สัญญาปีศาจจิงจอกขาวเก้าหาง

สัญญาของปีศาจ

จิ้งจอกเก้าหางที่ดูเหี้ยมโหดเมื่อสักครู่ปล่อยเยว่เผิงลงอย่างเบามือพร้อมกับหูและหางข้างงอกออกมานั้นกระดิกด้วยความดีใจตามสัญชาตญาณของสุนัขจิ้งจอก

“ท่านเป็นปีศาจจิ้งจอกจริงๆเหรอ?”

“แล้วเจ้าคิดว่าคนปกติจะมีหูและหางงอกออกมาได้อย่างนั้นรึ?”

“ทำไมต้องเป็นหนูทำไมถึงเลือกหนู?”

“เพราะว่าเจ้ามีพลังหยินที่แข็งแกร่งแต่เคราะห์กรรมที่เจ้าทำไว้ทำให้สิ้นชีวิตในอายุยังน้อยและมีเพียงค่าที่ช่วยเจ้าได้แต่ปีศาจเยี่ยงข้าข้าไม่มีทางที่จะช่วยใครโดยที่ไม่มีสิ่งตอบแทน อ้อ...นามของข้านั้นก็คือไป่จิ๋วจำไว้ให้ดีถ้าจะมาอีก 2 วันข้างหน้า...แล้วเจอกันเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมนะสตรีของข้า”

ไป่จิ๋วเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผยเขาเปิดประตูขึ้นรถไปอย่างกับพระเอกในซีรีย์แต่ถึงกระนั้นเยว่ซิงก็ยังคงหวาดหวั่นใจไม่น้อยเพราะเขาเป็นปีศาจซึ่งแน่นอนว่าปีศาจและมนุษย์นั้นไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้

ที่มหาวิทยาลัย

“กรี๊ด.....เทพบุตรชัดๆแกจะมานั่งกลุ้มทำไมถ้าเป็นฉันจะลาออกจากมหาวิทยาลัยอาบน้ำล้างตัวทุกวันเพื่อรอรับการสัมผัสเร่าร้อนจากเขาแค่คิดก็…อืมมม...”

เยว่ซิงไม่กล้าบอกความจริงว่าไป่จิ๋วอันที่จริงแล้วเป็นปีศาจที่มนุษย์ส่วนใหญ่หวาดกลัว...อีกเพียงแค่วันเดียวเขาก็จะมาทวงสัญญาเธอเตรียมใจแล้วว่าจะยอมร่วมหลับนอนเพียงแค่ครั้งเดียวหวังว่าเขาจะยอมปล่อยเธอไปแต่โดยดี

“ให้ฉันคุยไปเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวคิดอะไรอยู่ตื่นเต้นใช่ไหมล่ะอิ ๆ ๆเป็นฉันก็ตื่นเต้นวันนี้เขาจะมารับเธออีกหรือเปล่ารถทั้งหอมทั้งนุ่มสบายตูดชะมัดโอ๊ยอิจฉา”

“อิจฉาอะไรกันเหรออย่างพวกเธอมีอะไรให้ต้องอิจฉาเหรอจ๊ะมีเรื่องอะไรดีๆบอกได้ไหม?”

“ไม่ใช่เรื่องของเธอซินซิน”

“ซินซินฉันไม่มีเวลามาทะเลาะกับเธอหรอกนะ”

ซินซินบุตรสาวของนักการเมืองผู้มีความมั่งคั่งและอิทธิพลในแถบนั้นเธอไม่พอใจและคอยหาเรื่องเยว่ซิงทุกครั้งที่เจอเพียงเพราะแฟนของเธอเข้ามาทักทายนานจังเป็นประจำเพราะทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลจนเข้ามัธยมแต่ทั้งสองไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่าเพื่อน

“เมื่อวานนี้ฉันเห็นเธอสองคนนั่งรถไปกับผู้ชายคนหนึ่งดูจากการแต่งกายและรถหรูราคาแพงไหมคงเป็นพวกมาเฟียค้ายาค้าอาวุธเป็นแน่เพราะถ้าเป็นเซเล็บหรือคนในแวดวงสังคมฉันต้องคุ้นหน้าบ้างรูปหล่อใช้ได้แต่คงต้องระวังหน่อยนะคิดจะคบผู้ชายรวยอวดคนอื่นต้องดูให้ดีถ้าไม่อยากเข้าไปอยู่ในข่าวให้ได้อับอายเขา”

“แฟนเยว่ซิงเขาเป็นนักธุรกิจอยู่ต่างประเทศแต่ อย่างเธอคงไม่รู้จักคนรวยไปทั่วโลกหรอกมั้ง”

“ก็ดีมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักทีจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับแฟนคนอื่น”

ซินซินสะบัดผมที่ยาวสลวยของเธอหันหลังเดินจากไป

ครบกำหนดวันนัดหมาย

“นี่....เจ้าวันนี้ครบกำหนดทำตามสัญญาแล้วนะทำไมเจ้าถึงไม่รอข้าอยู่ที่เรือนของเจ้าไม่ใส่ใจคำสัญญาของข้าเลยหรือไง?”

“คุณก็ไปรออยู่ที่บ้านสิคะมาคอยเดินตามที่มหาวิทยาลัยแบบนี้หนูอายเขานะ”

“ก็มันครบกำหนดแล้วหรือว่าเจ้าอยากให้ข้า....สังหารมารดาของเจ้า”

“ก็ได้....ก็ได้คาบบ่ายหนูโดดเรียนก็ได้”

เยว่ซิงเดินตามไป่จิ๋วไปขึ้นรถแต่โดยดีถิงถิงไม่ได้ตามมาเหมือนทุกครั้งเพราะถูกไป่จิ๋วสะกดจิตให้นั่งหลับอยู่ในห้องเขามีเวลาเหลือไม่มากแล้วพลังชีวิตของเขาอ่อนแอลงทุกวันมีเพียงเธอเท่านั้นที่ช่วยเขาได้อันที่จริงแล้วไป่จิ๋วเขาเป็นเทพเซียนอยู่บนสวรรค์แต่เพราะเขาเคยพบรักกับสตรีนางหนึ่งและเกินเลยกันจนถึงขั้นมีความสัมพันธ์ด้วยว่าพลังหยินในตัวนางมีเพียงน้อยนิดซึ่งรับกับพลังของเขาไม่ได้จึงทำให้นางสิ้นชีพไปในคืนนั้นหลังจากที่มีความสัมพันธ์กันแล้วด้วยเหตุนั้นจึงทำให้เขาถูกลงโทษลงไปอยู่ในโลกของปีศาจไป่จิ๋วมีหน้าที่ไล่ตามจับปีศาจที่หลุดออกมาในทุกค่ำคืนวันเดือนดับแต่ด้วยว่าพลังในตัวของเขาเริ่มถดถอยลงเรื่อย ๆ....สหายของไป่จิ๋วได้แนะนำว่ามีเพียงเยว่ซิงเท่านั้นที่ช่วยเขาได้โดยการมีสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งแต่ทว่าในเวลานั้นเยว่ซิงเป็นเพียงเด็กน้อยอายุแค่ 8 ขวบเขาจึงได้ร่างสัญญาของปีศาจขึ้นมาเพื่อครอบครองนางและก็เป็นเขาเองนั่นแหละที่ทำให้เยว่ซิงในวัยเด็กต้องเป็นโรคร้ายเพื่อที่ว่าเขาจะได้ใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการครอบครองเยว่ซิง ไป่จิ๋วเป็นปีศาจจิ้งจอกเก้าหางหลายร้อยปีเขาเคยมีรักเพียงแค่ครั้งเดียวและไม่คิดที่จะมีอีกความเจ็บปวดในคราวนั้นทำให้หัวใจของเขาด้านชาจนถึงทุกวันนี้

“อย่านานเกินไปนะพลังชีวิตของเจ้ากำลังจะหมดไปในอีก 10 ปีข้างหน้าเจ้าต้องรีบก่อนที่จะถึงเวลานั้น”

ไป่จิ๋วนึกถึงคำแนะนำของสหายในขณะที่ขับรถพาเยว่ซิงกลับบ้านเขามองหน้าของหญิงสาวแก้มป่องอมชมพูเธอไม่ได้สวยโดดเด่นแต่เยว่ซิงมีความสดใสและน่ารักเหมือนเด็กดวงตากลมโตรับกับจมูกโด่งคิ้วเข้มโค้งงอนดังคันศร

“เด็กคนนี้ไม่เห็นมีอะไรดึงดูดใจเลยสักนิดทรวดทรงก็พอใช้ได้ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปดูท่าทางจะไม่ค่อยกลัวอะไรทั้ง ๆ ที่รู้ว่ากำลังนั่งอยู่กับปีศาจแต่ก็ยังไม่ได้สะทกสะท้านกระไร”

“นี่คุณมันจะมากไปแล้วนะสายตาของคุณไร้มารยาทสิ้นดีหนูเข้าใจนะว่าความสวยของหนูมันเย้ายวนเสียจนคุณทนไม่ไหวแต่คุณก็ต้องให้เกียรติหมู่บ้างให้เวลาหนูได้เตรียมใจสักนิด”

“ข้าให้เวลาเจ้าแล้วเพราะฉะนั้นคืนนี้ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้วเป็นของค่าเสียตั้งแต่คืนนี้ตามสัญญามิเช่นนั้น”

สายตาเจ้าเล่ห์เปล่งแสงสีแดงกระพริบออกมาสื่อความหมายบางอย่าง