เมื่อเห็นเอื้องผึ้งสะดุ้งด้วยความตกใจที่เขาเสียงดัง เขมกรก็ยกมือขึ้นลูบหน้าสะกดอารมณ์โกรธของตัวเอง ก่อนรั้งแขนนุ่มให้หล่อนเดินขึ้นบันไดมาบนบ้าน หันมองฟืนไฟที่ดับหมดแล้วก็คิดว่าน่าจะทิ้งบ้านหลังนี้ไปที่อื่นได้เสียที
จะว่าไปที่นี่ถึงจะสะอาดเพราะดูเหมือนเอื้องผึ้งจะดูแลอย่างดี แต่มันก็เก่าเสียจนกลัวว่าถ้ากระแทกหล่อนแรงๆ อีกสักรอบสองรอบ กระท่อมอาจจะพังลงมาก็ได้
“ไปในเมืองกัน ฉันจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธอเอง”
ตลาดในเมืองคึกคักยิ่งกว่าที่เอื้องผึ้งเคยจินตนาการไว้ สาวน้อยตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งจนเขมกรพอจะเดาออกว่าหล่อนคงไม่เคยออกจากหมู่บ้านเลย ไม่รู้สิงห์คำเลี้ยงลูกประสาอะไร อ้อ ลืมไปว่าไอ้ชั่วนั่นไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของหล่อน
“นาย แค่นี้ก็เยอะแล้วนาเจ้า”
เอื้องผึ้งท้วงเมื่อเขมกรลากหล่อนเข้ามาในร้านเสื้อผ้าติดแอร์ ทั้งที่สองมือเขาเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและรองเท้าที่เขาซื้อให้หล่อนจนแทบไม่เหลือนิ้วเกี่ยวถุ
