(3) จำใจ
456 Words
หลังจากที่หญิงสาวทำแผลให้ตัวเองเสร็จก็เดินออกมาจากห้องเพื่อจะกินข้าว หญิงสาวได้แต่เดินขากะเผลกเพราะเจ็บที่ช่วงหัวเข่า ตอนที่เธอล้มลงไปนั้นมันก็แรงเหมือนกัน
"หัวเข่าไปโดนอะไรมาเฟิร์น"น้าของเธอถาม
"เอ่อออ"หญิงสาวอึกอักไม่กล้าตอบ เพราะมีดวงตาคมกำลังจ้องมาที่เธอ
"เอ้าา ว่าไงละ ไปโดนอะไรมา"น้าของเธอถามย้ำอีกครั้ง
"นะ...หนูสะดุดก้อนหินล้มค่ะน้า"
"เห้ออ ซุ่มซ่ามจริงๆเลยแกเนี่ย"
"อย่าไปว่าหลานแบบนั้นสิคุณ มาๆทานข้าวกันดีกว่า"
"ค่ะ"หญิงสาวเดินไปเลื่อนโต๊ะแล้วนั่งลงตรงข้ามกับชายหนุ่ม ดวงตาคู่โตจ้องมาที่ใบหน้าเรียวจนเธอไม่กล้าที่จะเงิยหน้าเพื่อจะสบตากับชายหนุ่ม
"ตาปราบ อย่าไปจ้องน้องแบบนั้นสิ น้องกลัวหมดแล้วเห็นมั้ยเนี่ย"อำพลพ่อของชายหนุ่มพูดขึ้น เมื่อเห็นลูกชายนั่งจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเดียว
"ผมก็แกล้งเล่นๆเองครับพ่อ ไม่คิดว่าจะกลัวจริงๆ"ชายหนุ่มพูดพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ
"อย่าว่าลูกเลยค่ะคุณ ยัยเฟิร์นก็เป็นแบบนี้ละค่ะ อ่อนแอไม่ทันโลก"น้าของหญิงสาวพูด
"ฉันมีแม่คนเดียว คนอื่นไม่ใช่ กรวดยังไงก็คือกรวดไม่มีทางตีตนเสมอเพชรได้หรอก"
"ตาปราบ!!"
"ครับเรียกทำไม ผมพูดความจริงครับ คุณน้าไม่โกรธใช่มั้ยครับ"ชายหนุ่มพูดก่อนจะหันหน้าไปยักคิ้วให้แม่เลี้ยงของเขาทีนึง
"อย่าว่าลูกเลยค่ะคุณ แกพูดถูกแล้ว"
"หึ!!"ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากทีนึง ก่อนจะยกข้าวใส่ปากกิน ดูยังไงก็รู็ดูยังไงก็รู้ว่าตอแหล
"หนู แล้วหนูจะเรียนต่อที่ไหนละ เรียนกับพี่เค้ามั้ย"อำพลพูดขึ้น
"เอ่อออ หนูว่าหนูเรียนมหาลัยธรรมดาก็พอค่ะ"หญิงสาวตอบ เพราะแค่มาอาศัยเค้าอยู่ก็เกรงใจมากพอแล้ว
"เรียนไปเถอะ ฉันส่งเรียนเอง"
"แต่ว่า.."
"เรียนกับพี่เขานั่นละ เค้าจะได้ช่วยติวแนะนำอย่างอื่นด้วย แกมันบ้านนอกเข้ากรุงรู้อะไรบ้างละ"น้าของหญิงสาวพูดเสริม
"ค่ะ"หญิงสาวจำใจตอบตกลงไปเพราะเธอไม่มีทางเลือกแล้ว จะเลือกเรียนก็ไม่ได้เกรงใจเขา
"ดูแลน้องด้วยละตาปราบ พรุ่งนี้พาน้องไปซื้อชุดด้วย"
"ครับ ผมรับรองจะดูแลให้อย่างดีเลย?"ชายหนุ่มพูดก่อนจะส่งยิ้มร้ายให้กับหญิงสาว
- Writer
