เธอคนเหงา กับเขาทั้ง7

Ep.8 : เป็นทุกอย่าง

ผิงผิง Say ::

"ทำไมอลิสมาช้าจัง"

"เธอก็มาสายแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว ผิงผิงอย่าห่วงเลย ถ้าห่วงเราโทรถามให้ดีไหม" จีน่ากดโทรศัพท์โทรหาอลิส แล้วก็ทำสีหน้าตกใจ มันทำให้ฉันใจคอไม่ดีเลย เธอกดเปิดลำโพง แล้วส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน

[อ๊ายยยย ไอ้พวกชั่ว ฉันจะฆ่าพวกแกแน่ ๆ] เสียงที่กรีดร้องของอลิส ทำให้ฉันดึงโทรศัพท์ออกจากมือของจีน่า แล้ววิ่งออกจากห้องทันที โดยมีพวกจีน่าตามมาด้วย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย

[ริค โรงอาหารคนเยอะ ไปห้องชมรมดีกว่า]

โรงอาหาร ต้องไปโรงอาหารก่อน ฉันวิ่งออกไปโดยลืมคิดไปว่า พวกนั้นจะมีคนมากกว่ารึเปล่า รู้เพียงแค่ว่าถ้าช้าอาจจะไม่ทันการณ์ ฉันวิ่งตามเสียงร้องของอลิส จนไปเจอพวกนักกีฬาที่พยายามจะลากเธอไป เลยตัดสินใจเอาขอบโทรศัพท์ของจีน่า กระแทกเข้าหัวของคนที่ลากอลิสอยู่จนเลือดสีแดงไหลซิบ

"กรี๊ดดด โทรศัพท์ ฮื่ออออออ ช่างเถอะค่อยเอาไปซ่อม" จีน่ารีบเข้าไปช่วยอลิสออกมาจากพวกนั้น ให้ถอยห่างออกมา

"อีนี่ มึงอีกแล้ว นามสกุลไป๋แล้วยังไงวะ" แรงตบมหาศาลของนักกีฬา ตบเข้าหน้าของฉันเต็ม ๆ จนฉันนี่ล้มพับลงไปเลย เจ็บ เจ็บสุด ๆ มือหนักอย่างกับตีนเลย ในหูวิงก์ไปหมดเลย

"รุ่นพี่ ถ้าเอานังนี่ไป บ้านไป๋คงร้อนแน่ ๆ คราวนี้แค้นของพี่ก็ได้ชำระแล้ว แค้นของผมด้วย"

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนฉันตั้งตัวรับไม่ทัน รับรู้ได้แต่ว่าร่างกายของฉันถูกเตะเข้าที่ท้องอย่างแรง แล้วตามมาอีกหลายครั้ง ภาพของคนอื่น ๆ ที่ยืนมองด้วยความกลัว มันทำให้ฉันสงสัยเพื่อนคืออะไร

"พวกพี่มึงเจ๋งนักรึไง บ้านไป๋แล้วไง ชอบทำตัวเป็นฮีโร่ก็ต้องเจอแบบนี้"

หูของฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ภาพในหัวมันสโลว์ไปหมด ฉันเห็นเพียงแค่ปากของอลิสที่พูดอะไรสักอย่าง เธอพูดอะไรนะ เจ็บ เจ็บจัง ฉันมองดูอลิสที่วิ่งไป วิ่งไปไหน 'อลิสนั่นเธอจะไปไหนหน่ะ' เธอกำลังโดนคนของพวกนักกีฬาไล่ตาม

"เมื่อวานก็ช่วยไอ้หน้าตุ๊ด วันนี้ก็อีโสเภณี มึงก็ต้องโดนแบบนี้แหละ เอาตัวมันกลับไปหอพักดีกว่า ถ้ามันโดนข่มขืน พวกพี่ชายของมันต้องดิ้นแทบตายกันแน่ ๆ "

ร่างของฉันถูกอุ้มขึ้นมาจากพื้น แล้วจะพาไปไหนสักที่ สติที่เลือนรางมันยากจะเข้าใจ กินเท้าไปหลายตุบเลย อิ่มตีนไปอีกหลายวันเลยล่ะ นี่แหละน้า ใส่ชุดวอร์มมาป่านนี้สบายไปแล้ว ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายดีดตัวลงจากหลังของพวกมัน ไอ้ชุดสวยเนี่ยมันทำให้ฉันขยับตัวลำบาก ฉีกแม่งเลยก็แล้วกัน ฉันฉีกกระโปรงแคบที่ใส่อยู่ ก่อนจะฉีกขาถีบหน้าไอ้คนที่อุ้มฉัน แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้เหมือนในหนัง ที่ศัตรูจะเข้ามาทีละคนให้พระเอกนางเอกได้ตั้งตัว เพราะความเป็นจริงมันเข้ามาพร้อมกันเว้ยยยยยย ฉันพยายามมองหาทางหนีทีไล่ โอ๊ยเจ็บไปทั้งตัวเลยขยับไม่สะดวกเลย

"อย่าคิดหนีเลย มึงหนีไปไหนไม่รอดหรอก บ้านไป๋แล้วไงวะ ถุ้ยกระจอก"

"ไอ้หน้าตัวเมีย แกแม่งทำได้แม้กระทั่งผู้หญิง ภูมิใจรึไงวะ รุมผู้หญิงเนี่ย" เอาไงต่อดี เอาไงต่อดี อย่าคาดหวังให้ฉันต้องสู้ คนที่สู้ตอนนี้คือโง่ เพราะมันมีกันเป็นสิบ สิบนักกีฬากับสาวน้อยหุ่นขี้ยาแค่คนเดียว

"ปากดีนัก!!! " เพี๊ยะ!!!! แรงตบมหาศาลจนฉันเซล้มลงไปกับพื้น ฉันไม่เคยคิดจะใช้กำลังเลย ไม่เคยคิดจะต่อสู้กับใคร แต่วันนี้ฉันรู้แล้ว ถ้าฉันไม่สู้ ฉันก็ถูกรังแก

คำสอนของปู่แล่นเข้ามาในหัว เราเป็นใคร เราเป็นคนนามสกุลไป๋ เราอยู่เหนือใคร ล้มแล้วต้องรีบลุก อย่าให้ใครเห็นว่าเราอ่อนแอ ฉันรีบลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่ชาไปแล้วครึ่งหนึ่ง ความอ่อนแอที่รู้สึกได้มันทำให้ฉันรู้ว่าการอ่อนซ้อมของฉันมันเป็นผลเสียแค่ไหน

"มันยังลุกได้ว่ะรุ่นพี่ เอาไงดี"

"ลุกอีกกี่ทีกูจะตบให้ร่วงเลย" เพี๊ยะร่างกายโดนแรงกระแทกอีกหนัก ๆ ก็ทำให้ขาที่แข็ง อ่อนลง หมัดหนัก ๆ ที่ตามมาซัดเข้าที่ท้องทำให้ฉันนอนร่วงลงไปกับพื้น แต่ฉันก็ยังพยายามจะลุกขึ้นมาอย่างดื้อด้าน

ฉันไม่ได้ถูกสอนมาให้แพ้นะ ฉันพยายามจะต่อสู้ แต่แค่แรงจะยืนตอนนี้ยังไม่มีเลย

.

อีกด้าน.....

ฟ่งเทียน Say ::

ครืดดดดดด ปึกกก!!!!!

"ห้องนี้มีใครนามสกุลไป๋บ้าง" เสียงของหญิงสาว ที่ขานถามหานามสกุล ของผม ทำให้ผมต้องยืนขึ้น

"คุณฟ่งเทียน จะให้อาจารย์หยุดสอนก่อนไหม ระ หรือ......" อาจารย์ผู้สอนยังพูดไม่ทันจบ อลิสก็สวนพรวดขึ้นมาทันที

"เฮียฟ่ง ผิงผิง มีเรื่องกับพวกนักกีฬา ไปช่วยหน่อย" ประโยคที่เหนื่อยหอบ ไม่เท่าสภาพของอลิส ที่วิ่งมาหาผมด้วยความยับเยิน ทำให้ผมต้องวิ่งตามอลิสออกจากคลาสเรียนทันที พวกมันยังไม่รู้จักเข็ดรึไง ถึงมายุ่งกับน้องของผมอยู่ได้

"ตอนนี้ผิงผิงอยู่ไหน อยู่กับใคร" ผมถามอลิส

"ฉันให้พวกจีน่า ตามไปช่วยค่ะ แล้วฉันรีบมาหาคนช่วย"

พวกแก๊งเพื่อนนกแก้วนกขุนทองนะเหรอ แย่จริง เด็กพวกนี้แยกไม่ออกรึไง ว่าคนไหนมิตร คนไหนกรวด ผมรีบโทรหาพวกไอ้ริวให้มันตามมาช่วย ตอนนี้ผมต้องตามไปช่วยน้องก่อน

"คุณฟ่งเทียน คุณฟ่งเทียนจริง ๆ ด้วย ทางนี้ค่ะ ทางนี้ ผิงผิงพาไปทางนี้" หญิงสาวพูดกับผมด้วยน้ำตา ร้องไห้ทำไม สภาพเธอก็สมบูรณ์ดี

"ทำไมเธอไม่เข้าไปช่วยจีน่า เธอสัญญาแล้วจะไปช่วย" อลิสพูดขึ้นมาอย่างผิดหวัง

"ฉันจะไปช่วยอะไรได้ พยายามตะโกนให้คนมาช่วยก็ไม่มีใครยอมช่วยสักคน" ผู้หญิงที่ชื่อจีน่า ถือวิสาสะจับมือผม แล้วพาไปจุดที่ผิงผิงอยู่ สภาพที่สะบักสะบอมของน้องสาวผม ทำเอาผมฟิวส์ขาดผึง สลัดมือของผู้หญิงที่ชื่อจีน่าออก แล้วตรงดิ่งเข้าไปประคองร่างเล็กที่กำลังจะล้ม เจ็บขนาดนี้ก็ยังยืน

"เธอเก่งมาก เก่งที่สุด ที่เหลือเฮียจัดการเอง" ผมส่งร่างของผิงผิงให้อลิสดูแล

ผมตบสวนมันจนหน้าสั่น ไอ้นักกีฬาหัวขวด มันจะตบคืน ผมก็คว้ามือของมันแล้วตบสวนมันไปอีก แล้วก็ตบมันเพื่อระบายอารมณ์อยู่แบบนั้นอีกหลายที

"ครั้งที่แล้วกูเตือนแล้วว่าอย่ามาใกล้น้องสาวกูอีก มึงคิดว่ากูแค่ขู่ใช่ไหม มึงแกล้งน้องกู มึงตบผู้หญิงที่สูงไม่ถึง 155 ด้วยซ้ำ มึงภูมิใจมากไหมเนี่ย พวกนักกีฬาฟุตบอลอะไรสำคัญนะ ขาใช่ไหม กูจะหักขามึงทั้งสองข้าง" ผมมองขาทั้งสองข้างของมัน ทำให้มันพยายามจะสลัดผมออก แล้วสั่งให้พวกลูกน้องจัดการผม ส่งพวกลูกกระจ๊อกมาตัดกำลัง

ความคล่องตัวของเรามันต่างกัน ผมถูกฝึกมาเพื่อฆ่า ไม่ใช่แค่เป็นนักกีฬากระจอก ตับบบ!!! แรงทุบที่กลางหลังทำให้ผมเซ แหมกำลังเท่เลย ผมถีบมันเข้ากลางลำตัว พอมันจะถีบผมบ้าง ผมก็เลยคว้าขาของมันเอาแล้ว แล้วเอาศอกกระทุ้งที่หัวเข่าของมันจนร้องจ๊ากกกกออกมาเลย หักขาแม่งเลย

"มันคนเดียวพวกมึงกลัวอะไรวะ"

"น่าเบื่อจัง รู้ไหมว่าพวกกูเนี่ยต้องสู้กับพ่อตัวเอง อาทิตย์ละ 3 วัน เพื่ออะไร เพื่อที่จะเก่งเหนือใครไง" ผมวิ่งเข้าไปฟันศอกไอ้ยักษ์ที่ดูจะเป็นหัวหน้า จนมันเซล้มลงไปกับพื้น พวกนักกีฬากระจอก

"จัดการมันสิ ยืนมองทำห่าอะไร"

"มึงอาจจะยังไม่เข้าใจ ต่อให้พวกมึงจะรุม กูก็จะหักขาทุกคน ชมรมอเมริกันฟุตบอล ที่ไม่มีนักกีฬาเลยจะทำยังไง ฆ่ามึงมันง่ายนิดเดียว แต่กูจะเก็บมึงไว้ให้ผิงผิงจัดการ"

ผมเหลือบตาไปเห็นผิงผิงที่นอนกองอยู่บนตัวของอลิสถึงได้รู้ว่า ผมเล่นมากเกินไป น้องกำลังจะไม่ไหวแล้ว ผมวิ่งเข้าไปอุ้มช้อนน้องขึ้นมาจากตัวของอลิส มันดันประจวบเหมาะกับพวกไอ้ริว ได ไร ที่มาพอดี โคตรช้า

"พวกมึงหักขาแม่งทุกตัวเลย ยกเว้นไอ้ควายหัวหน้าชมรม กูจะให้น้องมาจัดการ น้องไม่ไหวแล้ว กูจะพาไปโรงพยาบาล โดนเละเลยล่ะ" ผมมองไปที่ผิงผิงที่อยู่ในอ้อมแขน แค่พวกไอ้ริวเห็นก็ตกใจ เพราะสภาพที่น้องเป็นอยู่ คือโดนกระทืบ

ผมอุ้มพาผิงผิงไปขึ้นรถ โดยมีอลิสวิ่งตามมาด้วย เธอคอยเปิดรถ แล้วอาสาขับรถให้ ทำให้ผมได้นั่งกับผิงผิงที่เบาะหลัง

"เด็กโง่ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้" ผมถูหน้าผากกับแก้มที่นุ่มนิ่มของเธอ

"ไม่ไปหาหมอ ป๊าจะรู้ เฮียจะโดนป๊าด่า กลับบ้านนะ เฮียทำแผลให้หน่อย" เสียงที่พูดแทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว แต่ก็ยังจะห่วงผม กลัวผมจะโดนด่า นิสัยของพ่อเธออย่าเอามาเยอะจะได้ ไอ้โรคชอบทำเพื่อคนอื่น ไม่ต้อง

"ยังไงเจ็บหนักแบบนี้ ไปเอกซเรย์หน่อยก็ดี"

"ไม่หัก ฉันยังยกแขน ยกขาได้ ไม่ไปนะ ม้ากับป๊า จะเป็นห่วง ไม่อยากไป นะ นะ เฮียนะ ตอนนี้ฉันไม่เจ็บอะไรเลย" เธอเป็นคนโกหกได้ หยาบมาก ไม่เนียนเลยสักนิด

ผมขอให้อลิสไปส่งเราที่บ้านแทน เพราะผิงผิงไม่ยอมไปโรงพยาบาล ผมพาน้องเข้าไปนอนในห้อง โดยมีอลิสคอยช่วย แม้ตัวเธอเองก็เจ็บไม่แพ้กัน

"เฮียฟ่ง ฉันเช็ดตัวให้ผิงผิงเอง เฮียไปรอข้างนอกก็ได้นะคะ เห็นเธอโป๊คงจะไม่ดี ถึงจะเป็นพี่ แต่เฮียก็ยังเป็นผู้ชาย" ประโยคของอลิสทำให้ผมต้องพยักหน้ารับ แล้วไปหยิบกะละมังกับผ้าขนหนูมาให้เธอ

ไม่คิดว่าผมก็อยากดูแลผิงผิงรึไง เอาเถอะ เธออาจจะอยากให้เพื่อนเธอดูแลมากกว่า ผมยอมออกจากห้อง ให้อลิสเช็ดตัวให้ผิงผิง ก่อนจะเข้าไปในห้องของน้องอีกครั้งด้วยกล่องยา ซึ่งอลิสก็ทายาให้ผิงผิงเป็นอย่างดี แต่ตัวเธอเองก็มีแผล

"ขอบใจที่ฉลาดมาตามฉันไปช่วย แต่ต่อไปเลือกไว้ใจเพื่อนหน่อย เธอก็เห็นแล้วว่าเพื่อนเธอไม่ได้ตั้งใจจะช่วยเลย วันหลังจะฝากอะไรกับใครดูเพื่อนด้วย" ฝากไว้กับพวกนกแก้ว คิดได้ยังไง

"ค่ะ"

"หน้าเธอก็มีแผล มาฉันทาให้ แล้วจะโทรให้คนที่บ้านมารับ หรือจะให้คนของที่นี่ไปส่ง" ผมหยิบสำลีก้านมาชุบยาแล้วทาบนหน้าของอลิส แววตาของเธอมองทุกการกระทำของผมเลย ผมอยากให้ผิงผิงมองผมแบบนี้บ้าง

หลังจากทำแผลให้อลิสเสร็จ ผมก็ขอให้คนขับรถ ไปส่งเธอที่บ้าน ก่อนที่ผมจะกลับมาหาผิงผิง ดวงตากลมโตหันมาหาผมน้อย ๆ แล้วส่งยิ้มออกมา

"ฉันมีเพื่อนแล้ว"

"ดีใจด้วยนะ เจ็บไหม เฮียอยากเจ็บแทนเธอจัง" ผมลูบหัวของเธอเบา ๆ

"เค้าบอกว่าจุ๊บแล้วจะหายเจ็บ" เสียงแผ่ว ๆ พูดเล่นออกมา มันเป็นประโยคที่พวกผมใช้บอกเธอ เวลาเธอร้องไห้ ตั้งแต่สมัยอนุบาล พอโตมาเธอก็ไม่ยอมให้พวกผมจุ๊บอีก ผมก้มลงจุ๊บที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ เพราะกลัวเธอจะเจ็บแผลที่มุมปาก

"หายเจ็บไหม"

"ไม่...เฮียช่วยฉันเอาไว้อีกแล้ว ถ้าชีวิตฉันไม่มีเฮียจะเป็นยังไง ตอนนี้ฉันมีเฮียเป็นทั้งผู้ปกครอง พี่ชาย เพื่อน บอดี้การ์ด คนขับรถ แถมยังเป็นคุณครูที่แสนจะใจดี"

ขอโทษนะผิงผิง เฮียอยากเป็นมากกว่านี้ ผมทำได้แค่พูดในใจ เพราะสถานะที่มันฉุดรั้งเราเอาไว้ ผมชอบเธอเกินคำว่าน้องมานานแล้ว แต่แค่ผมบอกเธอออกไปไม่ได้ บอกไปก็เสียเธอ

"กระต่ายน้อยต้องนอนได้แล้ว เฮียจะอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะหลับ" ผมนอนลงพิงกับหัวเตียงข้างเธอ แล้วลูบแก้มนุ่มนิ่มของเธอเพื่อให้เธอหลับ ดวงตากลมโตที่ค่อย ๆ หลับลงช้า ๆ ร่างบางนอนตะแคงโอบกอดขาของผมเอาไว้ เหมือนกลัวว่าผมจะหนี

"ฉันแม่งโคตรน่าสมเพช โดนมันตบร่วงไปกับพื้นเลย วันนี้ฉันเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองอ่อนหัดแค่ไหน ต่อไปฉันจะไม่อ่อนซ้อมแล้วค่ะ อย่าเพิ่งเบื่อสอนเด็กดื้อคนนี้นะ"

เนี่ย ก็เธอเป็นแบบเนี้ยะ!!!!! รู้แล้ว รู้แล้ว เธอน่ารักที่สุดจ้า ผมเลื่อนตัวไหลลงมานอนหมอนเดียวกับเธอ เพื่อที่จะได้มองหน้าเธอชัด ๆ นอนหมอนเดียวกันแบบนี้ใกล้ดีจังเลย

"รู้ไหมตัวเองน่ารัก"

"หน้ามีแต่แผลแบบนี้เนี่ยนะ เฮียโกหกชัด ๆ "

"เหมือนกระต่าย" ผมยัดเยียดริมฝีปากของตัวเองให้เธอ ริมฝีปากเล็ก ๆ ขยับตามอย่างว่าง่าย ผมนำเธอช้า ๆ เพื่อไม่ให้เธอต้องเจ็บมาก กลิ่นลมหายใจของเธอมันดึงดูด จนผมยากที่จะถอนริมฝีปากออก กลับเร่งบทจูบขึ้น ยิ่งเธอพยายามที่จะตาม ผมก็ยิ่งได้ใจใช้ปลายลิ้นสัมผัสที่ริมฝีปากของเธอ หัวใจของผมมันกำลังเต้นโครมครามไม่ยอมหยุด

ดวงตากลมโตที่กะพริบช้า ๆ มันเป็นการเชิญชวน ผมประทับริมฝีปากจูบเธออีกครั้ง ผมปล่อยให้สายตาของเราสอดประสาน ให้เราได้มองกันใกล้กว่าที่เคย

"จากวันนี้เฮียจะปกป้องเธอไปจนตายเลย"

"สัญญาแล้วนะ"

"สัญญา" คำตอบของผมทำให้อ้อมแขนเล็กๆ กอดผมแน่นขึ้น

"อย่ามองอลิสแบบวันนี้อีกนะคะ เฮียทำหน้าเป็นห่วงได้แค่ฉันคนเดียว ฉันอยากเป็นน้องที่เฮียรักมากที่สุดอยู่ ฟังดูเอาแต่ใจไหมคะ"

"ไม่เท่าไหร่ เฮียเอาแต่ใจกว่าเธอเยอะ" ถ้าเธอรู้ว่าผมขวางผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบเธอยังไง เธออาจจะสาปแช่งผมไปจนวันตายก็ได้ แต่เธอหวงผมด้วยแฮะ ผมประคองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเข้ามาประทับริมฝีปากอีกครั้ง โดยมีแขนเล็ก ๆ ของเธอ โอบกอดผมไว้อยู่เลย

ครั้งนี้ผมล็อกประตูรึยังนะ

.

อีกด้าน....

กลางดึกคืนนั้นเอง

"สวัสดีครับท่านนายพล" ไคเอ่ยทักนายพลที่เมาแอ๋กลับบ้านมา

"แกเป็นใครวะ"

"เป็นพ่อของคนที่ลูกมึงกระทืบปางตายไง ถ้ามึงเลี้ยงลูกไม่ได้ กูจะทำให้มันหายไปเอง ถ้าลูกมึงยังใกล้ลูกสาวกูอยู่ กูจะเก็บแม่งทั้งพ่อทั้งลูกเลย" มือใหญ่ชักดาบแล้วนาบเข้าที่คอของท่านนายพลอย่างไม่เกรงกลัวอำนาจใด

"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย นะ.."

รูปภาพมากมายถูกไคหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วปาใส่หน้าของนายพล ภาพของหญิงสาวที่ช้ำไปทั้งหน้าทั้งตัว ทำเอานายพลตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ลูกชายตัวเองทำ

"กะ..ก็แค่เด็กตีกัน"

"แต่ลูกกูเป็นผู้หญิงไง ไอ้ชาติหมา" ดาบคมกรีดเข้าที่คอของนายพลจนเลือดไหลซิบ คนเมาจึงรีบกลับคำทันที

"ผมจะพาเจ้าริคไปขอโทษ ผมจะพาไปด้วยตัวเอง"