กลิ่นเนื้อย่างของโปรดของไป่จิ๋วโชยมาแต่ไกลเยว่ซิงกลับมาจากมหาวิทยาลัยโดยการนั่งรถเมล์มาเธอเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนและผจญกับรถที่ติดแน่นขนัดบนท้องถนน เมื่อได้กลิ่นอาหารก็พาลให้ท้องร้องหิวโหยเยว่ซิงชะเง้อมองหาเขาเพราะไม่เห็นว่าวันนี้เขาจะออกไปรับเหมือนทุกวันหรือเป็นเพราะเมื่อกลางวันคือตวาดไล่เขาเสียงดังเขาคงโกรธ
“เชอะ...เรื่องอะไรฉันต้องสนใจคุณด้วย”
“พูดถึงฉันอยู่หรือ?”
“ไร้สาระหนูไม่สนใจคุณหรอก”
“ข้าได้ยินความคิดของเจ้าคิดถึงข้าแต่ว่าในเพลานี้ข้าหิว”
“ก็กินเสียสิแม่ทำอาหารให้คุณเสร็จแล้ว”
“ข้าหิวเจ้าต่างหากล่ะ”
“วันนี้หนูบอกแล้วว่าไม่แล้วจะไม่ยอมคุณอีกแล้วด้วย”
“ชีวิตของมารดาของเจ้าอยู่ในกำมือของข้าคิดดูให้ดีๆก่อนที่จะพูดอะไรออกมา”
“คุณขู่หนูอีกแล้วอย่าให้ถึงคราวของหนูบ้างก็แล้วกัน”
เยว่ซิงจำต้องทำตามความต้องการของเขาเพราะแม่ได้ทำงานในบ้านของเขาทำให้แม่สบายขึ้นไม่ต้องออกไปทำงานข้าง
