องค์รัชทายาทฉินเฟิงเหลยทรงประทับนั่งลงไปบนก้อนหิน และหยิบหยกสีขาวออกมาจากอกตน
"องค์รัชทายาททรงดำริสิ่งใดอยู่หรือพะยะค่ะ "
"เจิ้นคิดถึงพี่หญิง มิรู้ป่านนี้นางจะเป็นเช่นใดบ้าง พวกเราเป็นชายชาตรีล้วนมิมีสิ่งใดอัปยศกว่าตาย แต่สตรีนั้นน่าห่วงนัก ข้าเป็นห่วงพี่หญิงเหลือเกินก้านซู "
"ทรงเข้มแข็งเถิดพะยะค่ะ องค์หญิงจะต้องทรงปลอดภัยเป็นแน่ นางฉลาดเฉลียวยิ่งนัก วันหนึ่งพระองค์จะต้องได้รับข่าวดีพะยะค่ะ"
"ถ้าเลือกได้ ข้าจะขอเป็นชาวบ้านที่ดูแลครอบครัว ตกตายไปพร้อมกัน มากกว่าที่จะอยู่สุขสบายเฉกเช่นนี้"
ใบหน้าองค์รัชทายาทฉินหม่นหมองลงและลูบหยกสีขาวลงไปกับใบหน้าตน แม้หลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดได้คงพึงกระทำเป็นแน่แล้ว มือเรียวยาวยังมิสมส่วนนัก เก็บหยกสีขาวลงในอก ผูกมันแน่นหนากับสร้อยคอตราประทับส่วนพระองค์ สิ่งนี้คือสิ่งที่ทหารกบฎค้นหาแทบพลิกแผ่นดิน ในยามนี้พระองค์กึ่งหลบซ่อนและลอบฆ่าสายลับผู้ส่งข่าวควบคู่
