ชายาพยศรัก

ตอนที่ 2 ชื่อตอน เส้าจินกว่าง nc

​เส้าจินกว่างท่านอ๋องแปดแห่งสกุลเส้า เป็นบุรุษขี้โมโห มิชอบคนขัดใจเท่าใดนัก ยามที่ได้ยินเสียงข้ารับใช้โหวกเหวกโวยวายที่หน้าประตูจวน ในช่วงเวลาที่จะพักผ่อนกายาจึงใบหน้าที่เบี้ยวบูดและรีบทะยานออกไปที่หน้าจวน

ในคราแรก นึกว่าผู้ใดนั้นมาเข้าพบอย่างเร่งด่วน มิคาด กลับพบเจอดรุณีที่ดื้อรั้น แต่งกายเปิดเผยเรือนร่างมาเคาะที่ประตูจวน จึงสั่งให้ข้ารับใช้หลับดวงตาลงไปเสียในทันที และบังคับมิให้ปริปากบอกผู้ใดออกไปอีก เนื่องด้วย นางนั้นแต่งกายเปิดเผยเรือนร่าง ต้นขาขาวๆดั่งลำเทียน ขอเท้าเล็กยืนอยู่บนรองเท้าที่งดงามแปลกตา...

"แต่...ฮึ่มมม !!!

"นางดูอย่างไรก็ยังเป็นวัยมิปักปิ่น แต่งกายเช่นนี้ บุรุษผู้ใดพบนางย่อมต้องตบแต่งนางเข้าจวนเสียแล้วในครานี้ เห็นทีจะต้องลงโทษไปถึงบิดามารดานางเสียให้หลาบจำ "

ร่างหนารีบถอดเสื้อคลุม ลงไปห่มกายนางและจับนางขึ้นพาดไปบนบ่า ยกฝ่ามือตีก้นของนางแรงๆ ระบายอารมณ์โมโหลงไปให้หายขุ่นเคืองเสีย จนนางทั้งเตะทั้งถีบคนลงมาพัลวัน

" ให้ตายเถอะ บุตรีบ้านใดกัน ช่างดื้อรั้นอะไรเช่นนี้ !!! "

ร่างหนาถือแส้คุกคามนาง อ้ายฉิงวิ่งหนีจนไปชิดมุมห้องด้านหนึ่ง มือหนาจึงตวัดแส้ลงพื้นเสียงดังเพี้ยะ!!

แส้ตวัดใส่พื้นลงไป อ้ายฉิงมองค้อนอย่างดื้อรั้นในที่สุด เส้าจินกว่างมองนางอย่างหมั่นเขี้ยว อยากกลั่นแกล้งนางให้สาแก่ใจ ในจวนนี้มิมีสตรีน้อยๆมาแสนนานแล้ว

นับตั้งแต่จำความได้ เส้าจินกว่างมิเคยมีพี่น้องเป็นสตรีมาก่อน ยามนี้จึงนึกสนุกขบขัน แสร้งกลั่นแกล้งดรุณีก๋ากั่น จะแกล้งนางให้สาแก่ใจ เพราะนางเดินเข้ามาในจวนนี้ในสภาพที่ล่อแหลมและยังไม่ถึงขวบวัย

"เช่นนี้พี่ชายจะสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำไปเลยทีเดียวเชียว"

อ้ายฉิงมองค้อนและไม่มีทีท่าจะกลัวแส้ที่ตวัดลงไปบนพื้น มือบางล้วงไฟแช็คในกระเป๋ากำไว้ที่ด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆจุดมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และลนเข้าหาปลายแส้ที่กำลังตวัดผ่านตัว ไฟจึงลามติดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เส้าจินกว่างมิตกใจอย่างที่นางคิด ร่างหนาตวัดแส้ลงไปกับพื้น ดับจึงไฟลงและตวัดแส้ตีก้นนางจริงๆในครานี้

"โอ๊ย ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต แกทำบ้าอะไรเนี่ย แกจะทำอะไรฉัน คอยดูนะ ถ้าฉันไม่ตายฉันจะแจ้งตำรวจ นายต้องแย่แน่ๆ คอยดูเถอะ อย่าให้ฉันหนีไปได้นะ!!! "

อ้ายฉิงแผดเสียงขึ้นมาจนดังลั่น มือหนาตวัดแส้ลงไปอีกครา รวบเอาร่างนางรัดเอามาหาและดึงนางเข้าในอกแกร่ง กลิ่นหอมๆลอยเข้ามาจมูก เป็นกลิ่นประหลาดที่มิเคยสัมผัสมาก่อน เป็นกลิ่นยาสูบของนาง ร่างหนากอดนางจนแนบชิด อ้ายฉิงฉีกยิ้มให้และกระทืบเท้าแรงๆ ลงไปใส่เท้าคนตรงหน้าเสียเลย

“โอ๊ย !!!”

ร่างหนาข่มความเจ็บและกระชากนางจนตัวปลิว โยนลงไปบนที่นอนในทันที อ้ายฉิงผิดหวังมากในตอนนี้ คิดจะเล่นงานเจ้าคนบ้านี้ในทีเผลอ แต่ก็ไม่สำเร็จซะแล้ว

"ทำไมแย่แบบนี้เนี่ย มันดูไม่สะทกสะท้านเลย"

ร่างบางโกรธและกำลังหาทางใหม่ ดวงตาล่อกแล่ก คราวนี้เส้าจินกว่างรู้แล้ว เจ้าเด็กนี่มีพิษร้ายนัก จึงหัวเราะ. หึ หึขึ้นมา ก่อนจะดึงผมยาวๆนั่น กระตุกลงใช้แขนข้างเดียว รวบแขนของนางไว้กับที่นอนแรงๆและเอาต้นขากดลำตัวบางๆนั้นไว้มิให้ขัดขืน

มือหนาแสร้งทำทีลูบไล้นางช้าๆ มิคาด บางสิ่งที่ควรจะแบนกลับเต็มไม้เต็มมือยิ่ง มือหนาเลิกเสื้อแปลกประหลาดขึ้น มองเห็นเอี้ยมแปลกตาและบางสิ่งที่ตื่นใจ มือหนาเลิกมันขึ้นในทันใด และตะปบฝ่ามือจับดูว่าใช่ภาพลวงตาหรือไม่นี่

"เจ้าโตแล้วหรอกหรือ?? "

"ไอ้บ้า!!! "

"ปล่อยนะ โอ๊ย แกมันโรคจิต เอามือออกไปจากนมของฉันนะ!! "

ร่างบางดิ้นไปมาและกรีดร้องขึ้นมาจนแสบแก้วหู เส้าจินกว่างหมั่นไส้นางมิน้อย จึงนอนราบลง ทับนางไปทั้งตัวให้นางดิ้นไม่ได้เลย

"โอ๊ย มันหนักนะ มันหนัก ไอ้บ้า!!! "

ร่างหนาทำไม่รู้ไม่ชี้ ปล่อยน้ำหนักลงทับลงไปบนตัวบางอย่างตั้งใจ ร่างบางดิ้นทุรนทุรายขึ้นมา

"ไอ้บ้าแกเป็นเด็กเหรอ ปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ!!! "

เส้าจินกว่างมองนาง ปรายสายตาลงไปทั้งตัว นางแต่งกายประหลาดๆมิคล้ายผู้คนในเมืองนี้หรือข้างเคียง แม้แต่เอี้ยมของนางนั้นก็ยังมิใช่ นางมาจากที่ใดกันแน่ ช่างอันตรายนักในครานี้

อ้ายฉิงพยายามยกตัวขึ้น จะกัดแขนของเส้าจินกว่าง มิคาดแขนแกร่งแข็งจนฟันกัดไม่เข้า เส้าจินกว่างเจ็บขึ้นมาจึงโมโหนางและตวาดขึ้นในทันใด

”บังอาจ!!!!“

"ข้าเป็นถึงอ๋องแปดแห่งสกุลเส้า เจ้าอย่าแสดงสิ่งใดให้มันมากไป !!! "

"ก็ปล่อยฉันซิ ใครให้แกมาจับเอาไว้เล่า!!! "

เส้าจินกว่างฟังคำแล้วรู้สึกใจเดือดปะทุ นางช่างกล้าดีมิกลัวตาย บังอาจมาตวาดสั่งตน เช่นนี้คงจะต้องมอบบทเรียนให้นางเสียบ้างแล้ว นางควรจะต้องหลาบจำว่าอย่ากำแหงกับบุรุษผู้ใดก็ตามที ฮึ่ม!!!

เส้าจินกว่างเลิกเอี้ยมของนางขึ้นจนเปิดเปลือยยอดอกสีหวานขึ้นมาแก่สายตาตน เส้าจินกว่างก้มใบหน้าลงดูดดึงมันเบาๆ จนร่างน้อยทำหน้าเหยเก

"อรึ๊ย หยุดนะไอ้บ้า!!! "

เส้าจินกว่างติดใจในความหวานที่ปลายลิ้น ซุกใบหน้ากับอกนุ่มนิ่มไถหน้าไปมาและตวัดปลายลิ้นช้าๆ ลากผ่านเป็นวงกลม

"อรื้อ หยุดนะ อร้า"

อ้ายฉิงลมหายใจติดขัดและพยายามดิ้นไปมา เส้าจินกว่างปล่อยมือนาง แล้วใช้สองมือ คลึงเคล้นหน้าอกของนางรวบดูดลงไปในอุ้งปากอย่างตั้งใจ

"อร้าย ปล่อยนะ ปล่อยซิ !!! "

เส้าจินกว่างเลื่อนใบหน้าขึ้นมา กระซิบลงที่ข้างหูร่างบาง เริ่มมีหายใจหอบถี่ขึ้นมาแล้ว

"ที่ผู้คนมิให้สตรีทั้งหลายแต่งกายยั่วยวนเช่นนี้เดินไปมานั้นก็มีเหตุผล เพราะว่าเมื่อนางทำตัวเช่นเจ้า เมื่อนั้นพวกนางจะต้องโดนเช่นนี้อย่างไรเล่า และพวกนางก็จะตบแต่งกับผู้ใดมิได้ไปอีกเลย"

ร่างหนาบดกายลงไปที่ภายนอกร่มผ้า บดขยี้เนินเนื้อของร่างบางและดูดดึงขบกัดยอดอกนางเบาๆ จนนางไปถึงสวรรค์ ก่อนที่ตนเองจะปลดปล่อยร่างกายเปรอะเปื้อนตนเองอยู่ภายใน และปล่อยมือออกไปจากนาง

อ้ายฉิงรีบขยับลุกออกในทันที เร่งสวมเสื้อผ้าคืนกลับที่ ร่างหนาปรายตามองนางแล้ว หยิบกระบี่ที่บนผนัง ตวัดครั้งเดียว ทำลายชุดของนางลงไปจนสิ้น ร่วงหลุดลงไปจากกายนาง

"กรี้ด"

อ้ายฉิงงอตัวลงและนั่งลงปกปิดร่างกายของสงวนในทันใด ร่างหนาดึงเสื้อคลุมตนเองมาคลุมร่างนางและอุ้มไปอาบน้ำไปด้วยกัน

"ที่นี่มิมีผู้ใดเก่งเกินข้า เจ้าจงอยู่นิ่งๆเช่นสตรีที่งดงามทั่วไปเสีย แล้วจะไม่เจ็บตัว ข้าจะดูแลทะนุถนอมเจ้า มิลงฑัณฑ์ให้มากมายนัก "