Chaptee 37
Jasmine
Natuwa naman ang puso ko sa sinabi niya, kaya umurong ako ng upo at niyakap niya ako. Nakayapos naman ako sa beywang niya. Saka humikbi ako. Hindi ko alam kung para saan ang iyak ko. Kung para sa mga magulang ko o dahil kahit hindi niya ako maalala ay dinadamayan niya ako.
"Dont cry. Kahit ako nalulungkot sa biglang pagkawala ng mga magulang mo. Para ko na rin silang pangalawang mga magulang."
Hinimas-himas niya ang likuran ko at bahagya naman naibsan ang bigat na nararamdaman ko.
"Salamat, Mike."
"Huwag ka magpasalamat, because i dont trust you. Dinadamayan lang kita sa pagkawala ng mga magulang mo, pero hindi ibig sabihin ay may tiwala ako sa 'yo," malamig niyang wika sa akin.
Parang 'yong pag-asa ko na kahit hindi ako maalala ng isip niya basta maalala lang
