“เป็นยังไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนบ้าง?”
ดาเรียถลาเข้ามาใกล้ หลังไอ้วายร้ายวิ่งฝุ่นตลบหายไป
หล่อนสำรวจร่างกายพี่ชายเพื่อนคร่าวๆ ก่อนจะถอนใจแผ่วๆ ที่ร่างกายของเขาไม่ได้ชอกช้ำ หรือมีร่องรอยบาดเจ็บ
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่ดาช่ามาทำอะไรแถวนี้คะ? มันเปลี่ยวไม่ใช่เหรอ?”
นาธานร้องถาม เขาเผลอเรียกดาเรียเหมือนที่คริสติน่าเรียก
หญิงสาวสะท้อนวูบ!! เธอช้อนสายตาหวานมองสบนัยน์ตาคู่คม รู้สึกหวิวโหวงในอก หลังได้ยินคำเรียกแสนสนิทสนมนั่น
“เออ...” เป็นอาการพูดไม่ออก ใบ้กินไปตามๆ กัน
“กลับโรงแรมเถอะค่ะ แถวนี้อันตราย”
ชายหนุ่มชวนกลับ ดาเรียคงคิดอะไรเพลินไปหน่อย หล่อนจึงเดินมาไกลจากสายตาผู้คน จนเกือบเกิดอันตราย
“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ เดินเคียงข้าง โดยไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน มีเพียงสายลมเย็นๆ ที่ห่อห่มอยู่รอบตัว
“ดาช่ายังไม่ตอบพี่เลยนะคะ...” นาธานท้วง หล่อนมีสีหน้าหมองๆ เหมือนกำลังมีเรื่องคิดไม่ตก เขาอดเป
