ผมนั่งมองสองแม่ลูกกำลังทำอาหารกันอยู่อย่างมีความสุข ผมไม่ได้อยู่แบบครอบครัวแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี้ย แม่เสียพ่อมีเมียใหม่แถมไม่อยู่กับลูกอีก เที่ยวไปมาตามประสาคนมีเงิน ส่วนพี่ชายก็อยู่ไกล จะมีก็คุณตา พ่อของแม่ผมที่อยู่ใกล้ๆกับเฮียภูเท่านั้นแต่ผมอยู่กรุงเทพไง ไปมาหาสู่ก็ลำบากเอาเป็นว่าอยู่ตัวคนเดียวกับแม่บ้าน1คนแม่นม1คน แล้วก็คนขับรถ1คนคนสวนอีก1คนที่ช่วยดูแลบ้าน ส่วนผมก็นอนบ้านบ้างคอนโดบ้างแล้วแต่อารมณ์
"แม่พอแล้วเดี๋ยวเฮียผาจะเผ็ด"
"แหม่ๆ ห่วงกันดีจริงๆนะ"
คุณแม่มองหน้าผึ้งน้อยแล้วเอ่ยแซวยิ้มๆ ส่วนผมนั้นยิ้มแก้มปริตามสิครับรออะไร รู้สึกได้เลยว่าแม่ของผึ้งน้อยจะชอบผมอยู่ไม่น้อย คงเพราะผมแมนๆแสดงความรู้สึกออกไปตรงๆแหละ แบบนี้ผู้ใหญ่เขาชอบกัน
"แม่อ่ะ"
"อะไรๆ รีบๆทำสิพ่อผาเขาหิวข้าวจะแย่งแล้วมั่ง นี่ถ้าอนาคตออกเรือนไปจะทำยังไงตื่นก็สาย ทำอะไรก็ช้า"
"แม่อ่ะ พูดซะถึงเวลานั้นหนูก็แค่เปลี่ย
