“ดี น้องจากเป็นสหายกับท่านหญิง เสี่ยวหรานต้องเป็นหมั่นทำอาหาร ให้คนขี้เกียจเช่นข้ากินด้วย และข้าจะจ่ายค่าอาหาร ให้เจ้ามากกว่าผู้ใดในแคว้นต้าหลู”
เสวียนซุนเอ่ยจบก็หัวเราะชอบใจ ก่อนจะแย่งจานเส้นใหญ่คั่วไก่ไปกินคนเดียว
ในขณะที่เสวียนซุนกำลังเพลินกับของกิน เสียงเล็กๆ ของจวี้ชิงหรานก็ถามอย่างคนเจ้าเล่ห์ว่า
“แล้ว ผู้น้อยอย่างข้านี้ นอกจากทำอาหารให้รัชทายาทกิน เราจะได้เป็นสหายกันหรือไม่”
คำถามดังกล่าว ทำให้ทั้งห้องเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่เสวียนซุนจะตอบแม่นางน้อยว่า
“มากกว่าสหาย ข้าก็ให้เสี่ยวหรานได้ ขอเพียงเจ้าโตให้ไว และด้วยเกียรติบุรุษแซ่เสวียน ย่อมประทานทุกอย่างให้เจ้าได้ตามใจปรารถนา”
และสิ่งที่เสวียนซุนกล่าว ทำให้จวี้ชิงหรานหัวเราะเสียงสดใส แน่นอนนางไม่ได้แค่ต้องการเป็นสหายของเขา!
เรือนรับรองสกุลอู๋ ในเมืองเจี้ยน
ยามนั้น เฮียวเจาอยู่ในอาการหวาดผวา แต่นางไม่ใช่คนโง่ ดังนั้นจึงรีบ
