เล่ห์ร้ายน้องชายสุดที่รัก

คนนอก

มินตรา....

"อ่าาา อ๊ะ อ๊ะ อ้าาาาาา" เหมือนมาวินแกล้งฉันเขาเพิ่มเสียงในคลิปให้มันดังกว่าเดิมฉันจะเอามือปิดหูก็ปิดไม่ได้

"วินปิดเถอะนะพี่ขอร้อง"

"ไม่ปิด ดูยังไม่จบ"

"ถ้างั้นพี่จะออกไปข้างนอกวินจะดูก็ดูต่อไปคนเดียวก็แล้วกัน"

"ไม่ เธอต้องดูเป็นเพื่อนฉัน"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้ออกจากห้องของมาวิน เขาเปิดดูคลิปอย่างว่าไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง

"วินพี่อยากเข้าห้องน้ำ" ฉันพยายามหาทางออกให้ตัวเองโดยการหาข้ออ้างเพื่อที่จะออกไปจากห้องนี้

"ทำไมดูแล้วทนไม่ไหวแล้วเหรอ"

"ทนไม่ไหวอะไร" ฉันไม่เข้าใจอะไรคือทนไม่ไหวของเขา

"ก็ดูคลิปโป๊แล้วทนไม่ไหวจะไปช่วยตัวเองในห้องน้ำไง"

"ช่วยตัวเอง....บ้า!!!ใครเค้าจะทำกัน" พอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดฉันตวาดใส่มาวินทันทีเขาเห็นฉันเป็นคนแบบไหนที่จะเข้าห้องน้ำไปช่วยตัวเอง

"ใครจะไปรู้ดูๆอยู่แล้วแม่งอยากเข้าห้องน้ำก็นึกว่าเธอทนไม่ไหวอยากไปปลดปล่อยโดยการช่วยตัวเอง"

"พี่ไม่ได้หมกมุ่นเหมือนเรา"

"นี่เธอว่าฉันหมกมุ่นเหรอห๊ะ"

"หรือไม่จริงล่ะ ที่ผลการเรียนเทอมนี้ตกก็เพราะเอาเวลามาดูคลิปพวกนี้ใช่มั้ย พี่จะฟ้องพ่อกับแม่"

"ฟ้อง??ฟ้องเรื่องไร เรื่องที่ฉันดูคลิปโป๊หรือเรื่องที่ฉันผลการเรียนตก"

"ก็ทั้งสองเรื่องนั่นแล่ะ พี่จะฟ้องพ่อกับแม่ให้จัดการกับวินจะให้ท่านยืดมือถือวินซะวินจะได้ไม่ต้องดูอะไรพวกนี้วินจะได้กลับมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิม"

"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครเป็นลูกสาวแท้ๆงั้นเหรอห๊ะถึงกล้าเอาเรื่องของฉันที่เป็นลูกแท้ๆไปฟ้องพวกท่าน หัดเจียมตัวซะบ้างเธอมันก็เป็นแค่ลูกบุญธรรม" ฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดว่าฉันขนาดนี้ ฉันผิดเหรอที่เป็นห่วงเขา

"ถ้าการที่พี่ห่วงวินแล้วทำให้วินไม่พอใจพี่ก็ขอโทษด้วยต่อไปพี่จะไม่ยุ่งกับวินอีก" ฉันผลักเขาออกก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องของเขา

ฉันมองถาดข้าวต้มที่วางอยู่ที่เดิมตอนนี้มันเย็นชืดไปหมดแล้วฉันยกมันลงมาแล้วจัดการเททิ้ง ถ้าหารที่ฉันเป็นห่วงเขามันทำให้เขาไม่พอใจต่อไปฉันก็จะไม่สนใจอะไรเขาอีกแล้ว

ฉันหยิบผลการเรียนของมาวินไปวางไว้ในห้องทำงานของพ่อถ้าท่านกลับมาท่านก็คงจะเห็นเองและคงจัดการกับวินด้วยตัวท่านเองฉันไม่รู้หรอกว่าสาเหตุจริงๆที่มาวินมีผลการเรียนตกสาเหตุมันคืออะไรกันแน่ แต่จะด้วยสาเหตุอะไรก็แล้วแต่ฉันก็จะไม่เข้าไปยุ่ง

"มุ่ยวันนี้ไม่ไปเรียนเหรอลูก" พอฉันออกมาจากห้องทำงานของพ่อก็เจอกับแม่หมวยแม่บุญธรรมอีกคนของฉัน

"ไม่ได้ไปค่ะวันนี้มุ่ยไปประชุมผู้ปกครองให้มาวินที่โรงเรียนมา"

"อ่อแม่ก็ลืมไป แล้วตาวินล่ะลูกกลับมาหรือยัง"

"กลับมาพร้อมกันค่ะตอนนี้วินอยู่ในห้องค่ะ"

"อืมมม งั้นแม่ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะเดี๋ยวคุณพ่อจะมารับแม่ไปงานเลี้ยงต่อ^^"

"ค่ะแม่^^" จะว่าไปฉันก็มีแม่หลายคนอยู่นะ ทั้งแม่แท้ๆของฉันแม่บุญธรรมอีกสองคน เรียกได้ว่าอบอุ่นแบบสุดๆทุกคนรักและเอ็นดูฉันมากไม่เคยดุด่าอะไรฉันเลยสักครั้งตั้งแต่ฉันจำความได้ ทั้งคุณย่าทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งอาเมย์ทุกคนรักและเอาใจใส่ดูแลฉันดีมากๆเลย ทุกคนในบ้านจะดีกับฉันหมดยกเว้นอยู่คนเดียวนั่นก็คือ..มาวิน

"พี่มุ่ยครับผมมาแล้ว^^" พอฉันเดินลงมาจากชั้นบนน้องติณณ์ก็เดินเข้าบ้านมาพอดีในมือมีถุงอาหารเต็มทั้งสองข้างฉันรีบวิ่งลงไปช่วยถือ

"น้องติณณ์ซื้ออะไรมาเยอะแยะ"

"ก็ของโปรดพี่มุ่ยทั้งนั้นแล่ะครับผมเห็นอะไรที่พี่ชอบก็ซื้อมาผมดเลย"

"พี่ก็นึกว่าจะซื้อมาแค่บัวลอยอย่างเดียว"

"ไปเยาราชทั้งทีจะซื้อแค่บัวลอยได้ไงครับ นี่ครับก๋วยจั๊บน้ำข้นเจ้าดัง อันนี้ปลาหมึกย่างผมให้ลุงคนขับรถรอคิวนานเกือบชั่วโมงแน่ะ ส่วนนี่ขนมปังปิ้ง" ฉันยืนฟังน้องติณณ์บรรยายรายการอาหารแต่ละอย่างที่เขาซื้อมาด้วยความเอ็นดู น้องติณณ์ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีเขาก็ยังเป็นน้องชายที่น่ารักสำหรับฉันมาเสมอไม่เคยเปลี่ยน วันไหนว่างๆน้องติณณ์ก็จะชอบพาฉันไปเที่ยวสวนสนุกของเขาที่อาเตสร้างไว้ให้ซึ่งเป็นที่ๆเราเจอกันครั้งแรกตอนนั้นฉันยังจำได้ เราเข้าเรียนพร้อมกันตั้งแต่เด็กทำให้เราสนิทกันมาก

หลังจากให้แม่บ้านมาจัดการเอาอาหารไปเก็บฉันกับน้องติณณ์ก็มานั่งติวกันที่ห้องนั่งเล่นซึ่งเป็นห้องประจำของเราเพราะมันเงียบไม่มีใครเข้ามารบกวนแต่....

"ฉันจะดูหนังห้องนี้" ทั้งฉันทั้งน้องติณณ์เงยหน้าขึ้นพร้อมกันมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ไม่ต้องเดาว่าใคร

"อ้าววินอยู่บ้านเหรอวันนี้"

"ก็บ้านกูทำไมกูจะอยู่ไม่ได้"

"พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น คือปกติเวลาพี่มาติวกับพี่มุ่ยพี่ไม่ค่อยเจอหน้าวินไง"

"ที่ไม่เจอก็เพราะกูไม่อยากเจอหน้ามีงไงเลยไม่ลงมาจบนะ"

"วินทำไมพูดแบบนี้ขอโทษติณณ์ซะ" ฉันทนไม่ไหวก็เลยว่าวินไป

"จะพูดอ่ะทำไมมีปาก"

"ไม่เป็นไรครับพี่มุ่ยไม่ต้องให้วินขอโทษผมหรอกผมเข้าใจวินเค้าก็เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วผมไม่ถือช่างเขาเถอะครับ^^"

"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไงไอ้ติณณ์"

"พูดอะไรเหรอพี่ว่าพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรติณณ์เลยนะ"

"ไอ้ติณณ์!!!" มาวินจะพุ่งเข้าใส่น้องติณณ์ฉันรีบเอาตัวบังไว้

"อะไรกันลูกเสียงดังไปถึงข้างบนเลย"

"เปล่าค่ะไม่มีอะไรค่ะแม่"

"มีดิทำไมจะไม่มี"

"มีอะไรเหรอน้องวินบอกป้ามาซิครับ"

"ผมไม่ชอบให้คนนอกเข้ามาวุ่นวายในบ้านของผม" ฉันรู้ว่ามาวินหมายถึงน้องติณณ์

"คนนอก??ใครครับ ป้าก็ไม่เห็นมีใครนะคนนอก"

"วินเค้าหมายถึงผมครับป้าหมวยถ้างั้นผมกลับก็ได้ผมขอโทษที่มารบกวนทุกคนนะครับ" น้องติณณ์พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆจนน่าสงสารก่อนจะเก็บหนังสือที่วางเรียงรายเต็มโต๊ะใส่กระเป๋า

"ก็ดีที่มึงยังรู้ตัวว่าเป็นคนนอก"

"น้องวินครับน้องติณณ์เค้าไม่ใช่คนนอกนะลูกเค้าก็เหมือนหลานของป้าคนนึงเหมือนน้องวิน น้องติณณ์ไม่ต้องกลับก็ได้ลูกอยู่ติวกับพี่มุ่ยก็ได้ป้าอนุญาตครับ"

"ถ้าป้าอยากได้มันเป็นหลานมากก็เชิญตามสบายเลยผมจะออกไปข้างนอก" พูดจบมาวินก็เดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์แล้วก็เดินหน้าตึงออกไปจากบ้านทันที