เสพติดเพื่อนรักวิศวะ

บทนำ

"พีช.. พอได้แล้วมั้ง" เสียงทุ้มเข้มดุดันที่กำลังออกคำสั่งทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงที่กำลังก้มหน้าลงมาใกล้

ดวงตาสีดำวาววับราวกับหมาป่ากำลังจับจ้องใบหน้าสวยได้รูปของฉันนิ่งๆ​

"โซนเองเหรอ.." ฉันปรือตามองพร้อมกับเอ่ยถามร่างสูงที่ตอนนี้ตัวเองกำลังซบศีรษะลงบนบ่าของเขาอยู่

"ไม่ใช่แล้วจะเป็นใคร" เจ้าของไหล่กว้างตอบกลับอย่างเอือมระอา​หน่อยๆ​ ฉันคลี่ยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าร่างสูงที่ฉันยึดบ่าของเขาเป็นหมอนแทนไปแล้วตอนนี้คือ​ โซน​ เพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่มัธยม

เรือนผมสีดำยาวรากไทรถูกมัดเป็นจุกครึ่งศีรษะตามสไตล์​คนนิ่งๆไม่สนโลกของโซน​ ใบหน้าที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องหล่อเหลาแค่ไหนแม้ว่าในสถานที่ในตอนนี้จะค่อนข้างมีแค่แสงไฟสลัวที่สาดส่องในคลับเท่านั้น

จมูกโด่งถูกใส่ห่วงสีเงินเอาไว้ที่ปีกจมูกกลับทำให้คนตรงหน้าดูร้อนแรงขึ้นเป็นเท่าตัว​ คิ้วหนาที่ถูกบากเป็นบางส่วนเลิกขึ้นถามเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่เหงนหน้ามองเขาแล้วยิ้มไม่หุบ

"นายมารับฉันอีกแล้วเหรอ?" ฉันถามออกไปอย่างรู้ทัน​ ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ฉันออกมาเที่ยวสังสรรค์​ที่คลับคนที่ตามมาหิ้วฉันกลับคอนโดก็หนีไม่พ้นโซน

"ก็รู้หนิ" คนตัวโตตอบกลับอย่างไม่แยแสนักแล้วดึงแก้วจากมือของฉันไปวางลงบนโต๊ะ

"อืมๆ​ รู้แล้วกลับกันนะ" แม้เสียงที่เปร่งออกไปจะเบาหวิวและยานคางจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์​แต่คนตัวโตก็ยังได้ยินและเข้าใจมันเป็นอย่างดี

ร่างบางถูกอุ้มขึ้นอย่างง่ายดายจากฝีมือของคนตัวโต​ ฉันหันไปโบกมือบายบ๊ายยัยเกลที่นั่งกอดขวดอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน​มันเลยโบกมือหย๋อยๆกลับมาแต่ดีหน่อยที่มันมากับแฟนเลยไม่ต้องห่วงว่าจะกลับบ้านยังไง

ฉันถูกวางลงบนเบาะข้างคนขับในรถหรูสีดำของโซน​ เพียงแค่นั้นฉันก็ทิ้งน้ำหนักตัวแล้วหลับตาพริ้มทันที​ ไม่นานร่างสูงของโซนก็เข้ามานั่งประจำที่คนขับแต่ก่อนที่เขาจะออกรถก็เอาเสื้อช็อปสีกรมของเขามาคลุมตัวของฉันเอาไว้

"โซน.." ฉันเอ่ยเรียกเจ้าของเสื้อช็อปทั้งๆที่ยังคงปิดเปลือกตาอยู่

"อืม" เสียงทุ้มขานรับเบาๆพร้อมกับออกตัวรถไปพร้อมกัน

"หิว"

"นี่เที่ยงคืน" โซนตอบกลับมาเรียบๆ​ ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เลือกที่จะยกหัวตัวเองแล้วโน้มไปหาร่างสูงที่ตอนนี้กำลังจับจ้องไปยังท้องถนนตรงหน้า

"....."

"รู้แล้วเดี๋ยวแวะซื้อให้" ฉันระบายยิ้มดีใจขึ้นทันทีเมื่อโซนถอนหายใจราวกับเหนื่อยหน่ายแล้วตอบกลับมา

"ขอบคุณค่าา..." ฉันลากเสียงยาวออดอ้อนคนตัวโตแล้วย้ายตัวเองมานอนที่เบาะนั่งตามเดิม

กว่าจะถึงห้องคนตัวโตก็อุ้มมาส่งอีกเช่นเคย​ เป็นแบบนี้จนคนในคอนโดชินไปหมดแล้วไม่เว้นแม้กระทั่งยามหน้าคอนโด​ ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงนุ่มสีขาวสะอาด​ตาอย่างเบามือเพียงแค่รับรู้ถึงความอบอุ่นของผ้าห่มผืนหนาฉันก็พลิกตัวไปหาความอบอุ่นทันที

ฉันรับรู้ถึงร่างสูงข้างกายที่กำลังปีนขึ้นมานั่งข้างๆ​ รองเท้าส้นสูงถูกถอดออกไปอย่างช้าๆในขณะที่ฉันทำได้เพียงแค่หลับตาให้โซนได้ทำหน้าที่ของเขาที่แทบจะกลายเป็นหน้าที่หลักไปแล้วในการดูแลฉัน

"เพลาๆหน่อยได้ไหม​ ดื่มอะไรทุกวี่ทุกวัน" เสียงบ่นที่ดังเข้ามายังโสตประสาท​ทำฉันต้องปรือตามองด้วยความงัวเงีย

"ก็เพราะมีคนดูแลดีนี่ไง​ เมาหน่อยก็ไม่เป็นไรเนอะ" ฉันหัวเราะคิกคักตบท้าย​ ยิ่งได้เห็นหน้านิ่งๆที่ดูเหมือนจะกำลังด่ากันผ่านสายตาคู่นั้นก็ยิ่งชอบใจไปกันใหญ่

คนที่ทำหน้าราวกับโลกนี้น่าเบื่อและวุ่นวายซังกะตาย​ของโซนทำให้ชอบแกล้งเขาให้หัวร้อนทำหน้าตาเหมือนอยากจะวิ่งไปหาไม้หน้าสามมาฟาด​ แต่ก็นั่นแหละต่อให้ฉันทำตัวน่าหมั่นไส้ใส่เขาแค่ไหนโซนก็ไม่เคยด่าฉันแรงๆเลยสักครั้ง​ เพราะเพื่อนคนนี้ดีที่หนึ่งเลยไง