เดชมองร่างงามอะร้าอร่ามที่นอนอยู่ตรงหน้า ทรวงอกขาวนวลอมชมพูพุ่งชูชัน สวยงามน่าดูดน่าเลียจนเขาแทบจะละสายตาไม่ได้ ทว่าแค่สะโพกผายขยับยกขึ้น ก่อนเจ้าของเรือนร่างงดงามจะรั้งผ้านุ่งฝ้ายลายทางให้เคลื่อนออกจากสะโพก นั่นก็ทำให้เดชหยุดหายใจ
ทุกสิ่งที่เห็นไม่ต่างจากภาพสโลโมชั่นเพราะเขามองความสวยงามนั้นตั้งแต่ผ้านุ่งค่อยๆ เคลื่อนออกจนเห็นเส้นไหมบางเบาช่วยอำพรางดอกไม้งามไว้เบื้องล่าง เผลอมองจนหล่อนรั้งผ้านุ่งไปพ้นจากตัว
แต่หน้าที่ของเขาคือต้องชโลมน้ำว่านให้ทั่ว ร่างแกร่งจึงขยับเข้าใกล้ระยะเห็นได้ถนัด ยิ่งมองใกล้ก็ยิ่งเห็นความสวยงามจนสงสัย
เขาอยากรู้เหลือเกินว่าน้ำหวานจากดอกไม้ดอกนี้จะหวานลิ้นได้มากแค่ไหน แล้วทำไมภาคินถึงไม่อยากกิน เพราะแค่เขามอง เขายังอยากเลียจนเกลี้ยง
“ไอ้คินมันเคยเลียให้ชมมั้ย”
หล่อนเม้มปากหลับตาขยับริมฝีปากตอบ
