เสพติดเพื่อนรักวิศวะ

โกหก

"แกแน่ใจนะยัยพีชว่าจะไม่ไปอ่ะ" ยัยเกลเซ้าซี้ถามตั้งแต่เลิกคลาสจนกระทั่งเดินมาถึงตึกหน้าคณะวิศวะ

จะว่าไงดีโทรศัพท์​ฉันดันแบตหมดเลยต้องเดินมาหาโซนที่คณะแทน​ ดีหน่อยที่ยัยเกลเดินมาเป็นเพื่อนเพราะอยากจะมาหาแฟนของมันเหมือนกัน

"ไม่อ่ะ​ คืนนี้งดนะเกลอยากนอน" ฉันตอบเสียงใสพลางกอดแขนของเกลอ้อนไปด้วย

"ก็ได้ๆ​ ไม่มีแกไม่สนุกเลย" ถึงจะว่าแบบนั้นแต่ยัยก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ

ดวงตากลมโตสอดส่องมองหาร่างสูงคุ้นตาที่น่าจะอยู่แถวๆนี้แต่กลับไม่เห็นเลยแม้แต่เงา​ ทว่าสายตาก็หันไปโฟกัสกับใครบางคนที่ยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะไถโทรศัพท์มือถือ​ในมือ

"เรย์นายเห็นโซนหรือเปล่า​" ฉันเดินเข้าไปหาแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม​

คนถูกถามละสายตาจากหน้าจอมือถือขึ้นเงยหน้ามองฉันนิ่งๆก่อนที่มุมปากหยักของเขาจะยกยิ้มขึ้นบางๆ​บางชนิดที่ว่าถ้าไม่สังเกตุ​ก็คงไม่เห็น

"อยู่หลังตึกมั้ง" เรย์ตอบพลางชำเลืองมองไปยังตึงอีกด้าน​

เรย์เป็นผู้ชายในกลุ่มเดียวกันกับโซนฉันจึงรู้จักไปด้วยเพราะเห็นหน้ากันบ่อยๆ​ ร่างสูงที่พอๆกับโซนต่างกันตรงที่เรย์จะเป็นคนหน้านิ่ง​ นิ่งแบบไหลตายไปตอนไหนก็ได้ใครจะรู้​ เรือนผมสีดำตัดสั้นถูกเซ็ทเป็นทรงดูเย็นชาต่างจากโซนที่ออกจะดูอารมณ์​ร้ายได้อย่างชัดเจน

"งั้นเหรอ​ ฉันรอนี่ดีกว่านายโทรไปหาโซนให้ทีได้ไหม" ฉันว่าพลางนั่งลงตรงข้ามกับเรย์ที่ตอนนี้เขายอมเอาเท้าลงจากโต๊ะแล้วพยักหน้ารับเป็นการเข้าใจ

"เดี๋ยวมันมา" เรย์เงยหน้าขึ้นมาบอกหลังจากที่เขากดพิมพ์ข้อความส่งไปหาโซน

"อื้อ​ขอบใจ​ แกจะไปเลยไหมเกลเดี๋ยวแฟนแกรอนาน" ฉันหันไปถามยัยเกลในประโยคหลัง​กลัวว่ามันจะอยู่เป็นเพื่อนฉันจนแฟนมันรอนานอีก

"โอเค​ งั้นฉันไปก่อนนะแก" เกลโบกมือลาฉันแล้วหันไปยิ้มให้เรย์​ ส่วนคนตัวโตก็ทำเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

ฉันนั่งรอได้เพียงไม่นานร่างสูงที่คุ้นตาก็สาวเท้าเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีรีบร้อน​ แต่มันจะไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ถ้าไม่ใช่ว่าบนใบหน้าของเขากำลังมีเลือดไหลซึมออกมา

"พี​ช.."

"ไปโดนอะไรมา" ฉันลุกขึ้นยืนปรี่ไปหาคนตัวโตด้วยความตกใจที่หางคิ้วของเขามีเลือดไหลออกมาเป็นทาง

"พีช"

"ฉันถามว่าไปโดนอะไรมาโซน"

"ใจเย็นพีช" โซนจับบ่าทั้งสองของฉันเรียกสติที่กระเจิดกระเจิง​ของฉันให้เข้าที่

"ใจเย็นได้ไงเลือดนายออกขนาดนี้" ฉันเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงมองหน้าฉันด้วยแววตานิ่งๆ

"ไม่ได้เป็นอะไร" โซนใช้หลังมือเช็ดเลือดที่กำลังหยดลงมาข้างหางตาของเขาอย่างไม่แยแสนัก

"โกหก​ ไปมีเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหม"

"....." โซนไม่ตอบอะไรเขาเพียงใช้สายตามองสบตากับฉันนิ่งๆเท่านั้น

"เรย์มีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า" เมื่อถามคนตรงหน้าไม่ได้คำตอบฉันจึงเปลี่ยนไปถามเรย์ที่ลดโทรศัพท์มือถือ​ลงแล้วมองฉันสลับกับโซน

"ไม่ต้องห่วงมันจัดการได้" เรย์ยักไหล่ตอบจากนั้นก็หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินมาตบบ่าของโซนเบาๆแล้วพูดออกมาเบาๆแต่ฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็ยังคงได้ยินชัดเจน

"มึงจัดการเสร็จแล้วใช่ไหม​ เดี๋ยวกูลากมันไปทิ้งเอง" คำพูดที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของเรย์ที่พูดกับโซนต่อให้ฉันรู้จักกับพวกเขามานานแค่ไหนก็ยังรู้สึกขนลุกกับคำพูดเหล่านั้นไม่ได้

โซนพยักหน้าเบาๆเรย์เลยหมุนตัวเดินออกไป​ โซนจูงมือฉันให้เดินตามมายังลานจอดรถที่มีรถของเขาจอดอยู่

ร่างสูงนั่งพิงไปบนตัวรถแล้วถอดเสื้อช็อปสีเทาออกมาพาดบ่ากว้างของตัวเองเอาไว้

"ทำไมไม่โทรมาจะได้ไปรับ" โซนถามขึ้นเมื่อฉันยืนกอดอกจ้องหน้าเขาไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปอีก​ ตั้งแต่มัธยมฉันรู้มาตลอดว่าโซนเกเรมีเรื่องต่อยตีมากแค่ไหน​ แต่เพราะตอนนี้เขากำลังมีอนาคต​ที่ดีฉันเลยห้ามโซนมาตลอดไม่ให้ไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้อีก

"ถ้าโทรมาก่อนก็คงไม่รู้ใช่ไหมว่าไปมีเรื่องมา" ฉันถอนหายใจอย่างปลงตกต่อให้จะโก​รธยังไงแต่ก็ยังเป็นห่วงเพื่อนคนนี้อยู่ดี

"....."

"เจ็บมากหรือเปล่า" ฉันล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าแล้วเช็ดเลือดออกจากหางตาของโซนเบาๆ​ คนตัวโตจับจ้องมองตาฉันนิ่งๆไม่ได้ขยับออกห่างแม้ว่าฉันจะขยับเข้าไปอยู่ระหว่างสองขาแกร่งเพื่อเช็ดเลือดออกให้อย่างเบามือ

"หายแล้ว" รอยยิ้มที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าหล่อทำเอาฉันชะงักมือที่กำลังเช็ดเลือดอยู่ออกแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหาจ้องตาคนตัวโตกว่าด้วยสายตากดดัน

"อย่ามาโกหกกันนะโซน​ ฉันรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองเป็นคนยังไง"