You're Only Mine

If you don't like the story. Be quiet, then leave. Find to suit yourself. PLAGIARISM IS A CRIME All Rights Reserved. You don't have no rights to steal the literary works of my story. Do not distribute or transmit without any prior information of the Author. Thoughts, ideas, or expression is representation as one of my original work. Thef, stealing and apropriation is a wrongful insertion. So please, be originality and do not imitate. REMEMBER: “It is better to fail in originality, than to succeed in imitation.” -MJ WARNING: Any resemblance to real events are coincidental. This story is was created from my way, ideas and imagination. This story cannot be used in any way, shape or even form. You've been warned so it's not my problem to upset you, anyway. RATED SPG is Highly! so read at your own risk. SORRY: You might be notice a lots of wrong grammar and typographical errors. IM NOT PERFECT! -Enjoy Reading- KABANATA 1: War Umugong ang malakas na hiyawan ng mga studyante sa lobby. Bawat sigaw at hiyaw ng lahat ay nagpapalakas sakin, bawat palakpak at cheer ng mga kaibigan ko ay nagpapagana sakin. Sabunot dito, sabunot doon, sampal dito, sampal doon. Tulak dito, tulak doon. Halos mang gigil ako sa galit, halos manginig ako sa inis, halos sumabog ako sa iritasyon. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay 'yong kinakalaban ako, ayaw na ayaw kong pinagsasalitaan ako ng masama at masasakit dahil wala akong sinasanto sa pagiging isang Dyosa ko sa school na 'to. "Go Marilou, sampalin mo ang babaeng yan." Sigaw ni Jazzy. "Kalbohin muna yan, Mar. Huwag mong pauwiin na may buhok." Sigaw naman ni Jilheart. Singhal ng aking dalawang kaibigan. Alam nyo kong anong nagaganap ngayon? Kasabunotan ko ang isa sa mga studyante sa school na to. Inaamin ko sobrang lakas niya para kalabanin ako, sobrang kapal ng mukha niya para sigawan ako. "Walanghiya ka Marilou, napakalandi mong babae ka, akala mo natatakot ako sayo? Pwes hinding-hindi." Halos isigaw niya saking magandang mukha ang sinabi niya. "Kapal din ng mukha mo noh? Ilang page ba yan huh?" Sigaw ko habang nagsasabunotan kaming dalawa. Patuloy ang sigawan ng mga studyante sa buong paligid. Kailanman ay hinding-hindi ako nagpapatalo sa awayan, kailanman ay hinding-hindi ako natatalo. "Mang-aagaw ka!" Sigaw niya ulit sakin. "Manigas ka, bruha." Sigaw ko rin pabalik sa kanya. Pinahiya niya ako sa buong campus at sya ang kauna-unahang nagpahiya sakin ng ganito. Pinaghiwalay kami ng dalawang lalaki. Hinila sya at may humila naman sakin! Pumagitna sa pagitan namin si Liam, ang sobrang pangit na campus president. "This is so immature, Marilou. Would you please stop." Namilog ang bibig ko sa sinabi niya. Wow this is so great. "Excuse me ugly president. Ako ba ang nagsimula sa away na to? How dare you!" Manghang-mangha kong sagot. Umigting ang panga ni Liam sa sagot ko! Hindi ako takot sayo, president ka lang maganda ako. "Makakarating ito kay Mr. Principal" natawa ako sa sinabi niya. "Ako ba ang tinatakot mo pangit na president? Edi magsumbong ka sa lolo ko. Myghad, maliit na bagay." Maluwang kong sabi. Sobrang galit na galit ang kanyang mukha. Halos namumula sya sa inis. "Why are you still standing here? Go pangit na president, no one stopping you." Binigyan ko pa sya ng daanan at umatras ako ng kaunti. "Great Marilou. Let see!" Awtomatiko syang umalis na may galit. Sinundan ko pa sya ng tingin at sigurado akong pupunta sya sa matandang iyon. Natahimik ang buong paligid at nasa akin lang ang tingin ng lahat. "Dont touch me," singhal ko sa lalaking nakahawak parin sakin. Pinagpag ko ang aking braso kong saan niya ako hinawakan. Dali-daling lumapit sakin si Jazzy at Jilheart na puno nang pag-alala. "Girl you okay?" Sabay ng dalawa. Umirap lang ako bago humarap sa babaeng kaaway ko kanina. Inayos ko ang maganda kong buhok! "You b***h," lumapit ako sa kanya. Hawak-hawak parin sya ng isang studyante. "Sinong nagtulak sayo na kalabanin ako?" Tanong kong mahinahon. Nginitian niya ako! "Walang nagtulak sakin, dahil ang totoo matagal na kitang gustong kalabanin. Alam mo Marilou, walang lunas sa sakit mo at siguradong mamamatay kang malandi." Nag taas ako ng kilay sa sinabi niya. Hingal na hingal parin sya hanggang ngayon. "Bakit ikaw? Hindi mo ba naisip na mamamatay kang panget?" Pasinghal kong sagot. Nagtawanan ang lahat ng studyante sa buong paligid. "Ang panget talaga ng ugali mo!!!" Sigaw niya at aakmang susugod sakin ngunit hinawakan sya agad ng mga kaibigan niya. "Mas panget naman yang mukha mo," sagot ko pabalik. Halos umugong ang tawanan ng lahat. Taas kilay ko syang tinawanan ng mahina. Lumapit ako sa kanya. "Kalabanin mo ako ulit kong may ibubuga na yang ganda mo." Ngiwi ko at head to toe ko syang tinignan. Tuluyan ko syang iniwan na may inis. Dali-dali akong umalis, bawat nadadaanan kong studyante ay umaalis sa harap ko. Ayaw na ayaw kong may humaharang sa dinadaanan ko dahil nasisira ang mood ko. Ramdam ko ang pagsunod sakin ng dalawa kong kaibigan "Mar wait," sabay ng dalawa. Wait? Ayaw na ayaw ko ring pinaghihintay ako dahil nakakawalang gana. "Grabe yong ginawa mo kanina ah!" Si Jazzy, sumilip ako sa kanya na may ngiti. "Kaloka ka talaga girl, lahat ng kaaway mo napapaiyak mo." Natawa naman ako sa sinabi ni Jilheart. Pinagitnaan ako ng dalawa habang sabay kaming naglalakad sa looby. Pumasok ako sa women's room at sumunod naman ang dalawa. Pagpasok ko sa banyo ay may tatlong babae ang nagtatawanan habang nag-aayos ng kanilang mga sarili. Sabay silang napalingon sakin na gulat. Taas kilay akong tumitig sa tatlong bebe. "Labas!!!!" Sigaw ko at dali-dali silang lumabas ng banyo. Maarte akong pumasok sa loob at agad humarap sa salamin. Inayos ko ang aking sarili at sinuklay ko ang aking buhok. Gaya ko ay nag-aayos din ang dalawa ngunit sakin nakatitig. Agaran akong humarap sa kanila. "W-what?" Singhal ko. "Nothing, nag-aaala lang kami sayo, Mar." Si Jazzy. Umawang ang labi ko sa sinabi niya. "Ikaw naman kasi girl, masyado kang maldita. Bawas-bawasan mo kaya yan." Mabilisan kong sinamaan ng tingin si Jilheart. Nag peace sign sya habang nakagiti. "What?" Singhal ko. "Say it again Jilheart orelse." Tinuro ko sa kanya ang suklay ko. Tawang-tawa naman si Jilheart. "Ikaw naman di mabiro, ang totoo niyan eh nag-aalala kami sayo. Alam munang pa bida yong pangit na president natin dito." Natawa ako sa narinig. Humarap ako sa dalawa na pulang-pula ang labi. "Wala akong pakialam, edi magsumbong sya. Maliit na bagay!" Sagot ko. Rinig na rinig ko ang buntong hininga ng dalawa. "Eh baka naman kasi---" si Jazzy sa nauutal na tono. Sumilip ako sa kanya habang naglilipstick ako. "Madamay kayo?" Dugtong ko. Sabay silang tumango na nakanguso. "Hindi ako nangdadamay ng pangit, relax lang." Nanlaki ang mata ng dalawa habang ako ay tawang-tawa. "Grabe ka naman Mar, ang sakit non ah." Si Jazzy. "Seryoso?" Si Jilheart. Lumapit ako sa dalawa habang inaayos ang kanilang buhok. "Naniwala naman kayo?" Tanong ko na ikinailing ng dalawa. "Edi kayo lang ang naniniwala na maganda talaga kayong dalawa." Wika ko na ikinasinghal ng dalawa. "Marrrrrr!" Sigaw nila pareho. Tawang'tawa ako habang hawak ang aking tyan. "Ang sama mo!" Mangiyak-ngiyak na saad ni Jilheart. Hinala ko ang dalawa at niyakap sila ng mahigpit. Sila lang dalawa ang close ko sa school, sila lang ang natatangi kong kaibigan sa loob at labas ng school. Sa kanilang dalawa lang ako mabait at hindi sa ibang tao. Pano nagsimula ang pagkakaibigan namin? Well, pagpasok ko sa school na to ay wala akong kaibigan kahit isa, lahat ng studyante ay takot na takot sakin. Si Jazzy at Jilheart lang ang nagpursigeng kaibiganin ako at tiisin ang masama kong ugali. Lahat ng kaaway ko ay napapaiyak ko. Lahat ng studyante sa school na ito ay nahihirapang kalabanin ako. Alam nyo kong bakit? Lolo ko ang may ari ng school, ama sya ng daddy ko. Only child ako sa pamilya, nag-iisang prinsesa SANA ng daddy ko. Sana nag-iisang anak ako, ngunit hindi na ngayon. Simula nong namatay si mommy ay nag asawa ulit si daddy. Nagka anak sila ng isa at babae pa talaga. How great is my dad right? Well i dont care, kaya lang naman ako nagkakaganito dahil ipinasok niya sa buhay namin yang babae niya which is my stepmother now. Kahit kailan ay hinding-hindi ko matatanggap ang babae niya, kahit kailan ay hinding-hindi ako magiging mabait sa kanya. Para san pa? Eh ayaw ko sa kanya para kay daddy. Nakahalumbaba ako habang nakikinig sa klase. 19 years old na ako and still 4th year highschool. Tumigil kasi ako sa pag-aaral simula nong nawala si mommy, nawalan ako ng gana sa buhay at nawalan ng direskyon ang buhay ko. "Ms. Marilou Charleston," bumalik ang diwa ko ng tinawag ako ng professor. May dala-dala syang papel habang papalapit sakin. Umirap ako bago tignan ang dalawa kong kaibigan, kitang-kita sa mata ng dalawa ang pag-alala. "Mr. Vigo wants to talk to you," inabot niya sakin ang kapirasong papel. Nanatili akong nakahalumbaba sa harap niya. "Wala ako sa mood makipag-usap sa kanya," sagot ko. Umugong ang bulongan ng mga kaklase ko at alam kong pinag-uusapan nila ang nangyari kanina. "You need to go in the office, Marilou." Natawa ako sa sinabi ng babaeng professor. "Inuutosan nyo ba ako Ms. Sharon?" Mapakla kong sagot. Kitang-kita sa mata niya amg galit at inis. Nanatiling nakalahad ang papel sa harap ko. "Wala nga ako sa mood diba? Kaya huwag nyo na akong pilitin. Ayaw kong makipag-usap sa kanya, understand?" Padabog akong tumagilid habang nakahalumbaba. "Mar pumunta ka nalang," bulong sakin ni Jazzy, ngumiwi ako sa suhestyon niya. "No," pabulong kong sagot. "Oh well," wika ni Ms. Sharon. Tinalikuran niya ako at tumungo sa harap ng klase. "Madali lang naman akong kausap Ms. Marilou." Napatingin ako sa sinabi niya at tila natahimik ang lahat ng kaklase ko. "If you dont go? Then may your two friends go there." Padabog akong tumayo sa sinabi niya. Ayaw na ayaw kong dinadamay ang dalawa kong kaibigan dito. Kahit gano kayaman ang pamilya ni Jazzy at Jilheart, ganon din ang takot nila sa pamilya nila. Ayaw nilang madisappointed ang pamilya nila pagdating sa pag-aaral. Napalingon ako sa dalawa kong kaibigan. Kitang-kita sa dalawa ang lungkot at takot. Maluwang kong pinulot ang bag bago lumapit kay Ms. Sharon. Hinarap ko syang nakataas ang kilay. Pareho kami ng tindig dahil sa heels kong suot, sobrang skinny niyang tignan dahil sa fit niyang uniporme. "Makakaalis kana sa klase ko," pagbabanta niya sakin. Head to toe ko syang tinignan. "You've got a high IQ," kumunot ang noo niya sa sinabi ko. Sobrang sama ng tingin niya sakin. "What is your point Ms. Charleston?" Napangiwi ako sa tanong niya. Bobong professor! "You've got a high IQ, not genius or anything, but high. Ofcourse the relevance of your IQ is under your question. You've always tested at the top percentage in any standarlized of being a teacher, which is----ang hilig mong mang blackmail." Nanlaki ang mata niya sa pangungusap ko. Halos nagkaumbabaga ang kanyang kilos. Tuluyan ko syang tinalikuran na naiinis. Wala ako sa mood at mas lalong nawala dahil dinamay niya ang dalawa kong kaibigan. Nagtungo ako sa opisina ni lolo. Sa totoo lang ay kinakabahan ako ngunit nasanay na akong palaging pinapatawag sa opisina niya. What i am expecting for? Sesermonan? Papagalitan? Iinsultohin at kong ano pa. Nothing change hanggang sa nasanay na ako sa sakit. Marahan kong pinihit ang pintoan at bumungad sakin si lolo na nakaupo sa swivil chair niya. Kumulo lang ang dugo ko ng makita ko ang stepmother ko sa kabilang sofa. "Mar," aakmang lalapit sya sakin at hahalikan ako sa pisnge ngunit agad akong nag-iwas ng tingin. Ramdam ko ang kahiyaan niya sa pagitan naming tatlo. "Wala ako sa mood," umirap ako sa harap niya at tuluyang lumapit kay lolo. Nakatayo ako sa harap niya habang nakapamewang. "What is all about lolo?" Una kong katanongan. Masama syang tumitig sakin ngunit alam kong mas pumangibabaw sakin ang pagmamahal niya. "Do you like the school?" Kumunot ang noo ko sa katanongan niya. Lumingon ako sa stepmother ko, nasa kabilang upoan sya habang nag'aalala. "I dont like the people here," sagot ko habang nakatingin sa stepmother ko. Dahan-dahan syang yumuko sa kahihiyan. "Hindi iyan ang gusto kong marinig." Padabog niyang wika. Napalunok ako ng kaunti at umayos sa pagkakatayo. "Not really, at least, I dont think so. I dont know why my grades still are so good." Mapakla kong sagot. Dahan-dahang tumayo si lolo habang nakatukod ang dalawang kamay sa mesa niya. Kitang-kita ko ang pagbuntong hininga niya. "I forgive you," kumunot ang noo ko sa sinabi ni lolo. Wow lang huh? Ako pa talaga ang masama sa paningin nila? "Why you should forgive me lolo? Again?" Halos mapasinghal ako. Naikuyom ko ang magkabila kong kamay. "Anak, kinausap ko ang lolo mo tungkol dito. Pati na ang mga magulang ng studyanteng inaway mo kanina," halos mamilog ang bibig ko sa sambit ng stepmother ko. "Wow lang huh? Hiyang-hiya naman ako sa pagtawag mo sakin na anak? So ano ang gusto mong mangyari? Mag papasalamat pa ako sayo? Sa ginawa mo eh ang buti-buti munang ina. Wow!" Pumapalakpak pa ako habang umiiling. Sobrang kumukulo ang dugo ko pag nakikita ang stepmother ko. Hindi ko aakalaing pupunta sya dito sa tuwing mapapaaway ako. "Mariliou," bulyaw ni lolo na ikinatahimik ko. Kahit matanda na sya ay sobrang lakas parin ng boses niya. "Do you think you could trouble yourself to look it up without your mom?" Singhal niya. Humalukipkip ako at pilit pinipigilang tumulo ang mga luha. "I am a classic underchiever lolo and i dont mind it all. Hindi nyo ako masisisi, dahil kasalanan nyo rin naman lahat. Ayaw ko dito ngunit pinilit nyo ako, gusto ko nang pumunta ng Paris at doon ako mag-aaral." Napahilot si lolo sa kanyang sintedu habang nakapikit. Dali-daling lumapit ang stepmother ko sa kanya habang hinimas-himas ang likod ni lolo. Pakitang tao, alam kong pera lang ang habol niya sa daddy ko. "Anak Marilou. Mahal ka namin at ayaw naming lumayo ka samin. Pwede naman nating pag-usapan ito diba?" Umirap ako sa sinabi niya. Ang galing talagang umakteng! "I dont know why she said that lolo, it's not true." Wika ko, napailing si lolo at dahan-dahang umupo pabalik sa swivil chair. "Totoo ang sinasabi ng mommy mo, Marilou. Why you just dont accept it?" Umigting ang panga ko sa depensa ni lolo. Sobrang bigat ng dibdib ko at gusto ko nang umalis dito. "I'm really impressed," i said. Lolo face was expressionless. Tila hindi sya natuwa sa sinagot ko. "Aren't you proud of yourself? Just a little bit? You can tell me, Marilou. Saan kami nagkulang sayo? Nasayo na ang lahat apo. Were just worried about you!" Napaiwas ako ng tingin sa sinabi ni lolo. Hindi ko alam pero ramdam na ramdam ko ang galit ko ngayon. Kumukulo ang dugo ko sa lahat nang nangyari sakin. "Don't pick on me, please lang lolo. Ayaw kong kinakaawaan ako. Yes, I am proud for who i am now. I think it's an honest way, Im just not very comfortable here. I want to ge out of this. I want freedom!" Sa puntong ito ay hindi ko na mapigilang umiyak. Isa-isang tumulo ang luha ko habang nakakuyom ang dalawa kong kamao. Galit na galit akong tumitig sa stepmother ko. "You'd be right, i never question your freedom. Hindi ka namin pinagbawalan sa gusto mo, nais lang namin na mag bago ka. Yes your grade is fair even your generous, but your behavior is our question." Dahan-dahan syang tumayo ulit at lumapit sakin. Hinawakan niya ang dalawa kong kamay, isa-isa niyang hinawi ang mga luha ko sa mata. "You'll have to work hard to get your behavior back up, if you want to stay on high honorable position." Napapikit ako sa sinabi ni lolo. Sobrang karespito ang pamilya na binuo niya at ako lang ang naiiba. Ako ang pinakabully, maldita at palaaway sa school na ito. Kunting kamalian ay pinalalaki ko. "I try lolo, im sorry i have to go---" aakmang aalis ako agad ng magsalita sya ulit. "Apo," dahan-dahan akong humarap sa kanya na balik sa pagiging maldita. "Do you want an extra credit?" Ngiti niya. Umiling ako agad na wala sa mood. Inilipat ko ang aking tingin sa stepmother ko. "No thanks lolo, maybe my stepmother need that." Sagot ko bago tuluyan silang talikuran. Narinig ko pa ang pagtawag ni lolo ngunit hindi ko na sya nilingon pang muli. Sisip naman talaga ang stepmother ko sa lolo ko, nang sa ganon eh nabibigyan sya ng pera. Akala niya hindi ko alam! Oo maldita ako pero hindi ako tanga at bobo. Hindi ko alam kong bakit nanatili akong nakatayo sa harap ng pintoan ng office ni lolo. Parang may humihila saking sarili na makinig sa pinag-uusapan nila. Dahan-dahan kong binuksan ang pintoan at tumambad sakin ang masinsinan nilang pag-uusap. "She's smart enough Leah. I never thought she would have------Garry should have told you sooner about his plan," wika ni lolo. Kumunot ang noo ko at bakit nadamay si daddy sa usapan nila. Anong plano ang pinagsasabi ni lolo? "Papa pano kong ayaw ni Marilou? Pipilitin ba talaga natin sya?" Wika naman ng stepmother ko. Sa puntong ito ay nalilito na ako. Anong binabalak nilang lahat? "We must, Leah. Iyon lang ang tanging paraan para mag bago sya. If she can't help herself? Then we must help her." Mabilisan kong sinara ang pinto at tuluyang umalis na may malaking question mark sa isipan. Kong ano man ang plano nilang lahat, hindi ako papayag. May sarili akong disesyon at buhay ko ito.