ผ่านไปเกือบสิบนาทีจาริญญาเดินกลับมาทางหลังบ้าน ไฟที่ก่อเรียบร้อย บวบก็ถูกหั่นแล้ว กระเทียมทุบไว้ให้แล้วด้วย “พี่นิกทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอคะ”
“พี่ลอง ๆ ทำดู เตรียมไว้ให้เจี๋ยไม่รู้ถูกไหม”
“ถูกค่ะ แต่เจี๋ยไม่ใส่กระเทียมมันเหม็น เจี๋ยไม่ชอบ ไม่ใส่ได้ไหมคะ”
“ได้ครับ พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน”
“ดีเลยค่ะ อยู่ด้วยกันได้”
“ครับ” เจี๋ยคงไม่รู้ว่าคำนี้เธอก็เคยพูดกับเขา เรื่องกระเทียมที่เตรียมไว้เพราะไม่รู้ว่าเธอยังเหมือนเดิมหรือเปล่าจึงเตรียมไว้
“เจี๋ยขอเวลาทำกับข้าวสักครู่นะคะ พี่นิกไปเดินเล่นก่อนได้เลยค่ะ”
“พี่อยู่ดูได้ไหม”
“ได้ค่ะ ตามใจพี่นิกเลย”
หลังจากนั้นเขานั่งดูเธอทำกับข้าว เธอดูเก่ง ดูชำนาญกับอุปกรณ์ที่ดูไม่สะดวกสบายนัก แต่พอเป็นเธอที่กำลังทำอยู่มันดูทะมัดทะแมง เจี๋ยเก่งแบบนี้มานานแล้วหรือเพิ่งจะเก่งกันนะ เขานี่มันคนไม่ได้เรื่องจริง ๆ คบกันมาสามปีรู้เรื่องเธอน้อยนิด
“พี่นิกร้องไห้ทำไมคะ
