือใหญ่ของเฮียฟ่งเดินมารวบมือของฉันมาจับ แล้วเดินไปกินข้าว พร้อมกับเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ

"แกนั่นไงรุ่นพี่เหม่เหม เจ้าหญิงของ HV สวย สวยมากเลย" เสียงซุบซิบของเพื่อน ๆ อลิส ทำให้ฉันต้องก้มมองตัวเอง แล้วฉันไม่สวยเหรอ ฉันก็แค่ใส่ชุดวอร์มมาเรียน ก็ป๊าฉันบอกชุดนี้สวยแล้ว มิดชิดดีอะ จะถีบจะเตะอะไรก็คล่องตัว

"เธออ่าน่ารักที่สุดสำหรับเฮียแล้ว" เฮียฟ่งก้มมากระซิบข้างหูของฉัน ทำให้ฉันต้องช้อนสายตามองคนที่โกหก คนอะไรมันจะไปน่ารักทุกชุด ไม่ต้องมาพูดให้รู้สึกดีเลย

อยู่บ้านก็ใส่แต่ชุดฮากามะ [ชุดฟันดาบของญี่ปุ่น] มาเรียนก็ชุดวอร์ม หรือเพื่อนต้องดูจากภายนอก ถ้าฉันแต่งตัวน่ารักแบบเจ้เหม่เหมฉันอาจจะมีเพื่อนเยอะ ๆ ฉันนั่งลงกินข้าวตรงข้ามกับอลิส ข้างเฮียฟ่ง ฉันเลยเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้พวกพี่ ๆ ฟัง ทำให้พวกพี่ฉันขอบคุณอลิสเป็นการใหญ่

"ฝากหน่อยนะอลิส ผิงผิงอาจจะเป็นคนแปลก ๆ เพราะโดนเลี้ยงมาด้วยคนแปลก ๆ แต่รับรองได้ ผิงผิงของฉันน่ารัก" เจ้เหม่เหมรวบมือของอลิสมากุมเอาไว้ เจ้เหม่เหมโปรโมตฉันเรียบร้อย ช่างน่ารัก

"อ่ออ...อลิส อลิสรา หว่อง ที่แท้ก็คนกันเอง เป็นลูกสาวของลุงวิคเตอร์" เฮียไรค้นประวัติเพื่อนฉันเรียบร้อย แบบนี้ทันไม่ถูกนะ เค้าจะกลัวฉันหมด แต่ลุงวิคเตอร์เค้าส่งลูกไปเรียนเมืองนอกนี่หน่า ไม่เคยรู้เลยว่ากลับมาแล้ว

"ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งกลับมาจากไทยไม่นานมานี้เอง" อลิสตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน แต่ที่ฉันสัมผัสได้ ไม่ใช่ความยินดีปรีดาของอลิส แต่เป็นสายตาแปลก ๆ จากเพื่อนๆ ของเธอ

เราคุยกันต่อเรื่องสัพเพเหระ เรียนหมอยากไหม อะไรทำนองนี้ แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่ยอมเปิดโอกาสให้อลิสได้พูดเลย ทำไมพวกเธอเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ฉันหันไปมองหน้าเฮียฟ่งที่หัวเราะอย่างสนุกสนาน หรือฉันนั้นจะรู้สึกไปเองคนเดียว แต่อลิสตอนนี้กำลังดูเหมือนตัวเล็กลง

"อลิส ไปเล่นบ้านฉันไหม" ฉันถามขึ้นกลางโต๊ะอาหารเลย ไม่ได้ชวนเพื่อนเธอด้วย ชวนแค่อลิสคนเดียว ทีนี้เป็นเฮียฟ่งที่หันมายิ้มให้ฉัน มองหน้าฉันทำไม ไม่อนุญาตเหรอ ฉันเลยส่งสายตาอ้อนวอนเฮียฟ่ง เป็นการขออนุญาตไปในตัว

"เฮียอนุญาต เก่งมาก" มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหัวฉัน อะไรคือเก่งมากวะ ไม่เห็นเข้าใจเลย

"ไปนะ อลิสจัง เจ้าของบ้านเค้าอนุญาตแล้ว" เจ้เหม่เหมสมทบ

"แล้วพวกเราละผิงผิง" เพื่อนของอลิสส่งสายตาหวานมาถามฉัน หมายถึงอะไร ขอไปด้วยงั้นเหรอ

"ขอโทษนะ ฉันไม่ได้รู้จักพวกเธออะ ไว้เรารู้จักกันก่อนนะ ตอนนี้พวกเรารู้จักพวกเธอ แค่ฐานะผู้ติดตามของอลิสอ่า" บทสนทนาบนโต๊ะเงียบกริบ มีเพียงอลิสที่ส่งยิ้มให้ฉัน

"ไป ๆ ฉันจะเอาไปอวดพ่อ ว่าตอนนี้ฉันมีเพื่อนแล้ว"

"ฮ่ะๆ นั่นสิน้าาา เฮียฟ่งฉันถ่ายรูปไปอวดป๊าบ้างดีกว่า ฉันว่าป๊าน่าจะดีใจ" ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี่ให้ติดอลิสด้วย แล้วส่งไปให้ป๊าดูในไลน์ โดยให้แคปชั่นว่า ทายซิลูกใครเอ่ย

.

ตกเย็นวันนั้นเอง

"อลิสเค้าไม่กลับกับเราเหรอ ไหนเค้าบอกจะไปเที่ยวบ้าน" เฮียฟ่งถามฉันในขณะที่เราจะกลับบ้าน

"เค้าขอเป็นวันพรุ่งนี้แทน เพราะว่าพ่อเค้าให้รีบกลับอ่า คุณแม่เค้าจะพาไปไหนไม่รู้" ฉันเข้าไปนั่งรถ ที่มีเฮียฟ่งเป็นคนขับ ทำไมพี่ฉันเขามีรถกันคนละคัน ทำไมฉันถึงไม่มี แต่อย่างว่า มีไปก็ขับไม่เป็นอยู่ดี

"อลิสน่ารักดีนะ ดีใจด้วยนะมีเพื่อนแล้ว"

"อื้อออ ขอบคุณนะคะ เพราะเฮียชวนไปกินข้าวแท้ ๆ "

"ไม่ใช่เพราะเฮีย เพราะเธอ เธออยากหาเพื่อนเอง ตอนนี้ก็ได้แล้ว อยากทำอะไรต่อ บอกเฮียหน่อยได้ไหม เฮียไม่ใช่ซานต้า แต่ช่วยได้" เฮียฟ่งยิ้มหวานให้ฉัน แต่สายตาเจ้ากรรมของฉัน ดันไปเจอคนโดนกระทืบอยู่หลังโรงอาหาร

"เฮียคะ หยุดรถค่ะ" ฉันรีบลงไปช่วยคนที่โดนแกล้ง โดยมีเฮียฟ่งตามมาด้วย พอพวกนั้นมันเห็นเฮียฟ่ง ก็เผ่นแนบไปเลย ฉันประคองผู้ชายตัวเล็กที่โดนกระทืบขึ้นมา มันคือคนเมื่อวานที่โดนไถเงินนิ ตอนนี้โดนกระทืบจนไม่ได้สติ

"เฮียยย คนเมื่อวานเลย เราเอากลับไปได้ไหมคะ"

"นี่ผู้ชายนะ"

"ผู้หญิงนี่ว่าง่ายเลย เป็นผู้ชายเสียงแข็ง เฮียเนี่ยชีกอจริง ๆ แล้วจะปล่อยตายตรงนี้เหรอคะ เมื่อวานฉันได้ยินพวกนักเลงเรียกเค้าว่าไอ้ตุ๊ด ฉันกลัวว่าสวยแบบนี้จะโดนลากไปโทรมอ่า"

"เฮ้ออออ ไม่ต้องบอกเลยลูกใคร นิสัยก๊อปมาหมด ก็ได้ แต่ให้แค่ช่วยนะ ถ้ามันไม่ใช่ตุ๊ดก็ไล่ออกจากบ้านไปเลย ฉันจะไม่ให้ผู้ชายคนไหน เข้าใกล้เธอทั้งนั้น"

"ทำไมคะ?? ฉันคิดว่าฉันก็ควรจะมีแฟน"

"ไม่อนุญาต เอาไว้โตกว่านี้ค่อยมี ตอนนี้มีแค่เฮียก็พอละ มาแบกให้ เอออ แต่หน้าไอ้หมอนี่สวยกว่าผู้หญิงอีกนะเนี่ย" เฮียฟ่งแบกผู้ชายที่นอนเจ็บขึ้นไปบนรถ โดยยัดเข้าไว้ที่เบาะหลัง

พี่ชายฉันน่ารักที่สุดในโลกกกกก

.