ตอนที่ 4
313 Words
" คือ..คือ "
"คือ คืออะไรรีบพูด อย่าอ่ำๆอึ้งๆ"
"คือวันนี้ฟ้าไปเจอพี่เมย์ไปกับผู้ชาคนอื่นค่ะ"
ฉันพูดไปแล้วตายแน่ฉัน
"ไหนลองพูดใหม่อีกทีสิ " พี่ครามตวัดเสียงดังจนฉันตกใจ
"คือวันนี้ฟ้าไปเจอพี่เมย์ไปกับผู้ชาคนอื่นค่ะ"
ฉันพูดอีกรอบ
"เมย์จะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นได้ไงก็วันนี้เมย์เขาบอกไปงานวันเกิดเพื่อน"
"ฟ้าพูดจริงๆนะค่ะ พี่ไม่เชื่อฟ้าหรอ"
"เธออย่ามหลอกฉันให้ยาก ฉันรู้ว่าคนอย่างเธอคงอยากได้ฉันจนตัวสั่นสินะถึงได้กุเรื่องขึ้นมา"
พี่ครามพูดด้วยสีหน้าโกรธจัดฉันผิดอะไรฉันแค่พูดความจริง
"แต่ฟ้ามีหลักฐาน เดี่ยวฟ้าเปิดให้ดูคะ" แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแต่ลืมไปว่าแบตหมดฉันให้น้ำถ่ายเก็บไว้ อยากทุบหัวตัวเองจริงๆ
"ไม่มีหลักฐานใช่ไหม แสดงว่าที่เธอพูดมามันไม่จริง แล้วต่อไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก "
หลังจากนั้นฉันก็ไม่ไปให้พี่ครามเห็นหน้าอีกไม่กี่เดือนหลังพี่ครามก็เรียนจบ ฉันก็ได้ข่าวว่าพี่ครามกับพี่เมย์เลิกกัน และพี่ครามได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ และฉันคงคิดว่าคงไม่ได้เจอพี่ครามอีกแล้วลาก่อนนะค่ะ
ส่วนฉันหลังจากนั้นหนึ่งปีไม่นานแม่ได้ป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายและท่านได้จากไปฉันไปอีกคน ตอนนั้นเป็นช่วงกำลังจะจบมัธยมปลายเข้าสู้วิทยาลัย ฉันไม่เหลือใครแม้แต่ญาติก็ไม่มี ฉันได้ตัดสินใจสอบเข้าวิทยาลัยของรัฐบาลเพื่อความอยู่รอดของฉัน
- Writer
