ตอนที่ 4

313 Words
" คือ..คือ " "คือ คืออะไรรีบพูด อย่าอ่ำๆอึ้งๆ" "คือวันนี้ฟ้าไปเจอพี่เมย์ไปกับผู้ชาคนอื่นค่ะ" ฉันพูดไปแล้วตายแน่ฉัน "ไหนลองพูดใหม่อีกทีสิ " พี่ครามตวัดเสียงดังจนฉันตกใจ "คือวันนี้ฟ้าไปเจอพี่เมย์ไปกับผู้ชาคนอื่นค่ะ" ฉันพูดอีกรอบ "เมย์จะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นได้ไงก็วันนี้เมย์เขาบอกไปงานวันเกิดเพื่อน" "ฟ้าพูดจริงๆนะค่ะ พี่ไม่เชื่อฟ้าหรอ" "เธออย่ามหลอกฉันให้ยาก ฉันรู้ว่าคนอย่างเธอคงอยากได้ฉันจนตัวสั่นสินะถึงได้กุเรื่องขึ้นมา" พี่ครามพูดด้วยสีหน้าโกรธจัดฉันผิดอะไรฉันแค่พูดความจริง "แต่ฟ้ามีหลักฐาน เดี่ยวฟ้าเปิดให้ดูคะ" แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแต่ลืมไปว่าแบตหมดฉันให้น้ำถ่ายเก็บไว้ อยากทุบหัวตัวเองจริงๆ "ไม่มีหลักฐานใช่ไหม แสดงว่าที่เธอพูดมามันไม่จริง แล้วต่อไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก " หลังจากนั้นฉันก็ไม่ไปให้พี่ครามเห็นหน้าอีกไม่กี่เดือนหลังพี่ครามก็เรียนจบ ฉันก็ได้ข่าวว่าพี่ครามกับพี่เมย์เลิกกัน และพี่ครามได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ และฉันคงคิดว่าคงไม่ได้เจอพี่ครามอีกแล้วลาก่อนนะค่ะ ส่วนฉันหลังจากนั้นหนึ่งปีไม่นานแม่ได้ป่วยเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายและท่านได้จากไปฉันไปอีกคน ตอนนั้นเป็นช่วงกำลังจะจบมัธยมปลายเข้าสู้วิทยาลัย ฉันไม่เหลือใครแม้แต่ญาติก็ไม่มี ฉันได้ตัดสินใจสอบเข้าวิทยาลัยของรัฐบาลเพื่อความอยู่รอดของฉัน
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD