ภรรยาตัวน้อยของท่านประธาน

Chapter 5

เฮียผา....

ผมเดินเข้ามาในตลาดหลังจากลงมาจากรถเรียบร้อย ไอ้จาร์นี่ก็ถามทุกอย่างที่ผมจะทำอ่ะแม่งอยากรู้ไปทุกเรื่อง ไอ้นี่มันไม่น่ามาเป็นลูกน้องผมอ่ะจริงๆ มันควรจะไปทำงานอย่างอื่นอ่ะ ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านจริงๆ

"รับอะไรดีคะ"

เสียงผู้หญิงที่ดูมีอายุเอ่ยถาม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ลูกสาวสวยเหมือนแม่นี่เอง

"สวัสดีครับ เอ่อ คือผมหิวมากมีอะไรทานบ้างครับ"

ผมเอ่ยถามพร้อมกับมองอาหารตรงหน้า เป็นคำถามที่ไม่ควรถาม ก็เห็นๆอยู่ว่ามันมีอะไรบ้างผมก็ยังถาม แต่แม่ค้าก็ใจดี้ใจดียังยิ้มหวานแล้วอธิบายมาว่ามีเมนูอะไรบ้าง

"วันนี้มีผัดผัก แกงเขียวหวานไก่ ผัดพริกแกง ต้มจืด ผัดกระเพรา แกง......."

เธอยืนชี้เมนูไล่ตั้งแต่ถาดแรก คือมีเยอะมากไม่ต่ำกว่า10เมนู ผมรู้จักแค่บางอย่างอ่ะ

"แม่จ๊ะนี่จ๊ะเงินที่ให้ไปแลกมะ.. .อ๊ะ!! คุณคนนั้น"

ผมหันไปมองเสียงเล็กที่ดังขึ้นมาจากตรงหน้าผม ผมอมยิ้มออกมาทันที ก็ว่าเมื้อกี้เห็นแวบๆมาก็ไม่เจอที่แท้ไปแลกเงินทอนนี่เอง

"หวัดดีผึ้งน้อย"

"สวัสดีค่ะ จำชื่อหนูได้ด้วยดีใจจัง"

แต่ประโยคเดียวเล่นเอาผมยิ้มแก้มปริแทบจะแตกออกมาเสียให้ได้ นี้ผมเสียอาการหนักมากเลยนะเมื่ออยู่กับผู้หญิงตรงหน้า  ผมกระแอมเบาๆพร้อมกับพยายามทำตัวให้เป็นปกติ

"อะแฮ่มมม คือตอนนี้หิวมาก เอามาอย่างละหนึ่งเลยนะ จะนั่งรอตรงนั้น"

ผมชี้ไปยังเก้าอี้ที่ว่างก่อนจะเดินไปนั่งลง ผึ้งด้วยมองหน้าผมแล้วเกาหัวเบาๆ

"แน่ใจนะคะว่าจะทานหมดเนี้ย"

ผมเดินไปนั่งรออยู่ตรงโต๊ะมองผึ้งน้อยที่เริ่มตักข้าวใส่จาน ผมมองเธอไปยิ้มไปเพลินๆจนไปสบสายตาเข้ากับแม่ของเธอ ผมหุบยิ้มแทบไม่ทันแม่เขาจะเห็นมั้ยวะว่าผมแอบมองลูกสาวเขาเนี้ย

"เฮียผาผมหาตั้งนาน! แฮ่กๆๆ แล้วนึกครึ่มอะไรมาทานข้าวแกงในตลาด อื้ออออ"

ผมรีบเอามือปิดปากมันทันที

"ไอ้จาร์มึงหุบปากได้ป่ะ"

มันชะงักไปก่อนจะหันไปมองสาวน้อยที่เดินมาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะแล้วยิ้มมุมปาก

"อ่อออออ ตาดีจริงๆ หึหึ อ่าว น้องผึ้งน้อยสุดสวยนี่เอง"

"อ่าวพี่จาร์นี่เอง มากับคุณคนนั้นเหรอคะ แสดงว่าทำงานที่เดียวกันใช่มั้ยคะ"

ไอ้จาร์กำลังอ้าปากตอบผมกระทืบเท้ามันไว้ก่อนที่มันจะปากมาก

"ใช่ค่ะ เฮียทำงานกับจาร์ที่ KS อ่อ เรียกเฮียว่าเฮียผาก็ได้"

ผมเอ่ยออกไปเสียงหวานจนไอ้จาร์ทำหน้าขนลุกใส่ผม ผมทำตาขวางใส่มันก่อนจะหันกลับไปมองผึ้งน้อยด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

"ค่ะเฮียผา ว่าแต่สั่งอาหารเยอะขนาดนี้ แน่ใจนะคะว่าจะทานหมด"

"หมดสิคะ พี่จะทานให้หมด"

ผึ้งน้อยพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส บ้าไปแล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ทำให้ใจผมเต้นแรงได้ขนาดนี้กันนะ

"งั้นเดี๋ยวหนูไปเอาน้ำมาให้เฮียผากับพีจาร์นะคะ"

"ค่ะ"

ผึ้งน้อยเดินออกไปผมก็หยิบช้อนมาชิมอาหารตรงหน้า อร่อยแหะแต่ว่าบางอย่างมันเผ็ดไปหน่อย

"แหม่ๆ ทีกับไอ้จาร์คนนี้ ไอ้เหี้ยจาร์ ไอ้สัสจาร์ กวนตีนไอ้สัส!!! ทีกับสาวน้อยน่ารัก คะ ขา เฮียเอง "

มันทำปากล้อเลียนผมผมก็เลยกระทืบเท้าใส่มันอีกทีจนมันร้องครางออกมาเสียงดังลั่น

"โอ๊ยยยย!! เฮียอ่ะทำกับผมรุนแรงมากเลย"

"มึงไม่ใช่ผึ้งน้อยอย่ามาเรียกร้องเยอะ"

ผมเอ่ยออกไป มันอมยิ้มมุมปากก่อนจะนั่งทานข้าวกับผม เอาจริงๆกับข้าวสิบกว่าอย่างถามว่าจะกินหมดมั้ยยยยย ไม่มีทางหมด

"น้ำค่ะ"

ผึึ้งน้อยเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือสองใบ ผมรับมาก่อนจะยกดื่มจนหมด เผ็ดวะ!

"ไหวมั้ยคะเฮียผา อย่าบอกนะว่าทานเผ็ดไม่ได้"

ผมมองหน้าผึ้งน้อยแล้วยิ้มแห้งๆ ผมส่งแก้วเปล่าในมือคืนให้แล้วเอ่ยออกไปพร้อมกับเริ่มอยู่ไม่สุขเพราะความเผ็ดในปากมันกำลังเล่นงานผม

"ขอน้ำอีกได้มั้ยคะ"

"ได้สิคะ แปปหนึ่งค่ะ"

ผึ้งน้อยรีบวิ่งไปเอาน้ำมาให้ คราวนี้มาเป็นขวดเลยผมยกดื่มทีเดียวพรวดจนเกือบหมดขวด ก่อนจะเอาขวดออกแล้วหายใจหอบ

"แฮ่กๆๆๆๆๆ"

"อมเกลือไว้ค่ะ จะได้หายเผ็ดไวๆ"

ผึ้งน้อยเอาเกลือมาใส่ปากผมไว้ก่อนจะมองหน้าผมยิ้มๆ ไม่รู้ว่าเธอมองผมแบบนี้คือสงสารหรือจะตลกใส่ผม แต่ที่แน่ๆผึ้งน้อยยิ้มสวยมากจริงๆ ผมเห็นอย่างนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้ แล้วก็ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังเผ็ด หืมมม มันดีขึ้นจริงๆด้วย

"ดีขึ้นแล้ว"

ผึ้งน้อยยิ้มออกมาทันทีก่อนจะส่งเกลือมาให้ผมอีกเม็ดหนึ่ง

"อีกเม็ดมั้ยคะจะได้ดีขึ้น"

ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะอ้าปากรอ ไม่กินเองโว๊ยอยากให้เด็กน้อยป้อนให้ไง

"ป้อนหน่อย"

ผึ้งน้อยยิ้มเขินๆก่อนจะเอาเกลือมาใส่ให้ผมอีกหนึ่งเม็ดคราวนี้ผมดีขึ้นเยอะมากๆเลย ผมหันไปมองไอ้จาร์ที่นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจเจ้านายอย่างผมเลยสักนิด ดูมันเถอะ!

"ผมถึงถามไงว่าเฮียผาคิดอะไรถึงจะทานข้าวแกง ตัวเองทานเผ็ดไม่ได้"

ไม่สนใจผมไม่พอยังซ้ำเติมผมอีกเออไอ้นี่นิ

"กินไข่ทอดมั้ยคะเดี๋ยวหนูทำให้ ไม่เผ็ดแน่นอน"

"ค่ะ "

ผมพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเท้าคางมองคนตัวเล็กที่เดินยิ้มไปทอดไข่ให้ผม น่ารักจังโว๊ยยยย

"นี่ค่ะไข่ทอด"

ผึ้งน้อยส่งจานไข่ทอดมาให้ผมแล้วนั่งลงตรงข้ามกับผม เธอเท้าคางมองผมนี่นั่งทานข้าวไข่เจียวอย่างเอร็ดอร่อย ช่วยไม่ได้วะผมทานเผ็ดไม่ได้จริงๆ ได้แค่ไข่ทอดเนี้ยแหละเวลานี้ จริงๆเมนูอื่นอย่างต้มจืดก็พอทานได้แต่มันมีผักบางอย่างที่ผมไม่ชอบอยู่ อย่าว่าผมเรื่องมากเลยนะ ผมกินไม่ได้จริงๆ ...

"อร่อยจัง"

"ไข่เจียวเองค่ะ"

ผมยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะนั่งทานไข่เจียวฝีมือผึ้งน้อยจนหมดแทบไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียว อร่อยตั้งแต่เคยทานไข่เจียวมาอ่ะจริงๆ

"ดูจะอร่อยกับการกินข้าวไข่เจียวนะเฮียผา"

"มึงก็ดูอร่อยกับการกินข้าวของมึงเนาะ สนใจกูบ้าง"

ผมเอ่ยออกไปก่อนจะเบะปากใส่มันหลังจากที่ผึ้งน้อยเอาจานไปเก็บ ผมก็หันไปแขวะมันนิดหน่อย

"เฮียไม่เห็นสนใจผมเลย เนี้ยสั่งมาเลี้ยงทั้งหมู่บ้านหรือไง มากันสองคน ผมต้องมารับผิดชอบคนเดียวเนี้ยใช่เรื่องมั้ย"

"เออมึงกินๆไป มึงไม่ได้จ่ายจะบ่นทำไมวะ!"

ผมเบะปากใส่มันก่อนจะหันไปมองผึ้งน้อยต่อ น่ารักจังเด็กคนนี้ ผมว่าคนที่ทำให้ใจผมเต้นตั้งแต่แรกเห็น คนที่ยิ้มทีโลกทั้งใบช่างสดใส คนที่ทำให้ผมยิ้มได้แม้กระทั่งตอนที่เผ็ดได้นี่ คนนี้แหละ แม่ของลูกในอนาคตผม

'ผมจะทำทุกวิธีให้ได้เธอมาเป็นของผมให้ได้ คอยดู'