‘พี่ทัพลูกของเราน่ารักจังเลย’
‘ใช่แล้วน่ารักมาก’
‘ลูกเราชื่ออะไรเหรอครับ’
‘ข้าวตั้งเลย’
‘ให้พี่ตั้งดีกว่า..เขาน่ารักเหมือนพี่เลย’ ข้าวเอ่ยพูดก่อนจะร้องไห้ออกมาพร้อมกับร่างกายที่เลือนหายไป
“ข้าว! ข้าว! ข้าว!! ไม่!!”
เสียงร้องตะโกนดังลั่นพลันลุกพรวดจากเตียงของโรงพยาบาล ขิงที่นั่งเฝ้าก็ตกใจ
“พะ..พี่ทัพ”
“ข้าว! ข้าวอยู่ที่ไหน!!” เขารีบลงจากเตียงดึงสายน้ำเกลือออก ใช้สองมือบีบบ่าขิงแล้วเขย่าเพื่อเค้นคำตอบ
“ข้าวอยู่ไหน!! ตอบมา!!”
“ฮึก..ก..ในห้อง..ดับจิต…”
ทัพมือสั่น ขาอ่อนแรง แต่พยายามฝืนเดินต่อไป ขิงก็เดินตามเพื่อพยุง
“อย่ามายุ่ง! นายกับแม่รวมหัวกันฆ่าข้าวใช่ไหม!!
ขิงที่ได้ยินก็ตกใจ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงคิดแบบนี้
“พะ..พี่พูดอะไร..ผมจะทำแบบนั้นทำไม”
“ก็นายมันคนของแม่นี่! พยายามวางแผนว่าโดนทำร้ายใช่ไหม! เพื่อให้ข้าวเห็นใจแล้วกลับมาและสุดท้ายก็ฆ่า! อยากเป็นเมียฉันมากใช่ไหม!!” คำพูดของเขาด
