ตอนที่ 8
315 Words
"โอ๊ย ขอโทษค่ะ" ฉันขอโทษทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองสตั้นอยู่สักครู
"พี่คราม..."
"มาทำอะไรที่นี้! แล้วจะกลับยังไงเพื่อนเธอล่ะ" พี่ครามถามฉันเสียดุพร้อมกับจับแขนลากฉันออกจากผับมาถึงรถพี่คราม
"ปล่อยแขนฉันด้วยค่ะ" ฉันไม่ตอบแต่บอกให้พี่ครามปล่อยแขนฉัน
"ตอบไม่ตรงคำถาม ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี้"
"ฟ้า...ฉันมาทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ปล่อยฉันจะกลับบ้าน" เดี่ยวนี้ยัยบื้อหัดพูดจาห่างเหินไม่เรียกพี่แล้ว รู้สึกหงุดหงิดในใจเว้ย
"และฉันก็ไม่ได้สนิทกับคุณ ปล่อยได้แล้ว " ถึงฉันจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ใจฉันเต้นแรงมากตั้งแต่เห็นหน้าพี่คราม
"ไม่สนิท แล้วไอ้ผู้ชายที่มาดื่มด้วยกันนั้นรู้จักดี" ผมถามเพราะผมเห็นมาตั้งแต่ไอ้ตัวผู้นั้นมายืนขอชนแก้วแล้ว รู้สึกไม่ชอบเลย
"มันก็เรื่องของฉันสิ ฉันจะคุยกับใครก็ได้ " ด้วยความเมานั้นแหละใจฉันถึงกล้าเถียงพี่เขา
"ไม่ได้!" ผมเผลอพูดไป
"ทำไมจะไม่ได้" ฉันถาม
"ก็เธอเป็น..เป็น " ของฉันไงยัยบื้อ ผมพูดอยู่ในใจ อุตส่าห์อดทนรอให้โตขนาดนี้
"เป็นอะไรค่ะ..?"
"เป็นน้องข้างบ้าน"
"น้องข้างบ้าน? แต่ฟ้า..ฉันไม่เห็นรู้ว่าฉันมีพี่ชายข้างบ้านด้วย"
"งั้นปล่อยฟ้า..ฉัน ฉันจะกลับแล้ว" ตอนนี้ฉันมึนหัวจะไม่ไหวยังต้องเถียงกับอีพี่ครามอีก
"ก็ฉันไงพี่ชายหรืออยากได้เป็นผัวก็ได้นะ "ผมพูดออกไปแบบหน้าตาย
"เดี่ยวพี่ไปส่ง ขึ้นรถ" เอ๋เมื่อกี่เขาเรียกแทนตัวเองว่าพี่หรอหรือฉันเมาอาจจะหูฟาด
- Writer
